Ֆրանսիական հեղինակավոր Le Monde պարբերականն անդրադարձ է կատարել ԱՄՆ մերձավորարևելյան նոր քաղաքականությանը, որը ներկայացնում ենք ձեր ուշադրությանը:
«Այս պահին իրավիճակը Մերձավոր Արևելքում շատ վտանգավոր է: Ավելի վտանգավոր է, քան սովորաբար: «Արաբական գարունը» կարող էր հնարավորություն ստեղծել պաղեստինցիների և իսրայելցիների միջև բանակցությունները վերսկսելու համար: Սակայն դա տեղի չունեցավ, և հիմա մենք տեսնում ենք դիրքորոշումների կոշտացում:
Մտահոգության ևս մի պատճառն այն է, որ ԱՄՆ-ն այս պահին կարծես անկարող է ազդել զարգացումների վրա: Եվ խոսքն այստեղ չի վերաբերում ցանկության բացակայությանը. Բարաք Օբամայի բարի մտադրություններն այս հարցում բոլորին են հայտնի: Սակայն ԱՄՆ-ին ոչ բոլորն են լսում: Նրա ազդեցությունն անկում է ապրում: Նրա խոսքերը հենց այդպես էլ խոսքեր են մնում… Իսկ վերջին օրերի իրադարձությունները դրա լավագույն ապացույցն են:
Մայիսի 19-ին Մերձավոր Արևելքին նվիրված ելույթում Օբաման հանդես եկավ 1967 թ. սահմանների շրջանակում պաղեստինյան պետության ստեղծման օգտին: Միաժամանակ ԱՄՆ-ն չմերժեց, Իսրայելի շահերից ելնելով, տարածքային փոփոխությունների տարբերակը: Սակայն հրաշք տեղի չունեցավ: Իսրայելը չի ընդունում նման նախագիծ, և երկրի վարչապետ Բենյամին Նեթանյահուն դեմ է հանդես գալիս: Հինգշաբթի օրը նա դրա վերաբերյալ արտահայտվեց, իսկ ուրբաթ էլ Օբամայի հետ հանդիպման ժամանակ կրկնեց իր տեսակետը:
Հանրապետականների առաջնորդներն օգտվեցին վարչապետի մերժումից՝ ընդունելու դեմոկրատ նախագահի առաջարկը, իսկ Նեթանյահուն էլ խաղարկում է Կոնգրեսի քարտն ընդդեմ Սպիտակ տան: Եվ գրեթե չի էլ կասկածում իր հաղթանակին, քանի որ Օբաման ձգտում է խուսափել Իսրայելի հարցով ցանկացած քննադատությունից:
Բացի այդ, իր ելույթում Օբաման կոչ արեց պաղեստինցիներին հրաժարվել սեպտեմբեր ամսին Պաղեստինի անկախության հարցը ՄԱԿ մտցնելու մտադրությունից: Այդուհանդերձ, Պաղեստինի ինքնավարության առաջնորդ Մահմուդ Աբբասը չի հետևի Վաշինգտոնիհորդորին, եթե Երուսաղեմը չհամաձայնի բանակցությունների՝ 1967 թ. սահմանների նախապայմանով: Նա պատրաստվում է բանաձև ներկայացնել ՄԱԿ: Ստացվում է փակ շղթա…
ԱՄՆ մերձավորարևելյան ձախողումների օրինակներն արդեն շատ են և կարող են հանգեցնել անկայունության: Որպես Իսրայելի ընկեր և արաբական երկրների դաշնակից՝ Ամերիկան հանդես էր գալիս որպես մի պետություն, որն ի վիճակի է առաջ մղել հակամարտության լուծումները և դառնալ դրանց երաշխավորը:
Իսրայելցիներն ու պաղեստինցիները մեկ անգամ չէ, որ ցույց են տվել, որ եթե իրենց միայնակ թողնես, նրանք խաղաղության շուրջ համաձայնության գալու ոչ մի հնարավորություն չեն ստեղծի: Եթե պաղեստինա-իսրայելյան վերջին 20 տարվա անօգուտ բանակցությունների պատմությունը գեթ մի բան ապացուցել է, դա այն է, որ խաղաղության կարելի է հասնել միայն եթե այն պարտադրվի դրսից:
Բայց ո՞վ կարող է դա անել, եթե ԱՄՆ-ն կորցնում է տարածաշրջանում իր ազդեցությունը: Իսկ մենք տեսել ենք, թե ինչ հեշտությամբ են իսրայելցիները, պաղեստինցիները, արաբները, եգիպտացիները անտեսել Վաշինգտոնի հորդորները: ԱՄՆ-ին այս հարցում չի կարող փոխարինել և ոչ մի գերտերություն. Եվրոպան պառակտված է, Չինաստանը հետաքրքրված չէ, Ռուսաստանը դուրս է մնացել մրցավազքից: Շատ հնարավոր է, որ անցումային փուլ ապրող տարածաշրջանը մտնում է երկարատև անկայունության շրջան»:
