Հաագայի միջազգային քրեական դատարանը սանկցիա է տվել Մուամմար Քադաֆիին ձերբակալելու համար, նրա մերձավոր երկու զինակիցների հետ միասին: Թե ինչով կավարտվի Քադաֆիի ճակատագիրը, կձերբակալե՞ն արդյոք նրան, թե՞ նա իր մահկանացուն կկնքի ՆԱՏՕ-ի զինուժի ռմբակոծություններից որևէ մեկի ընթացքում, դժվար է ասել: Սակայն տվյալ պարագայում խնդիրը ունի նաև այլ ենթատեքստ, որն ուղղակիորեն վերաբերում է հայաստանյան իրավիճակին: Խոսքը մասնավորապես այն նախաձեռնության մասին է, որով ընդդիմությունը քայլեր է ձեռնարկում Մարտի 1-ին սեփական ժողովրդի վրա կրակելու համար Ռոբերտ Քոչարյանին Հաագայի միջազգային դատարանի առաջ կանգնեցնելու համար, որպես մարդկության դեմ հանցագործություն կատարած գործչի:
Այստեղ էական չէ նաև այն, թե որքան կհաջողի ընդդիմությունն այդ հարցում, առավել ևս, որ ընդդիմադիր առաջնորդները հայտարարել են, որ իրենք իհարկե շատ կկամենային, որ Քոչարյանը դատվեր Հայաստանի դատական համակարգում, և բանը չհասներ միջազգային ատյաններ: Այնպես որ, եթե Հայաստանում իշխանփոխությունը շատ ավելի շուտ լինի, քան Հաագայի դատարանը կսկսի զբաղվել Քոչարյանի գործով, ապա մեծ է հավանականությունը, որ բանը Հաագա չի էլ հասնի: Խնդիրը տվյալ դեպքում այն հակադարձումներն էին, որոնք իշխանությունն անում էր` ընդդիմության Հաագա ներկայացրած հայցին ի պատասխան` հայտարարելով, որ Հայաստանը Հռոմի ստատուտին միացած պետություն չէ, հետևաբար Հաագայի միջազգային դատարանի առաջ պարտավորություններ չունի, որպեսզի հանցագործ ղեկավարներին հանձնի դատարանին:
Իսկ ի՞նչ կապ ունի այստեղ Քադաֆիի դեպքն ու դրա ենթատեքստը: Կապն այն է, որ Լիբիան նույնպես Հռոմի ստատուտին չմիացած պետություն է, սակայն Հաագայի դատարանը, իր նախաձեռնությամբ քննելով Քադաֆիի հարցը, տալիս է նրան ձերբակալելու միջազգային սանկցիա: Փաստորեն, Հաագայի դատարանը, ըստ էության, վճռում է Քադաֆիի հարցը, ինչը ցույց է տալիս, որ եթե միջազգային օրակարգում է հայտնվում որևէ գործչի անձեռնմխելիության հարցը, ապա այս դեպքում արդեն ստատուտին միացած կամ չմիացած լինելը էական դեր չի կատարում:
Այսինքն, իշխանության այդ հակադարձումները, թե ընդդիմության ջանքերն իզուր են, որովհետև Հայաստանը միացած չէ Հռոմի ստատուտին, Քադաֆիի պարագայով ուղղակիորեն հերքվում են: Իհարկե, այստեղ շատերը կարող են ասել, որ Քոչարյանին ու Քադաֆիին համեմատելը սխալ է: Իհարկե, Քադաֆին երկարատև պատերազմ է մղում սեփական ժողովրդի դեմ և արյուն հեղում անխնա, իսկ Քոչարյանը բավարարվեց ընդամենը տասը մարդու կյանքով, թեև եթե ընդդիմությունն ի վերջո մարդկանց կյանքը չգնահատեր և չգնահատեր երկրի կայունությունը արտաքին թշնամուն առիթ չտալու համար, ապա կասկած չկա, որ Քոչարյանը Քադաֆիից հետ չէր մնա և իրեն ավելի զուսպ չէր պահի:
Բայց փաստն իհարկե այն է, որ նրանց թափած արյան չափն անհամեմատ տարբեր է: Բայց խնդիրն այստեղ համեմատությունները չեն, այլ սկզբունքը: Հետևաբար, երբ որևէ նախկին կամ ներկա բռնապետի հանդեպ միջազգային հանրության վերաբերմունքը դառնում է սկզբունքի հարց, ապա այդ հարցը լուծելը միջազգային ատյանների և տերությունների համար դառնում է տեխնիկայի խնդիր, անկախ փաստաթղթային բյուրոկրատական քաշքշուկներից:
