Ղարաբաղի հարցի գոյության ողջ ընթացքում հայկական կողմում մշտապես կարծիքներ են հնչել, թե մենք տանուլ ենք տալիս Ադրբեջանի հետ մղվող քարոզչական պատերազմում: Ու գրեթե միշտ բոլորը սրա հետ, ըստ էության, համաձայնել են: Հիմա, կարծես թե, այսօրինակ ահազանգերը դադարել են: Կարող է թվալ, թե մենք այլևս վերացրել ենք այդ խոչընդոտը և քարոզչական դաշտում Ադրբեջանին ջախջախիչ պարտության ենք մատնել: Նման պնդումը, իհարկե, լրիվ ճշմարտացի է` այն ճշտումով միայն, որ այդ ամենը տեղի է ունեցել միայն Հայաստանի և Ղարաբաղի տարածքում: Ասվածը չափազանցություն չի թվա բոլոր նրանց համար, ովքեր ուշադիր հետևում են հայրենական եթերին և իշխանական մամուլին: Այստեղ հաճախ են հայտնվում հրապարակումներ, հեռարձակվում հաղորդումներ, որոնց հեղինակները հայ ընթերցողին և հեռուստադիտողին ապացուցում են, որ Ղարաբաղը հայկական տարածք է, և որ Ղարաբաղի հարցում հայկական կողմի դիրքորոշումը արդարացի է:
Պատկերացնո՞ւմ եք, հայկական հեռուստաընկերությունը հայ հեռուստադիտողին համոզում է, որ մենք` հայերս, ԼՂ հարցում արդարացի դիրքորոշում ունենք, որ Ղարաբաղը մշտապես բնակեցված է եղել հայերով և այլն, և այսպես շարունակ: Նման դիրքորոշումը մի փոքր տարօրինակ է, որովհետև կարծես թե այս հարցում կասկածներ ունեցողներ մեր երկրում չկան: Համենայնդեպս, տարիներ առաջ չկային, ու եթե Քոչարյանի, Սերժ Սարգսյանի ու ղարաբաղյան կլանի իշխանության տարիներին Հայաստանում նման պրոբլեմ է առաջացել, դա արդեն ուրիշ հարց է: Կա նաև մեկ այլ վարկած, որ նշված նյութերը պատրաստվել են արտերկրի մամուլով ու հեռուստատեսությամբ ցուցադրելու համար և ձեռքի հետ հրապարակայնացվում են նաև Հայաստանում:
Այստեղ էլ խնդիրն այն է, որ բերվող փաստարկները ուղղակի ծիծաղելի են արևմտյան մենթալիտետի տեսանկյունից: Այսպիսի ծիծաղելի վերջին փաստարկը, թերևս, մատուցեցին հայ գիտնականները: Ընդհանրապես, այն հաղորդագրությունը, թե հայ գիտնականները Աղդամի մոտակայքում հայտնաբերել են Տիգրան Մեծի կառուցած Տիգրանակերտ քաղաքը, հետաքրքիր էր և սենսացիոն զուտ գիտական տեսանկյունից: և ըստ էության, սա կարող էր դառնալ հասարակական-գիտական կարևոր իրադարձություն: Բայց այն պահին, երբ գիտնականները հայտարարեցին, թե այդ հայտնագործությունից հետո աշխարհը պետք է հասկանա, որ Ղարաբաղը հայկական տարածք է, այդ իրադարձությունը բոլորովին այլ նրբերանգ ստացավ` գիտական հիպոթեզից վերածվելով ազգային-գաղափարախոսական կանխադրույթի:
Ընդհանրապես, Հայաստանում շատերին թվում է, թե պրոբլեմը աշխարհին բացատրելն է, որ Ղարաբաղը կամ ազատագրված տարածքները հայերով են բնակեցված եղել: Աշխարհում շատ-շատերը գուցե թե սա հասկանում են: Բայց դա, մեծ հաշվով, չի կարող փաստարկ դառնալ ԼՂ հարցի կարգավորման համար, այնպես, ինչպես մեր բոլորիս սիրած Սևրի պայմանագիրը չի կարող այսօր քաղաքական հետևանքներ ունենալ: Ի վերջո, պրոբլեմն այն է, որ ԼՂ հարցը ոչ թե պատմական կամ պատմագիտական խնդիր է, այլ քաղաքական, աշխարհաքաղաքական, և այն պետք է լուծվի գործող աշխարհակարգի կանոններով: Եվ ուրեմն` տվյալ իրավիճակում մեր խնդիրը եղած կանոններին համահունչ դիրքորոշում ունենալն է, այլապես մենք Ստեփանակերտին կարժանացնենք Տիգրանակերտի ճակատագրին: Ու մինչ ինքներս մեզ համոզում ենք, որ Ղարաբաղը մերն է, համաշխարհային դիվանագիտական կենտրոններում հենց այդ պրոցեսն է տեղի ունենում:
