Այսօր աշխատանքային այցով Երևան է ժամանում Վրաստանի արտգործնախարար Գրիգոլ Վաշաձեն: Այս այցը հետաքրքրական է նրանով, որ նախ տեղի է ունենում Վրաստանի օրերս ընդունած բավական կարևոր և Հայաստանի համար մեծ նշանակություն ունեցող մի որոշման ֆոնին: Խոսքն այն մասին է, որ Վրաստանը մի քանի օր առաջ որոշում կայացրեց դադարեցնել ռուսական զինտեխնիկայի տարանցման մասին պայմանագիրը Ռուսաստանի հետ, որի շրջանակում ռուսները կարողանում էին ռազմական բեռներ տեղափոխել Հայաստան Վրաստանի ցամաքային կամ օդային տարածքով:
Փաստորեն, Վրաստանն այդ առումով շրջափակեց Հայաստանը` Ռուսաստանին թողնելով միայն Իրանի ճանապարհը, որովհետև Թուրքիայի և Ադրբեջանի ճանապարհները Ռուսաստանը հազիվ թե կարողանա օգտագործել Հայաստան ռազմական բեռներ տեղափոխելու համար, եթե այդ բեռները, ըստ էության, նախատեսված են հենց այդ պետությունների դեմ կիրառելու համար: Թերևս կասկած չկա, որ Վրաստանի արտգործնախարարը Հայաստան է ժամանում հենց այդ հարցի կապակցությամբ: Սակայն այս օրերին հայ-վրացական տիրույթում ի հայտ եկավ ևս մի տհաճ հանգամանք, իհարկե` առայժմ միայն մամուլի հրապարակման տեսքով: Խոսքը վերաբերում է օրերս թուրքական Hurriyet-ի հրապարակած այն տեղեկատվությանը, թե իբր ԱՍԱԼԱ-ն թուրքական դեսպանատներին սկսել է սպառնալից նամակներ ուղարկել, որ եթե Թուրքիան չճանաչի հայերի ցեղասպանությունը, ապա կլինեն ահաբեկություններ:
Եվ ահա Hurriyet-ը շեշտել էր, որ առաջին նամակը ստացել է Վրաստանում Թուրքիայի դեսպանատունը: Այս կապակցությամբ, թերևս, Հայաստանն ու Վրաստանն ունեն իրավիճակը համատեղ վերլուծելու և հստակեցնելու նոր առիթ: Ի վերջո, ակնհայտ է, որ թուրքական քարոզական այդ խայծը միտված է հայ-վրացական հարաբերության դեմ: Ու այստեղ անհրաժեշտ է, որ Հայաստանն ու Վրաստանը համատեղ փորձեն հասկանալ և հստակեցնել իրավիճակն իրենց համար` հետագա բարդություններից և լարումից խուսափելու համար: Հայ-վրացական տիրույթի ևս մի նոր ի հայտ եկած հանգամանք է նաև Մոսկվայում ստեղծված ջավախահայերի նոր միավորումը, որի առիթով Վրաստանն, անշուշտ, նույնպես կփորձի որոշակի բացատրություններ ստանալ Հայաստանից: Ակնհայտ է, որ հայ-վրացական հարաբերության շրջանակում վերստին հասունանում է որոշակի լարված մի շրջան, որտեղ մեծ է արտաքին` ռուսական և թուրքական ազդեցությունների խնդիրը:
Կկարողանա՞ արդյոք Հայաստանը Վրաստանին համոզել, որ թե՛ ինքը զերծ կմնա այդ ազդեցություններից, թե՛ վիրահայ համայնքը, այդ թվում` ջավախահայությանը ևս կփորձի զերծ պահել դրանցից: Սակայն այստեղ Հայաստանին համոզելու խնդիրներ ունի նաև Վրաստանը, որովհետև, ի վերջո, այդ երկիրն էլ Հայաստանի հետ հարաբերություններում պետք է փորձի լինել առավել կանխատեսելի, որովհետև Վրաստանի գործողություններում նկատվող վերամբարձությունը, որը գուցե գալիս է աշխարհագրական դիրքից, ի վերջո ամենևին չի նպաստում հայ-վրացական հարաբերությանը, իսկ եթե այն մտավ փակուղի, դա արդեն ծանր հարված կլինի ոչ միայն Հայաստանին, այլ Վրաստանին ևս: Ու կլինի այնքան ծանր, որ մեծ հաշվով, ոչ մի նշանակություն չի ունենա, թե ում համար կլինի ավելի ծանր:
