Դժվար է մտածել, որ իշխանությունը, Սերժ Սարգսյանը, Տիգրան Սարգսյանը, կամ որևէ այլ մեկը, չի հասկանում, չի գիտակցում այն պարզ իրողությունը, որ երկրում գործունեության որևէ ոլորտում հարաբերությունների և մշակույթի մակարդակը պայմանավորված է այն մթնոլորտով, որ ձևավորում է իշխանությունը:
Այսինքն` իշխանությունն է պատասխանատու հանրության վարք ու բարքի մակարդակի, հանրության գիտակցության մակարդակի համար: Բայց իշխանության պատասխանատվությունը ոչ թե այն է, որ հանրությանը չեն սովորեցնում, թե ինչ պետք է անել կամ թույլ են տալիս շրջանցել կարգն ու օրենքը, այլ այն, որ իշխանությունը գործնականում չի ստեղծում պայմաններ, երբ բարեկեցության և հարմարավետության գրավականը օրենքը և կարգը պահելն ու հարգելն է, ոչ թե դրանք շրջանցելը: Հենց միայն այն, որ իշխանության ամենաբարձր պաշտոն զբաղեցնող անձինք և նրանց հարազատներն ու ընկերները օրենքի հայտնի շրջանցողներ են, արդեն իսկ հանրության համար բավական է համոզվելու, որ Հայաստանի Հանրապետությունում օրենքը հարգելով ընդամենը յոլա կգնաս, ոչ ավելի:
Կան իհարկե մարդիկ, քաղաքացիներ, որոնք անկախ ամեն ինչից օրինապաշտ են և ի հեճուկս որևէ մեկի կամ որևէ բանի` չեն խախտի որևէ օրենք: Սակայն դա անհատականության խնդիր է, մինչդեռ հանրությունն ամբողջական օրգանիզմ է և թեև ձևավորվում է անհատներով, սակայն ունի իր առանձին, անհատից վեր գտնվող գիտակցությունն ու ենթագիտակցությունը, որը պայմանավորվում է հենց երկրում ձևավորվող մթնոլորտով: Իսկ որևէ մթնոլորտի պատասխանատուն իշխանությունն է:
Եվ հենց դրա գիտակցումն է թերևս, որ իշխանությանը ստիպում է առաջին պլան մղել հանրային անկրթությունն ու անկարգությունը, որպեսզի իշխանության վրայից պատասխանատվությունը դրվի հասարակության վրա: Այսինքն` առաջ է քաշվում հետևյալ զգացումն ու մտայնությունը. «դե ինչ անի իշխանությունը, եթե հասարակությունն է այդպիսին, եթե ամեն մի քաղաքացի է օրինախախտ, չի սիրում կարգ, կանոն, կարմիր լույս, ամրագոտի, հետիոտնային անցում»: Սա բավական հմուտ մշակված, սակայն չափազանց պրիմիտիվ հաշվարկ է:
Դրանով կարելի է, եթե իհարկե կարելի է, երկրում ընդամենը փոխել հանրային պահանջների հունը, դինամիկան, թափը: Բայց պետության որակը և վիճակը ամենևին չի փոխվի: Բայց նաև պարզ է, որ իշխանության առկա քաղաքականության նպատակը հենց հանրային պահանջների ալիքը նվազեցնելն ու հունը ցամաքեցնելն է, այլ ոչ՝ պետության որակը և առկա մթնոլորտը փոխելը: Եթե նպատակը պետության որակը փոխելը լիներ, հանգիստ կթողնեին հասարակությանը, որի վարքը եթե անգամ հարուցում է խնդիրներ, ապա հանդիսանում է միայն ու միայն իշխանության վարքի հետևանք, և պարզապես կնայեին հայելու մեջ:
