Այսօր տեղի է ունենալու Հայ ազգային կոնգրեսի հերթական հանրահավաքը: Փետրվարի 18-ից հետո այն հինգերորդն է: Մինչ այդ, նախորդ չորս հանրահավաքներում նկատելի է եղել հանրային տրամադրությունների, ինչպես նաև իրադարձությունների զարգացման դինամիկ աճ: Սակայն ակնհայտ է նաև, որ այդ աճի առնչությամբ հասարակական գնահատականները շատ հարաբերական են` հիացմունքից մինչև հիասթափություն: Սակայն դա երևի թե բնորոշ է հասարակական-քաղաքական ցանկացած պրոցեսի հանդեպ հանրային վերաբերմունքին: Միշտ էլ գտնվում են հիացողներ և հիասթափվողներ, խնդիրը այդ ամենի հարաբերակցության մեջ է:
Ինչպիսին է լինելու այսօրվա հանրահավաքն այդ առումով, այսինքն` հանրահավաքը ավելացնելո՞ւ է բաժակի մեջ կիսով չափ լցված ջուրը, թե՞ դատարկելու է բաժակը կեսից շատ: Առանցքային հարցն այն է, թե արդյո՞ք ընդդիմությունը այսօր կարողանալու է պահել այն բավական բարձր նշաձողը, որ ապրիլի 8-ի հանրահավաքի ժամանակ սահմանել էր այսօրվա հանրահավաքի համար: Այս ընթացքում տեղի ունեցան իրադարձություններ` մարտի 1-ի մասին Սերժ Սարգսյանի հայտնի հայտարարությունը, Ազատության հրապարակում հանրահավաքը արտոնելու մասին որոշումը, որոնք ընդդիմությանը տալիս են նշաձողը պահելու հնարավորություն: Այդ շարքը կարող է համալրել նաև ընդդիմության հանրահավաքի նախօրեին` երեկ, Սերժ Սարգսյանի գնահատականը ներքաղաքական իրավիճակի կապակցությամբ, որտեղ նա հերթական ռևերանսը արեց ընդդիմության հասցեին, ակնարկեց ինչ-որ փոխադարձ պայմանավորվածություն պարունակող գործակցության մասին, ինչպես նաև հանրությանը փորձեց իր լայնախոհության և հանդուրժողության հերթական չափաբաժինը մատուցել:
Պարզ է, որ ապրիլի 28-ի հիմնական հարցը տեղավորվում էր «լինել-չլինելու» տրամաբանության մեջ` կգնա՞ ընդդիմությունը պայքարի ռադիկալիզացիայի, թե՞ չի գնա: Իշխանությունը կարծես թե ռադիկալիզացիայից խուսափելու մեծ ծավալի հիմքեր տվեց ընդդիմությանը, գոնե առայժմ, գոնե այսօրվա համար: Պետք է խոստովանել, որ իշխանության քայլերը ընդդիմությանը կարծես թե «նահանջի» տեղ չեն թողնում: Մյուս կողմից` իշխանությանն էլ գուցե «նահանջի» տեղ չթողեցին ընդդիմության քայլերը, որոնք պարտադրեցին կատարել ներկայացված պահանջների մի մասը և նաև զգալիորեն փոխել ընդդիմության հետ հարաբերվելու հռետորաբանությունը: Ըստ ամենայնի, այդ հարաբերականության և ենթադրությունների համատեքստում ապրիլի 28-ը ո՛չ ինչ-որ բանի վերջ կլինի և ո՛չ էլ ինչ-որ բանի սկիզբ, այլ կլինի առկա գործընթացի շարունակություն` տալով դրա հետ կապված ոչ բոլոր, բայց ահագին և թերևս կարևոր հարցերի պատասխաններ:
