«Առաջին լրատվական»-ը շարունակում է հրապարակել Հոկտեմբերի 27-ի քրեական գործով քաղաքական գործիչների հարցաքննությունները:
Ստորև ներկայացնում ենք 1995 թվականից մինչ օրս ԱԺ պատգամավոր Գալուստ Սահակյանի հարցաքննությունը, որը վարել է քննիչ Ս. Վ. Հովհաննիսյանը:
Սահակյան Գալուստ Գրիշայի
15.01.2000թ. ՀՀ ԱԺ պատգամավոր
1100-1500 քննիչ՝ Ս.Վ.Հովհաննիսյան
գ.թ.83
Առաջադրված հարցերին պատասխանում եմ՝ որ մասնագիտությամբ բանասեր եմ, մինչև ԱԺ պատգամավոր ընտրվելս աշխատել եմ թիվ 185 դպրոցի տնօրեն և այնուհետև Մաշտոցի շրջգործկոմի նախագահի
գ.թ.83 հ. երես
տեղակալ: 1993-94թթ. Հայաստանի հանրապետական կուսակցության անդամ եմ: 1995թ. ԱԺ պատգամավոր եմ: Այժմ գիտության, կրթության, մշակույթի և երիտ. հարցերի հանձնաժողովի նախագահի տեղակալն եմ: Տեռորիստական ակտի մասնակիցներին մինչև օրս չեմ ճանաչել թե դեմքով, թե անձնապես: Ձեր հարցին պատասխանում եմ, որ որքանով գիտեմ Նաիրի Բադալյանը, որին չեմ հիշում կամ չեմ ճանաչում, վերջին ընտրություններից հետո ընդունվել է ՀՀԿ-ի շարքերը: 1999թ. հոկտեմբերի 27-ին առավոտյան, ինչպես միշտ նիստերի օրերին, եկել եմ ԱԺ, հիմնականում մասնակցել եմ բոլոր նիստերին: Երբեմն-երբեմն դուրս եմ եկել դահլիճից՝ ծխել եմ, եղել եմ Յուրի Բախշյանի հետ «Միասնություն» խմբակցության սենյակում, իմ աշխատասենյակում: Պայմանավորվածություն կար գնալու Սպիտակ մասնակցելու մեր գործընկերոջ հոգեհանգստին: Այդ կապակցությամբ ինձ հանձնարարվել լուծել տեղում հյուրանոցի հարց: Որոշեցինք, որ տղաները կգնան, իսկ քանի որ խմբակցության ղեկավարը նոր էր սրտի վիրահատությունից վերադարձել աշխատանքի, հաջորդ օրը մենք միասին կգնանք մասնակցելու հյուղարկավորությանը:
գ.թ.84
Նիստերն ընդմիջվեցին ժամը 1600-ին: Կես ժամից՝ 1630 –ից պետք է սկսվեր կառավարությանը հարց ու պատասխանի ժամը: Այդ ընթացքում եղել եմ խմբակցության մեր սենյակում, եղել եմ միջանցքում, այնուհետև 1610 -ից 1615 եղել եմ դահլիճում, կատակում էինք մեր կուսակից ԱԺ պատգամավոր Գագիկ Մինասյանի հետ: Հետո խնդրեցի Վ.Դալլաքյանին նիստից հետո մոտենալ ինձ, քանի որ գիտեի Վանաձոր է գնալու, մտածում էի խորդակցեի, որ հոգեհանգստի գանցողներ ընկերներին անպայման հանդիպի և օժանդակի:
Ես նստում 2-րդ շարքի 7-րդ տեղում: Գագիկ Մինասյանը 8-րդ տեղում: Իմ տեղը նստելու համար, հնարավոր է միայն, երբ Գ.Մինասյանը ոտքի է կանգնում, որպեսզի ես անցնեմ: Կատակով ըմբոստացավ, որ բավական է ինձ ՙհարգանքի՚ տուրք մատուցի, և այդպես ես նստեցի իմ տեղը, ինքը իմ ՝ Քոթանյանի կողքին:
1630 –ին նիստն սկսվեց: Բարի մթնոլորտ էր, երբեմն ժպտում էինք, կատակում: Երևի թե նիստն սկսելուց 40- 45 րոպե հետո ամբիոնի մոտ ֆինանսների նախարարն էր: Հայացքս այդ կողմն էր:
գ.թ.84 հ. երես
Լսվեցին հայհոյանքներ, կրակոցներ, պառկել հրահանգ, կարծես թե նույն պահին, կամ վայրկյանների հաջորդականությամբ: Գետնի վրա պառկեցի նաև ես: Ընթացքում լսեցի Կարեն Դեմիրճյանի ձայնը, երևի թե ասաց՝ ՙայդ հարցերը այդպես չեն լուծում՚: Պառկած վիճակում հայացքս Արմեն Խաչատրյանին էր գամված, որ պառկած էր, տնքում էր գլխի հետևի մասում արյուն կար, վիրավորված էր: Ցանկանում էր վերկենալ, ձեռքով ուսը սեղմում էր, քանի որ մտածում էր այդ պահին վտանգավոր է վերկենալ: Քիչ անց հրահանգ եղավ նստել: Բնականաբար հայացքս ուղեցի Վազգեն Սարգսյանին, անորոշության մեջ ընկա, չկային բեմի վրա Կարեն Դեմիրճյանը, Յուրի Բախշյանը, ընկած էր գետնին Հենրիկ Աբրահամյանը, Լեոնարդ Պետրոսյանը, Քոթանյանը փորի շրջանում արնասշաղախ տնքում էր: Էդմոնդը բողոքում էր ոտքից, սակայն տեսանելի էր, որ գլխից վիրավորված է: Երրորդ շարքում պառկած վիճակից վերկենալու պահին Հերմինեն և (մեկ բառ) հարց տվեցին, թե ինձ որևէ բան չի պատահել,
գ.թ.85
պատասխանեցի, որ չշարժվեն, որովհետև նկատելի էր, որ իրենք են վիրավոր: Նստելուց հետո ոճրագործները, կարծեմ Նաիրին (հետագայում անունը իմացա) Անդրանիկ Մարգարյանին կանչեց աշխատակազմի խցի մոտ, որտեղ ինքը նստած էր, և պահանջեց, որ դեմքով դեպի իրեն կանգնի: Ինձ համար պարզ էր, երևի թե մտածում ուներ, որ կինոխցիկի անցքերից իրեն վտանգ կսպասվի: Կարենը (որի անունը ընթացքում հնչեց) կանգնել էր Նաիրիի հետևում, զենքը ձեռքին և անթարթ նայում էր կինոխցիկի անցքերից, մեկընդմերթ կրակում էր՝ մտածելով, որ կինոխցիկում մարդիկ կան:
Սկզբից չէին թողնում վիրավորներին օգնել, հետագայում համաձայնվեցին:
Խոսափողով Արմեն Հակոբյանը, այնուհետև Բոշնախյանը հորդորում էին, որպեսզի դրսից չմիջամտեն, քանի որ մեր համար պահը իրոք վտանգավոր էր:
Պահանջեցին կանգնել դռների մոտ, պարզ էր վախենում էին դրսի միջամտությունից:
Պահ եղավ, որ հնարավոր համարեցին, որ կարելի թողնել նույնիսկ պատգամավորների մի մասին:
գ.թ.85 հ. երես
Սակայն մտածեցին, որ կարելի է շուտով կանչել մյուս պատգամավորներին, ընտրել ԱԺ-ի նոր ղեկավարություն, քանի-որ արդեն պահանջում և բանակցում էին, որ հանրապետության նախագահն էլ գա, ինչու չէ, ինքը Նաիրին էլ կնշանակվի վարչապետ:
Մեր նստելու հետո առաջին կոչը եղավ, որ զանգեն Տիգրանին: Բնութագրում էին, որ անհրաժեշտ է ուղիղ եթեր դուրս գալ և թող իմանա ժողովուրդը իրենց փրկող հերոսները ովքեր են: Հետո մի քանի անգամ հեռախոսով (բջջային) խոսում էին, որ եկեք արդեն ում որ պետք է սատկացրել են, որ եթե փողոցները փակեն կարող են ոտքով գալ: Խառնաշփոթի մեջ գոռգոռում էին, զանգել Հրանտին, զանգել Վազգեն Մանուկյանին, թող բոլորը գան, էլ վախենալու բան չկա: Երևի մեկ, մեկուկես ժամ հետո ինձ և Արմեն Մխիթարյանին կանգնեցրեցին բեմից դուրս եկող դռան մոտ, ներսում:
գ.թ.86
Այդտեղ տեսա գետնին ընկած, սպանված Միրոյանի դին: Դռան մոտ, ինչպես ինքը ներկայացավ, հերթապահում էր ոճրագործներից Դերոն: Անհանգիստ էր: Պատմում էր, որ երեխային թողել է տունը, տանեցիք գյուղում են, ինչպես երևում է ՙէս գործը՚ երկար կտևի. ձանկացավ զանգել բջջային հեռախոսով, մեր օգնությամբ մի կերպ զանգեց:
1830 –ից երևի ինձ համար պարզ դարձավ, որ որոշակի անելանիության մեջ են ոճրագործները:
Երևի թե 2400 –ից հետո օգնեցի Գագիկ Թադևոսյանի դուրս գալու դահլիճից, սրտի նոպա ուներ: Միջանցքներում ոստիկաններ էին, տարբեր մարդիկ: Գնացի աշխատասենյակս, զանգահարեցի տուն: Ցանկացա ետ դառնալ դահլիճ, հորդորում, մի քիչ էլ կոպիտ չէին թողնում: Պատգամավորների մի մասը Յուրի Բախշյանի աշխատասենյակում էին: Խոսում էինք, վերլուծում: Մինչև առավոտյան եղել եմ Ազգային ժողովում:
գ.թ.86 հ. երես
Ոճրագործներին ձերբակալելուց և տանելուց հետո, դուրս եմ եկել ԱԺ-ից, գնացել եմ ՀՀԿ-ի մեր գրասենյակ: Այնուհետև կես ժամով եկել եմ տուն: Նորից գնացել եմ Ազգային Ժողով:
Համոզումս հետևյալն է՝ փորձված մարդասպաններ էին, նախապես հմտացած ոճրագործություն անելու, թելադրված քաղաքական նպատակներ ունեին՝ գլխատել պետությունը: Ոճրագործների կողմից ամեն ինչ արվեց անկաշկանդ:
Ձեր հարցին պատասխանում եմ, որ առաջին ներս մտնողը և վարչապետի վրա կրակահերթ արձակողը եղել է բաց գույնի անձրևանոց հագախը, որի դեմքը չեմ տեսել, և միայն հաջորդ օրին եմ իմացել, որ այդ երիտասարդը եղել է Կարեն Հունանյանը, Նաիրի Հունանյանի եղբայրը:
Ես դահլիճում տեսել եմ հինգ տեռորիստի՝ Նաիրի Հունանյանին, որին երբ տեսա արդեն նստած էր քարտուղարության խցիկում, երևի ձեռքին ատրճանակ էր:
Կարեն Հունանյանին ՝. անձրևանոցով բաց գույնի, ձեռքին ավտոմատ:
Դերոյին – ձեռքին ավտոմատ:
գ.թ.87
Դահլիճի հետևում ավտոմատով կանգնած էր Վռամը:
Կար բեղերով ցածրահասակ երիտասարդ, ատրճանակով:
Ժամանակ է անցել, հագուստները լավ չեմ հիշում: Սակայն դեմքով բոլորին էլ հիշում եմ:
Ձեր մյուս հարցին պատասխանում եմ, որ դահլիճի ետևի կողմից ընդհանրապես կրակոց չեմ լսել:
Ձեր հարցին պատասխանում եմ, որ նռնակի պայթյունի ձայն լսել եմ միայն մեկ անգամ, իմ նստած մասի աջ կողմի հետևից դրսից, միջանցքից: Այն ժամանակ, երբ տեռորիստների կարգադրությամբ նստել ենք և մեր նստելուց հետո անցել էր մոտ 15-20 րոպե իմ պատկերացմամբ:
Ես որևէ մեկին սպանելիս որևէ տեռորիստ չեմ տեսել, սակայն երբ նստեցինք ես տեսա որ Վազգեն Սարգսյանը սպանված է, Հենրիկ Աբրահամյանը անշարժ ընկած էր գետնին, Լիոնարդ Պետրոսյանի ոտքերը տեսա և հասկացա, ընկած է, Կարեն Դեմիրճյանը և Յուրի Բախշյանը չէին երևում, ինձ առաջին պահին թվաց, թե իրենք էլ գետնին
գ.թ.87 հ. երես
պառկած կլինեն:
Միրոյանի դին տեսել եմ, երբ ստիպեցին այդ մասում կանգնել: Ինձ թվում է, որ երկրորդ պահին, երբ կրակահերթ եղավ երևի այդ ժամանակ է սպանվել Միրոյանը:
Ձեր հարցին պատասխանում եմ, որ տեռորիստների ղեկավարը Նաիրի Հունանյանն էր: Պահանջը հետևյալն էր: Ներկայանա նաև հանրապետության նախագահը, գումարեն Ազգային ժողովի նիստ, ընտրեն նոր ղեկավարություն, և ՙինչու չէ որ, ինքն էլ վարչապետի պատասխանատվությունը կվերցնի:
Պատգամավորների և դահլիճում գտնվողներից որևէ մեկը օգնություն չի ցույց տվել տեռորիստներին, և որևէ մեկը չի դիմադրել, յուրաքանչյուրս շատ բնական գործողություններ ենք կատարել:
Հարություն Հարությունյանին չեմ տեսել և չեմ կարող ասել նրա մասին որևէ բան:
գ.թ.88
Ձեր հարցին պատասխանում եմ, որ Նաիրի Հունանյանը պահանջը պրեզիդենտին կանչելու միտքը կատարվեց մոտ 1800 –ի սահմաններում: Այնոհետև երբ թերևս զգաց, որ դա չի լինելու, պահանջեց Ալեքսան Հարությունյանի հետ բանակցելու նպատակով հանդիպել, նույնիսկ խոսեց հեռախոսով:
Իմ տրամաբանական վերլուծության արդյունքը այն է, որ տեռորիստական գործողությունները կազմակերպվել է դրսից, և տեռորիստները հանդես եկան իբրև գործիք, բնականաբար ենթադրում եմ, որ ներսում կան ուժեր որոնք հաշվեկշռված խնդիրներ ունեն, թե քաղաքական իմաստով և թե տնտեսական:
Ցուցմունքը գրված է իմ ձեռքով, ճիշտ է:
Գ. Սահակյան
