Ահաբեկչության մասին ժամանակակից պատկերացմանը բնորոշ է 2 տարածված սխալ, որոնք հանգեցնում են ապակառուցողական քաղաքական որոշումների: Այս մասին գրում է National Interest-ի սյունակագիր, ԿՀՎ նախկին աշխատակից Փոլ Փիլարը:
Նախ՝ մարդիկ հազվադեպ են մտածում, որ ահաբեկչությունը մարտավարություն է, ոչ թե որոշակի թվով մարդիկ: Ահաբեկիչներին ընկալում են որպես «վատ տղաների» խումբ և կարծում են, որ եթե նրանց բոլորին ոչնչացնեն, ապա ահաբեկչության խնդիրը կլուծվի: Երկրորդ՝ միջազգային ահաբեկչությունը հաճախ փորձում են համադրել որոշակի խմբավորման անվան հետ: «Ալ-Քաիդա», ԴԱԻՇ՝ հենց մենք լսում ենք այդ անունները, գլխում առաջանում է ճյուղավորված միջազգային կազմակերպության կերպար:
Սակայն ԴԱԻՇ-ը միայն անվանումն է՝ սուննի արմատական աշխարհում ներկայիս ամենահայտնի «ապրանքանիշը», որն օգտագործում են այն արմատականները, որոնք պայքարում են իշխանության համար՝ գրում է Փիլարը:
Այդպիսի էքսպանսիան ունի՞ արդյոք սահմաններ՝ հարցնում է հոդվածագիրը:
Այսօր խոսքն Աֆղանստանի և Լիբիայի մասին է, վաղն ուշադրությունը կարող է տեղափոխվել Սոմալի կամ Կոտ Դ’Իվուար՝ աշխարհի ցանկացած կետ, որտեղ լսելի է լավ ծանոթ անվանումը:
Այսպիսի մարտավարությունը հազիվ թե բերի զգալի արդյունքների՝ նշում է փորձագետը: Ոչնչացնելով քիչ ավելի «ահաբեկիչների»՝ ԱՄՆ-ը զգալի ռեսուրսներ կծախսի: Հակաահաբեկչական գործողության ընթացքում պատճառված զուգընթաց վնասը կարող է առաջ մղել հակաամերիկյան տրամադրություններ և հանգեցնել բռնության բռնկումների: Այդպիսով՝ մեկ կոնկրետ կետում խաղաղություն հաստատելու ջանքերը հակաարդյունավետ կլինեն, ինչպես դա արդեն եղել է Լիբիայում: