Համընդհանուր խոստովանությամբ, Հայաստանում այսօր ամենամեծ դեֆիցիտը արդարության դեֆիցիտն է: Գրեթե բոլորը խոստովանում են, որ անարդարությունը Հայաստանի մեջքը կոտրում է, և որ հարկավոր է ամեն ինչ անել` երկրում արդարությունը վերահաստատելու համար: Բայց ի՞նչ նկատի ունենք մենք արդարություն ասելով, և ո՞րն է անարդարության մասին մեր ընդհանրական պատկերացումը: Արդյո՞ք ՀՀ քաղաքացիների, քաղաքական շրջանակների պատկերացումները արդարության մասին համընկնում են: Ահա այս հարցի պատասխանի փնտրտուքը մեր առաջ նորանոր եզերքներ է բացում` անարդարության մասին պատկերացումների նորանոր եզերքներ: և պարզվում է, որ մեզնից յուրաքանչյուրը անարդարություն է համարում հատկապես այն գործողությունը, որ վնասում է իրեն և ուղղված է իր դեմ, իսկ հասարակական-քաղաքական մակարդակում այս մտայնությունը ավելի հեռուն է գնում, որովհետև հասարակական-քաղաքական կյանքի յուրաքանչյուր սուբյեկտ երկրի ճակատագրի ամենավճռորոշ դրվագը համարում է իր նկատմամբ տեղի ունեցած այն գործողությունը, որ ինքը որակում է որպես անարդարություն:
Այսինքն, հայ հանրությունը հայտնվել է առաջին դասարանցիներին հանձնարարվող ոտանավորի հերոսների վիճակում, որոնք ինքնամոռաց գոռում են` արևը մերն է, մեր տան վերևն է, այն տարբերությամբ, որ այդ ոտանավորի ընդհանրացմանը այդպես էլ չենք հասնում, ու չի հնչում ամենակարևոր միտքը. ոչ, երեխաներ, արևը բոլորինս է, ասել է թե` մենք բոլորս անարդարության զոհ ենք և միևնույն ժամանակ արդարության դահիճ: Իհարկե, մեզնից յուրաքանչյուրը կարող է իր դեմ տեղի ունեցած անարդարության դեպք հիշատակել և խաբած չի լինի: Բայց շատ ավելի ռացիոնալ կլինի, եթե մենք բոլորս հիշենք այն դեպքերը, որ անարդարությանը մասնակցել ենք, նպաստել` թեկուզ լռությամբ կամ թեկուզ անհրաժեշտ չափով սկզբունքայնություն ու համառություն չցուցաբերելով: և եթե այսպես մոտենանք խնդրին, գուցե դադարենք տարբեր միտինգներում, սեմինարներում, քննարկումներում արդարություն պահանջել Սերժ Սարգսյանից:
Ի վերջո, նա նույնպես անարդարության զոհ է, անարդարություն, որ տեղի է ունեցել բոլորիս մասնակցությամբ ու թողտվությամբ. մեզնից մեկը վախեցել է, որ իրեն կխփեն, մյուսը, որ ինքը կկորցնի աշխատանքը, երրորդը` ունեցվածքը, մեկն էլ մտածել է, որ ազգային շահերն ավելի կարևոր են, քան արդարությունը: Եվ ահա այս ամենի արդյունքում տեղի է ունեցել այն անարդարությունը, որով Սերժ Սարգսյանը հայտնվել է նախագահի նստավայրում: Ու չնայած մենք բոլորս մեր վախի ու կուրության ուսերի վրայով ենք նրան կարգել երկրի ղեկավար, մեկ օր անգամ դադար չենք տվել և հանգիստ չենք տվել նրան: Ողջ այս ընթացքում նա իր թիկունքում զգացել է մեր բոլորի շունչը, որ պատրաստվելիս ենք եղել իրեն հոշոտել, քցել, պախարակել, խայտառակել, նվաստացնել, և նա ստիպված է եղել արդարություն պահանջել ինքն իրենից և հաստատել է իր արդարությունը, այն արդարությունը, որ հենված է մեր ուսերին, այն արդարությունը, որին ձգտել ենք իրապես: Ի վերջո, մոլորվում ենք, երբ արդարություն ասելով` հասկանում ենք պուպուշ մի բան. արդարություն է նաև այն, ինչ եղավ Սոդոմի և Գոմորի հետ:
