Մի պահ ենթադրենք, որ ճիշտ են իշխանության այն պնդումները, որ իշխանությունն ինքնակամ է գնում բարեփոխումների, և ընդդիմության պահանջներն այստեղ որևէ կապ չունեն: Համարենք, որ դա իսկապես այդպես է: Այդ դեպքում հարց է առաջանում, թե իսկ ինչո՞ւ հենց հիմա: Ինչո՞ւ իշխանությունն այդպես ինքնակամ չէր գնում նույն այդ բարեփոխումներին ասենք մեկ տարի առաջ, երկու տարի առաջ: Չէ՞ որ դրանք իշխանությանը բոլոր առումներով շատ ավելի մեծ օգուտ կտային, քան ասենք Թուրքիա ֆուտբոլ դիտելու գնալը: Ուրեմն ինչո՞ւ էր իշխանությունը Թուրքիա գնում, փոխարենը գնալու բարեփոխումների: Ըստ երևույթին պատճառն այն է, որ Հայաստանի իշխանությունն ինքը չի որոշում իր «երթուղին»:
Միգուցե իսկապես որոշողն ամենևին էլ ընդդիմությունը չէ: Բայց այդ դեպքում հաստատ նաև իշխանությունը չէ: Շատ հավանական է, որ Հայաստանի իշխանության «երթուղին» որոշվում է դրսում, աշխարհաքաղաքական որևէ կենտրոնի մայրաքաղաքում: Չփորձենք գուշակել, թե հատկապես որտեղ: Ակնհայտ է, որ երբ այդ մայրաքաղաքներից մեկում որոշեցին, որ Սերժ Սարգսյանը պետք է գնա ասենք Թուրքիա, նա գնաց Թուրքիա: Իսկ երբ հետո որոշեցին, որ Սերժ Սարգսյանը պետք է «տուն» գնա, եկավ տուն: Կարևոր չէ, թե հատկապես որտեղ են կայացվում «տրանսպորտային» այդ որոշումները:
Էականն այստեղ այն է, որ դրանք չեն կայացվում Հայաստանում: Իսկ այդ հարցում պատասխանատվությունն իշխանության վրա է: Իշխանությունն է Հայաստանում հաստատել խաղի այնպիսի կանոններ, որոնք էլ ենթադրում են և ստեղծում արտաքին ազդեցության պարարտ հող: Հետևաբար, արտաքին ազդեցությամբ կատարվող բարեփոխումն էլ մեծ հաշվով հազիվ թե տա այն արդյունքը, ինչ հասարակությունն է ակնկալում, քանի որ արտաքին ազդեցությամբ կատարվող բարեփոխումը չի կարող ունենալ այն վերջնարդյունքը, որը Հայաստանը կհանի այդ ազդեցության տիրույթից և կդարձնի իրապես անկախ պետություն, որտեղ թե իշխանությունը և թե քաղաքական ուժերն իրենք են ծրագրում իրենց «երթուղիները», արագությունը և հաճախականությունը:
Եթե իշխանությունն ինքնակամ բարեփոխման գնացող է, և եթե կա այնպիսի բարեփոխում անելու ցանկություն, որ Հայաստանի համար շրջադարձ տեղի ունենա և Հայաստանը դուրս գա արտաքին ազդեցությունների թելադրանքից, ապա այդ ուղղությամբ առաջին քայլը պետք է լինի արտահերթ ընտրությունը` խորհրդարանի, թե նախագահի, մեծ հաշվով որևէ կապ չունի: Կապ ունի այն, որ այդ ընտրությունը լինի ազատ և օրինական, որտեղ կձևավորվի այն իշխանությունը, որին կընտրի հասարակության մեծ մասը: Միայն այդ դեպքում կա ռեալ շանս, որ Հայաստանը դուրս կգա արտաքին պտտահողմից և ինքնուրույն կկարողանա որոշել իր շահն ու դրա սպասարկման մեխանիզմները: Քանի դեռ չկա այդ քայլը, Հայաստանում բարեփոխումների մասին կարելի է խոսել մեծ վերապահումով, քանի որ չկա դրանց առավել լավ ինդիկատոր, քան ընտրությունը:
