ԱԺ Վերահսկիչ պալատը արդեն ավելի քան մեկ տարի է, ինչ բացահայտումներ է անում պետական տարբեր գերատեսչություններում պետական միջոցների մսխման, չարաշահումների գործերով, որոնց մի զգալի մասն ակնհայտորեն կոռուպցիայի հետևանք է: Վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը կառավարության նիստի ընթացքում խոսում է վարկային միջոցների անարդյունավետ ծախսի մասին, երբ կատարվել են շուկայականից թանկ գնումներ, երբ արվել են անիմաստ խորհրդատվական ծախսեր, այլ կերպ ասած` երբ մսխվել է պետության, հասարակության, քաղաքացու վզին ծանրացած արտաքին վարկը:
Որևէ նորմալ երկրում այդօրինակ պայմաններում տասնյակ քրեական գործեր էին հարուցվել և տասնյակ պաշտոնյաներ, մեծ ու փոքր, հայտնվել էին արդեն դատարանում` առնվազն ցուցմունք տալու համար, էլ չասած որպես մեղադրյալ և դատապարտյալ: Որևէ նորմալ երկրում պետական միջոցների չարաշահումների այդպիսի ծավալի դեպքում առնվազն կլինեին տասնյակ աղմկոտ հրաժարականներ, կադրային համալիր փոփոխություններ: Որևէ նորմալ երկրում պետական պաշտոնյան պատասխանատվություն է կրում անգամ այն դեպքում, երբ իր արձակուրդն է անցկացնում որևէ թանկարժեք հանգստավայրում:
Հայաստանում արվում են հայտարարություններ, Վերահսկիչ պալատը բացահայտում է, նախագահն ու վարչապետը մատ են թափ տալիս, խոհուն տոնով հորդորում են այլևս չգողանալ, չմսխել, չչարաշահել, բայց չկա որևէ լուրջ պատասխանատու, որևէ բարձրաստիճան պաշտոնյա, որը պատասխանատու է այն մթնոլորտի, այն մտածողության, այն արժեքային համակարգի, այն ավազակային և դրամաշորթ աշխարհընկաման համար, որը գերիշխում է Հայաստանի պետական կառավարման համակարգում: Իսկ եթե այդպիսի պատասխանատուներ, աղմկոտ դատական գործերի, աղմկոտ պաշտոնանկություններ չկան, ուրեմն չկա նաև իրավիճակը փոխելու անկեղծ, խորքային, արժեքային մղում:
Ի վերջո, ժողովրդական իմաստնությունն ասում է, որ ձուկը գլխից է հոտում, հետևաբար պոչը «պարֆյումերային» մշակման ենթարկելը իրավիճակի գարշահոտության վրա ոչ միայն ավելի լավ չի ազդում, այլ ազդում է ավելի վատ, քանի որ այդ «պարֆյումերիայի» բուրմունքը խառնվում է գլխից եկող գարշահոտությանը և թողնում քիմիական աղետի տպավորություն:
Հասարակությունը ներկայումս հենց այդպիսի քիմիական աղետի էլ ենթարկվում է, որը քարոզչական նկատառումներից ելնելով ընդամենն անվանել են «կոռուպցիայի դեմ պայքար»: Քանի դեռ այդ պայքարը չի հասնում ձկան գլուխ, քանի դեռ չի ախտորոշվում գլխից եկող գարշահոտությունը, կոռուպցիային Հայաստանում ընդամենը «էլիտարացումն» է սպառնում, երբ այն դառնում է արդեն ընտրյալների շնորհը, իսկ ավելի ներքև գտնվողները դառնում են հակակոռուպցիոն տրաֆարետի դետալներ:
