Թուրքիայում գրեթե պատերազմ է: Արդեն մի քանի օր այդ երկրում ընթանում է պայքար իշխանությունների և Քրդական աշխատավորական կուսակցության զինված խմբերի միջև, և այդ պայքարն արդեն երկուստեք հանգեցնում է զոհերի: ՆԱՏՕ-ի խորհուրդը, որը երեկ գումարվել է Թուրքիայի խնդրանքով, դատապարտել է Թուրքիայի ներսում իրականացվող ահաբեկչությունները: Միաժամանակ, սակայն, այդ դատապարտումը, ըստ էության, ավելի խորհրդանշական բնույթ ունի:
Իհարկե, չէին կարող չդատապարտել, սակայն, ըստ էության, պարզ չէ, թե ինչ մեխանիզմներ կարող են կիրառվել թուրք-քրդական բախումը ծավալումից զերծ պահելու համար: Եվ այնպիսի տպավորություն է, որ միջազգային հանրությունը Թուրքիային որոշակի քարտ-բլանշ տալով Սիրիայում և Իրաքում ռազմական գործողությունների հարցում, որ Անկարան իրականացնում է իբր թե «Իսլամական պետության» դեմ, իսկ իրականում ոչ պակաս նաև քրդերի, մյուս կողմից՝ ներսում Էրդողանին կառավարելու և վերահսկելու համար, բացել են երկրորդ ճակատը քրդերի միջոցով:
Այսպես, թե այնպես, Թուրքիայում կարծեք թե ծավալվում է բազմակողմ դիմակայության մի նոր գործընթաց, ինչը պարզապես սահմանակից է Հայաստանին: Այս իրավիճակում Հայաստանը ոչ միայն աչալրջորեն պետք է հետևի տեղի ունեցողին, այլ նաև պատրաստ լինի ցանկացած զարգացման: Հայաստանի համար որևէ զարգացում այս պարագայում չպետք է լինի անսպասելի, և որևէ զարգացման պարագայում Հայաստանն իրավունք չունի հույսը դնել որևէ երաշխիքի վրա: Պետք են հստակ բազմաշերտ մեխանիզմներ, այսինքն՝ երաշխիքները պետք է լինեն ոչ թե խոսքով, այլ մեխանիզմներով:
Ըստ որում՝ Հայաստանը պետք է պատրաստ լինի ոչ միայն թուրքական ուղղությամբ, քանի որ «կրտսեր եղբայրը» կարող է օգնության դիմել՝ ուշադրությունը շեղելու համար, և Էրդողանը քրդերի հարցերը արագ լուծելու համար Ալիևին կարող է խնդրել միջազգային հանրության ուշադրությունը շեղել Ղարաբաղի վրա: Ըստ որում՝ բացառել պետք չէ և այն, որ Էրդողանը այս հարցում խնդրի նույնիսկ ոչ թե Ալիևին, այլ Պուտինին, որի հետ հեռախոսազրույց էր ունեցել մի քանի օր առաջ՝ ԱՄՆ նախագահի հետ հեռախոսազրույցից հետո:
Մի բան անհերքելի է՝ տարածաշրջանը մտնում է նոր ցնցումների և վերադասավորումների փուլ, և տեղի են ունենալու դերերի հիմնարար փոփոխություններ: Այս առումով, իհարկե, շատ դժվար է պատկերացնել Հայաստանի դերը, որը սեպտեմբերի 3-ից հետո վերածվել է եվրասիական կղզյակի: Սակայն բոլոր դեպքերում, եթե Երևանը պատրաստ լինի գոնե և պատկերացնի մյուսների դերերը և հնարավոր փոփոխությունները, ապա շանս կա, որ հընթացս կարող է վերաիմաստավորվել նաև Հայաստանի դերը: Թեև դա պետական շանս է, իսկ հայաստանյան, այսպես ասած, վերնախավերը ուշադիր են միայն անձնական շանսերի դեպքում:
