Մեր երկրում ով ասես չի խոսում հասարակության և իշխանության միջև անվստահության մասին, և միայն չափազանց ծույլը չի առաջարկում այդ վստահությունը վերականգնելու մեխանիզմներ:
Ընդհանրապես, իշխանության և հանրության միջև վստահությունը մի տեսակ հարաբերական հասկացություն է: Թերևս որևէ երկրում իշխանությունը չի վայելում հասարակության վստահությունը: Դա ամենևին չի նշանակում, որ բոլոր երկրներում իշխանությունը բռնազավթված է: Խնդիրը պարզապես այն է, որ հասարակությունը, սովորաբար, ընտրում է չարյաց փոքրագույնը: Այսինքն` իշխանությունը կարող է լինել ընտրված, բայց մեծ հաշվով, այն ընտրողը, որը ձայն է տվել, կարող է չվստահել իր իսկ ձայն տված իշխանությանը, որովհետև նա ձայն է տվել կոնկրետ մարդու կամ քաղաքական ուժի, մինչդեռ իշխանությունը բավական ընդգրկուն և լայն հասկացություն է: Այսինքն` երբ հասարակությունը չի վստահում իշխանությանը, որևէ ողբերգություն չկա: Ավելին` հենց այդ իրողության պարագայում է, որ իշխանությունը ստիպված է ամեն օր, ամեն ժամ իր աշխատանքով փորձել քաղաքացիներին ցույց տալ, որ նրանք սխալվում են` չվստահելով իրեն:
Այլ հարց է լեգիտիմության խնդիրը: Հասարակությունը կարող է չվստահել իշխանությանը, բայց այն պիտի լինի լեգիտիմ, այսինքն` հասարակության համար ընդունելի, քանի որ ավելի վստահելի իշխանություն հասարակությունը կարող է չտեսնել: Հետևաբար, խոսքը կարող է գնալ Հայաստանի իշխանության լեգիտիմության մասին: Ահա թե ինչու, անգամ իշխանությունը սիրով խոսում է իր հանդեպ հանրության անվստահության մասին, որ դրանով հանրային ուշադրությունը շեղի լեգիտիմության խնդրից: Ավելին` ընդունելով իր հանդեպ անվստահությունը, իշխանությունը կարծես թե ցանկանում է ձեռք բերել հանրային լեգիտիմություն: Ընդ որում` մեծ է հավանականությունը, որ իշխանության այդ մարտավարությունը կարող է և հաջողության հասնել, եթե ընդդիմությունը նույնպես խոսի վստահության և ոչ թե լեգիտիմության ճգնաժամի մասին:
Վստահության ճգնաժամը կամ հավերժական խնդիր է, ինչի համար մարդկությունը ձևավորել է պետական և հասարակական կյանքի կազմակերպման օրենսդրական մեխանիզմներ, կամ այդպիսի խնդիր չկա, և դա արհեստական, մտացածին ձևակերպում է, կլիշե, որ օգտագործում են քաղաքական ուժերը և իշխանությունը` ամեն մեկը սեփական լեգիտիմության մտահոգությունից ելնելով: Կա իշխանության լեգիտիմության խնդիր, և պետք է լուծվի այդ խնդիրը: Ընդ որում` խոսքը երևի թե միայն ներկայիս իշխանության մասին չէ, խոսքը գուցե ընդհանրապես կոնկրետ իշխանության մասին չէ, քանի որ Հայաստանի անկախության տարիները վկայեցին, որ Հայաստանում ընդհանրապես բաց է իշխանության լեգիտիմության ապահովման մեխանիզմը, հետևաբար մեծ է հավանականությունը, որ այդ իրավիճակում լեգիտիմ ընդդիմությունը վաղը կդառնա ոչ լեգիտիմ իշխանություն: Լեգիտիմության ապահովման մեխանիզմը, ըստ երևույթին, Սահմանադրությունն է և օրենքը: Սակայն Հայաստանում, դժբախտաբար, կա նաև այդ խնդիրը, որ փաստացի ոչ լեգիտիմ են նաև դրանք:
