Այսօր մամուլի ազատության համաշխարհային օրն է. ազատություն, որի կարիքը հայկական մամուլը հատկապես ունի:
Վերջին շրջանում հայաստանյան մամուլը հայտնվեց բավական լուրջ թիրախի դերում, ինչի «պսակը» հանդիսացավ զրպարտության ապաքրեականացման մասին առաջին հայացքից դրական թվացող օրենքը, որն, ինչպես ցույց տվեց դրա կիրառումը, իրականում ական է` դրված մամուլի, և առավելապես իշխանության վերահսկողության տիրույթից դուրս գտնվող այսպես ասած ընդդիմադիր մամուլի տակ: Օրենքի գաղափարի հեղինակ, ներկայիս օմբուդսմեն Կարեն Անդրեասյանը մինչև հիմա էլ համարում է, որ ինքը դրական բան է արել, պարզապես դատարաններն, ըստ նրա, այդ դրական գործիքը կիրառում են բացասաբար: Դա իհարկե ձեռքերը լվանալու հիանալի մոտեցում է, բայց անհաջող: Անհաջող, որովհետև երբ Կարեն Անդրեասյանը գաղափարը դնում էր շրջանառության մեջ, անձամբ նրան և այդ գործում նրան ոգեշնչող շրջանակներին հանրային տարբեր խմբեր ու անհատներ հուշում էին, որ Հայաստանի դատական արատավոր համակարգի պայմաններում այդպիսի օրինագիծը դամոկլեսյան սուր է դառնալու` կախված ընդդիմադիր մամուլի գլխին: Դրան ի պատասխան, հնչում է այն փաստարկը, թե եթե դատարաններն անկախ չեն, ուրեմն ինչ եք առաջարկում, դադարեցնենք նաև քրեական օրենսգրքի կիրառո՞ւմը, որ անմեղ մարդիկ հանկարծ չպատժվեն:
Նախ, այդպիսի բան որևէ մեկը չի առաջարկում: Եվ երբ մամուլի դաշտի մասին խոսակցության պարագայում մեջբերվում է քրեական օրենսգրքի օրինակը, դա առնվազն կա՛մ ոչ կոմպետենտություն է, կա՛մ պարզապես անփաստարկ ցինիզմ: Բայց, դրանից բացի, ժամանակին հայտնի անձանցից մեկը կարծես թե ասել է, որ ավելի լավ է մի անմեղ մարդ չդատապարտելու համար ազատել տասնյակ մեղավորների, քան հակառակը: Սա իհարկե ոչ այնքան պրագմատիկ, պրակտիկ, որքան փիլիսոփայական տիրույթում գտնվող ձևակերպում է: Բայց ցանկացած պետության և հասարակության կյանքում կարևորագույն խնդիրը հենց այն է, թե այդ պետության մեջ տարբեր կառույցներ ու անհատներ իրենց հանրային գործունեության ընթացքում ինչ փիլիսոփայական հիմք են դնում այդ գործունեության տակ: Ահա հենց այդ հիմքի որակն է, որ Հայաստանում ստեղծել է մի վիճակ, երբ ամեն ինչի, այդ թվում և մամուլի տակ համընդհանուր ականապատվածություն է:
Այդ իմաստով, առանձին վերցրած մամուլի ազատությունից խոսելն ինքնին դառնում է զուտ տեսական զրույց, քանի որ պրակտիկ իմաստով խնդիրը հիմքն է` համընդհանուր իրավիճակի հիմքը: Մամուլն այսօր իր լավ ու վատ կողմերով, իր կատարելությամբ կամ անկատարությամբ ընդամենն արտացոլում է այն իրավիճակը, որ կառուցված է գլոբալ հիմքի վրա: Պետք է նախ ականազերծել հիմքերը, հետո նոր մտածել դրանց վրա ձևավորված ոլորտներում իրավիճակ փոխելու լիարժեք և արդյունավետ քայլերի մասին, որովհետև հակառակ դեպքում, նույնիսկ լավագույն մղումներով որևէ բանի ձեռք տալու պարագայում, կարող է տեղի ունենալ ականի պայթյուն:
