Իտալական L’Occidentale հանդեսում հրապարակվել է Լաշա Զիլփիմիանիի «Կովկասյան մեծ խաղին առավել շատ մասնակցում է Թուրքիան, քան Ռուսաստանը» խորագրով հոդվածը.
«Սև և Կասպից ծովերի միջև ընկած Կովկասյան տարածաշրջանն իրենից ռազմավարական մեծ կարևորություն է ներկայացնում, ինչի պատճառով էլ այն գտնվում է մյուս երկրների հետաքրքրության կենտրոնում, որոնք էլ, իրենց հերթին, պայմանավորում են և ակտիվ մասնակցություն են ունենում կովկասյան երկրների քաղաքականության վրա:
Այդ երկրները բազմաթիվ են, սակայն նրանց հիմնականում կարելի է բաժանել 4 բլոկի` ԱՄՆ, ԵՄ, Թուրքիա և Ռուսաստան: Ի տարբերություն մյուսների` Ռուսաստանը միակն է, ում ոտքի տակի հողը Կովկասում սկսել է այրվել: Նա միայն ամուր կապեր է պահպանում Հայաստանի հետ:
Երևանն էլ, ելնելով ազգային անվտանգության նկատառումներից, ստիպված է ապավինել Ռուսաստանի պաշտպանությանը: Դա շարունակվելու է այնքան, քանի դեռ Հայաստանը չի կարգավորել Ադրբեջանի ու Թուրքիայի հետ իր հարաբերությունները:
Ռուսաստանի դիրքերի զիջումը բացատրվում է միջազգային այլ խաղացողների (ԱՄՆ, Թուրքիա, ԵՄ) աճող հետաքրքրությամբ, որոնք ներթափանցել են տարածաշրջան և ամրապնդում են սեփական դիրքերը: Բացի այդ, դրանում իր ուրույն տեղն ունի 2008 թվականի ռուս-վրացական պատերազմը, որն ահաբեկեց հարևան երկրներին` Հայաստանին ու Ադրբեջանին` սասանելով Կրեմլի հանդեպ տածած վստահությունը:
Տարածաշրջանում «խաղաղ միջամտության» թուրքական քաղաքականությունը հարաբերականորեն նոր երևույթ է, սակայն այն շատ արդյունավետ է և դինամիկ: Այն հենված է Վրաստանի հետ քաղաքական ու տնտեսական ամուր կապերի վրա, ինչը տարածաշրջանում Թուրքիայի համար ապահովում է կայուն աջակցություն:
Բացի այդ, Թուրքիան տարածաշրջանում շատ ավելի մեծ աջակցություն է ստանում ազգային ու լեզվական տեսանկյունից ազգակից Ադրբեջանից: Այս երկու երկրների միջև համագործակցությունն առավել խորքային բնույթ է կրում: Միևնույն ժամանակ, Թուրքիայի և Հայաստանի հարաբերությունները շարունակում են «սառեցված» մնալ ղարաբաղյան պատերազմից ի վեր:
Տարածաշրջանային մյուս խաղացողները հանդուրժողաբար են նայում Թուրքիայի «խաղաղ միջամտության» քաղաքականությանը, քանի որ այն հենված է փոխադարձ քաղաքական ու տնտեսական շահերի վրա:
Ադրբեջանը Թուրքիային դիտարկում է որպես իր անվտանգության երաշխավոր (Ղարաբաղի հետ կապված), իսկ Վրաստանի համար Թուրքիայի հետ համագործակցությունը կարող է շատ օգտակար լինել, քանի որ Անկարան ՆԱՏՕ-ի բավական ազդեցիկ երկիր է և ունակ է կյանքի կոչել Վրաստանի որոշ նպատակներ:
Եվրոպան Կովկասի հանդեպ վարում է բազմակողմ քաղաքականություն, որը հենված է տարաբնույթ գործոնների վրա: Դրանց թվում են նաև համամարդկային արժեքները, ԵՄ-ի կառույցների հետ համագործակցության մակարդակը, անհրաժեշտ բարեփոխումներ իրականացնելու հարցում ցուցաբերած քաղաքական կամքը: Այս պահին նրան առավել շատ համապատասխանում է Վրաստանը և մասամբ՝ Հայաստանը: Ադրբեջանում իրական ժողովրդավարական բարեփոխումներ դեռ չեն սկսվել:
ԱՄՆ քաղաքականությունը շատ ուղիղ և պրագմատիկ է: Վաշինգտոնը սերտ հարաբերություններ է պահպանում կովկասյան երեք երկրների հետ, սակայն տարբեր մակարդակներով: ԱՄՆ-ը վատ հարաբերությունների մեջ չէ հայկական կառավարության հետ: ԱՄՆ-ը հատկապես շահագրգռված է Ադրբեջանում կայունության պահպանմամբ` հաշվի առնելով նրա էներգետիկ պաշարները: Դա առավել կընդգծվի, երբ կյանքի կկոչվի Nabucco գազատարի նախագիծը:
Վրաստանի հետ ԱՄՆ համագործակցությունը հիմնված է ժողովրդավարական արժեքների վրա: Չնայած Վրաստանում նոր է մեկնարկել ժողովրդավարացման գործընթացը՝ ԱՄՆ-ը մեծ կարևորություն է հաղորդում այդ երկրի հետ գործընկերությանը: ԱՄՆ-ում Վրաստանն անվանում են «ռազմավարական գործընկեր»:
Այսպիսով, վերոնշյալից հերևում է, որ Կովկասը խայտաբղետ տարածք է, ուր հատվում է տարածաշրջանային ու միջազգային քաղաքականությունը: Հեռանկարում ժողովրդավարական Կովկասը վերածվելու է կայունության երաշխավորի»:
