Շատ առիթներ են եղել լսելու, թե ինչպես է ոստիկանության ղեկավար Ալիկ Սարգսյանը խոսում ոստիկանների սոցիալապես անապահով վիճակի մասին, այլ կերպ ասած` «կոկորդիլոսի արցունքներ» թափում: Ինչո՞ւ «կոկորդիլոսի արցունք»: Չէ՞ որ ոստիկանության մի զգալի մասն իսկապես սոցիալապես անապահով վիճակում է: Ավելին, բացօթյա առևտրի արգելումը մի զգալի մասին էլ դրեց այդ վիճակում, որովհետև այլևս չկա բացօթյա առևտրականներից գումարներ վերցնելու հնարավորություն, ինչից լիուլի օգտվում էին շատ ոստիկաններ:
Ոստիկանների մի զգալի մաս էլ պարզապես փորձում է հնարավորինս ազնվորեն ծառայել իր կոչմանն ու համազգեստին, և ստիպված է մնալ միայն աշխատավարձի հույսին, ինչը այնքան ցածր է, որ հազիվ է հնարավոր ծայրը ծայրին հասցնել: Խնդիրը սակայն այն է, որ «արցունք» թափելով ոստիկանների սոցիալապես անապահով վիճակի մասին, Ալիկ Սարգսյանն իրականում մտածում է ոստիկանության ոչ թե այդ, այլ մյուս` ապահով խավի մասին, որը բավական ճոխ կյանքով է ապրում, բավական հարմարավետ, ինչի մասին կերազեին անգամ շատ ու շատ գործարարներ: Պարզապես, սոցիալապես անապահով ոստիկանության իմիջով, ոստիկանապետ Սարգսյանը փորձում է կոծկել սոցիալապես մեղմ ասած ապահով ոստիկանությանը, որպեսզի այդ ոստիկանության մասին ավելորդ հարցեր չառաջանան, թե այդ ի՞նչ միջոցներով, այդ ի՞նչ վարքուբարքի շնորհիվ են այդպես ապահովված բարձրաստիճան ոստիկաններն Ալիկ Սարգսյանի գլխավորությամբ:
Այլ կերպ ասած, սոցիալապես անապահով ոստիկանները Ալիկ Սարգսյանի համար ընդամենը վահան են, որի հետևում նա և մյուս ապահովված ոստիկանները փորձում են պաշտպանվել հասարակության նախատինքից և աելորդ հարցերից: Չէ՞ որ ով ով, բայց Ալիկ Սարգսյանը հո լավ գիտե, որ պաշտպանվելու կարիք իսկապես կա, որ հասարակության նախատինքի հիմքերը մեղմ ասած ծանրակշիռ են: Հազիվ թե Ալիկ Սարգսյանը չիմանա, որ շատ ոստիկաններ իրենց համազգեստի տակ իրականում ապրում են այսպես ասած գողական էությամբ, գողական կյանքով, գողական հասկացություններով և օրենքներով, այդ ամենի մեջ գտնելով իրենց անձնական բարեկեցության աղբյուրը: Ոստիկանապետի «ողբին» հնարավոր կլիներ հավատալ, եթե նա ոստիկանության շարքերը մաքրեր նմանօրինակ համազգեստավորներից գողականներից:
Բայց նրանք ոչ միայն չեն մաքրվում, այլ նույնիսկ իրենց ավելի ու ավելի հարմար են զգում համակարգում, զգում են ավելի ու ավելի պաշտպանված` սոցիալապես անապահով ոստիկանների թիկունքում, որոնց զրահի նման առաջ է քաշել Ալիկ Սարգսյանը, այդպիսով ծառայություն մատուցելով այդ զրահի հետևում պատսպարված կոնտինգենտին: Այսինքն, ոստիկանապետը կամ դարձել է այդ կոնտինգենտի սպասարկուն, քանի որ ինքն էլ պատկանում է ոստիկանության հենց այդ «թևին», կամ էլ պարզապես նա իրականում ոստիկանապետ չէ և իշխանություն չունի ոստիկանության այդ կոնտինգենտի վրա, այլ կարող է ընդամենը ծառայել այդ կոնտինգենտի շահերին` շահարկելով ոստիկանության անապահով շերտերի առկայությունը, փոխանակ նրանց հարցերը գործնականում լուծելու և ոստիկանության շարքերում ազնիվ, նվիրված և անկաշառ, բացառապես օրինապաշտ ծառայությունը խրախուսելու: