«Մոսկովսկիե Նովոստի» թերթին տված հարցազրույցում, Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանը, խոսելով ներքաղաքական խնդիրների մասին, ասել էր, թե երախտապարտ է իր նախորդներին և զերծ է մնում դժվարությունների պատասխանատվությունը նրանց վրա դնելու գայթակղությունից:
Հասկանալի է, որ Սերժ Սարգսյանը նախորդ ասելով նկատի ունի նախորդ նախագահներին` Տեր-Պետրոսյանին և Ռոբերտ Քոչարյանին: Բայց, նաև երևի թե պետք է հասկանալի լինի, որ նախագահ հասկացությունը չի ենթադրում զուտ կոնկրետ անձ: Նախագահը թիմն է, առնվազն գոնե մի քանի առանցքային դեմքերից բաղկացած, որոնց վրա կառուցվում է որևէ նախագահական կառավարում: Որևէ անձ միայնակ չէ, որ իրացնում է իր քաղաքականությունը: Եվ այդ իմաստով, հետաքրքրական է մի հանգամանք, որի վրա ներկայումս կարծես թե քիչ է ուշադրություն դարձվում: Խոսքը Վանո Սիրադեղյանի խնդրի մասին է, որը Տեր-Պետրոսյանի թիմում եղել է առանցքային, շատ կարևոր դերակատար: Թերևս նույնքան կարևոր և նշանակալից, կամ գուցե ավելի, քան օրինակ Սերժ Սարգսյանը Քոչարյանի թիմում: Ուրեմն, արդյո՞ք Սերժ Սարգսյանը երախտապարտություն հայտնելով Տեր-Պետրոսյանին, նույնը հայտնում է նաև նրա թիմի թերևս ամենակարևոր անդամներից մեկին` Վանո Սիրադեղյանին, որի հետ, ի դեպ, աշխատել է նույն կառավարությունում, ուժային համակարգում:
Սերժ Սարգսյանն ունի՞ խնդիր Սիրադեղյանի հետ, թե՞ ոչ: Ներքաղաքական, ներպետական զարգացումների առումով երևի թե բավական էական կլիներ այդ հարցի պարզաբանումը: Եթե Սերժ Սարգսյանը խնդիր ունի, ապա կարծես թե այդ առումով իրավիճակի էական փոփոխություն չկա, իսկ եթե չունի և իր երախտապարտության «ցուցակն» է ներառում նաև Սիրադեղյանին, ապա այստեղ արդեն կարող են լինել հետաքրքրական զարգացումներ, ընդուպ մինչև իշխանական մակարդակով անվտանգության երաշխիք տալը Սիրադեղյանի վերադարձի համար: Խոսքն առոք-փառոք վերադարձի մասին չէ: Ամենևին: Խոսքն այն մասին է, որ նրան տրվի արդար և անաչառ դատաքննության երաշխիք, քանի որ դա պետք է նաև Վանո Սիրադեղյանին, իր հանդեպ մեղադրանքները, եթե դրանք իսկապես անհիմն են, վերջնականապես հանելու համար:
Բայց այդ զարգացումն ինքնին կարող է պետության մեջ բերել որակապես նոր միտումներ պարունակող գործընթացների մեկնարկի, թեկուզ նկատի ունենալով այն հանգամանքը, որ Վանո Սիրադեղյանը Հայաստանի պետականության կայացման գործընթացի առանցքային դեմքերից մեկն է:
Բանն այն է, որ ամեն այդպիսի դեմքի հետ կապված անորոշությունը պետության անցյալի, ներկայի ու ապագայի անորոշություն ենթադրում առնվազն տվյալ դեմքի կալիբրով: Պետական ապագան հստակեցնելու և որակապես նոր հունի մեջ դնելու համար թերևս խիստ կարևոր են պետական ընթացքի այդ անորոշ կետերն ու հանգամանքները որոշակիացնելու փորձերը: Հենց այդ տեսանկյունից էլ Սերժ Սարգսյանի երախտապարտությունն իր նախորդներին ունի թերևս առարկայանալու անհրաժեշտություն, թե՛ նրանց, թե՛ պետությանը, թե՛ հասարակությանը առկա անորոշությունները հաղթահարելու հնարավորություն ստեղծելու տեսանկյունից:
