Այս օրերին, բոլոր նրանք, ովքեր քիչ թե շատ հետաքրքրված են քաղաքական գործընթացներով, և առավել ևս նրանք, ովքեր բավական սերտ շփում ունեն այդ գործընթացների հետ, տալիս են գրեթե միևնույն հարցը` ի վերջո Սերժ Սարգսյանը կազատի՞ քաղբանտարկյալներին մինչև մայիսի 31-ը, թե՞ ոչ: Իրականում սակայն այդ հարցն ունի իր ներքին շերտը, որը թերևս առավել մոտ է բուն իրականությանը: Այդ ներքին շերտը հետևյալն` մինչև մայիսի 31-ը Ռոբերտ Քոչարյանը լիովին կհեռանա՞ քաղաքական գործընթացներից կամ դրանց շրջանակից, թե՞ ոչ: Քաղբանտարկյալների ազատ արձակումը հենց դա է նշանակում:
Այսինքն, այստեղ լուծվում է Ռոբերտ Քոչարյանի մնալ-չմնալու հարցը և քանի դեռ նա ազդեցություն է պահպանում իշխանական համակարգում, քանի դեռ Սերժ Սարգսյանը կախված է նրանից, քաղբանտարկյալների ազատ արձակում հազիվ թե լինի: Հետևաբար, խնդիրը այստեղ հենց այդ հարթությունն է` կարողանում է Սերժ Սարգսյանը վերջնականապես թոշակի ուղարկել Քոչարյանին, թե չի կարողանում:
Իրեն, Սերժ Սարգսյանին, քաղբանտարկյալների առկայությունը բացարձակապես պետք չէ, քանի որ դա ավելորդ ճնշումներ է հարուցում միջազգային հանրության հետ հարաբերություններում: Իսկ ներքին կյանքում անկասկած է, որ քաղբանտարկյալների ազատ արձակումը որևէ շեշտակի փոփոխություն ներքաղաքական կյանքում առաջ չի բերելու, հետևաբար նրանց ազատ արձակումից մտահոգվելու իմաստ Սերժ Սարգսյանը չունի: Իսկ ի՞նչ մտահոգություն ունի այստեղ Ռոբերտ Քոչարյանը: Այստեղ իհարկե գերակշռում է զուտ հոգեբանական գործոնը: Եթե հիշում եք, Ռոբերտ Քոչարյանը Սերժ Սարգսյանին անուղղակիորեն նույնիսկ հանդիմանում էր Լևոն Տեր-Պետրոսյանին չբանտարկելու համար:
Այսինքն, Քոչարյանը ոչ միայն քաղբանտարկյալների ազատ արձակմանն էր դեմ, այլ դեմ էր նույնիսկ, որ նրանց շարքում չէ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը: Եվ հիմա երբ Սերժ Սարգսյանն ազատում է քաղբանտարկյալներին, թեկուզ ուշացումով, այդուհանդերձ ցույց է տալիս, որ թերթում է իր քաղաքական կարիերայի քոչարյանական էջն ու այլևս չի զգում այն բաց պահելու անհրաժեշտություն: Եվ դա նա ցուց է տալիս նաև թե հասարակությանը, թե քաղաքական, թե առաջին հերթին իշխանական համակարգին: Այլ կերպ ասած, Սերժ Սարգսյանը քաշում է Ռոբերտ Քոչարյանի ոտքի տակի հողը, ինչը նրա համար շատ անհրաժեշտ է ընտրական փուլից առաջ:
Այսինքն, Սերժ Սարգսյանի համար քաղբանտարկյալներին ազատ արձակելը անհրաժեշտ է ոչ այնքան հանրային քարոզչության, որքան հենց պրակտիկ քաղաքական հաշվարկի տեսանկյունից, որպեսզի Ռոբերտ Քոչարյանին վերջնականապես մղելով լուսանցք, նա կարողանա առաջիկա ընտրական փուլում իշխանության միանձնյա և անվիճելի հեղինակությունը կամ առնվազն ղեկավարը լինել, չկիսելով հրամանատարական տախտակամածը Քոչարյանի հետ: Այդ հարցում քաղբանտարկյալների հարցի լուծումը Սերժ Սարգսյանին տալու է էական առավելություն իշխանության այսպես ասած քոչարյանական թևի կամ քոչարյանական իներցիայի հանդեպ, և որքան շուտ նա ձեռք բերի այդ առավելությունը, այնքան անշրջելի կլինի այն ընտրական առաջիկա գործընթացում:
