Snob.ru կայքն անդրադարձել է հայաստանյան իրադարձություններին և գրում է, թե ինչու հայաստանյան դեպքերը հնարավոր չեն Ռուսաստանում:
Հայաստանի էլեկտրական ցանցերը պատկանում է ռուսական ընկերության: Բավական փոքր երկրում, որտեղ կա ժամանակակից ատոմային էլեկտրակայան, կան նաև այլ տիպի էլեկտրակայաններ: «Բայց էլեկտրաէներգիան վերցված է ժողովրդից և վաճառվում է արտասահմանին՝ Վրաստանին, Իրանին, Թուրքիային: Երկրում ոչ մի ժամանակակից ձեռնարկություն չկա, որոնք մեծ քանակի էներգիա կսպառեին: Բայց հանկարծ դրա պակաս է նկատվում: Հայ ժողովուրդը, հասարակ մարդիկ, որոնց բախտը չի բերել, որ հարուստ լինեն կամ նախկին ԿԳԲ-ական, տուժում են խոշոր կորպորացիաների պատճառով»,- ասվում է հոդվածում:
«Հայաստանյան իրադարձությունները սոցիալական բողոք էին ռուսական ծագմամբ իշխող տնտեսական օլիգարխիայի կամայականության դեմ: Հայերը հրաշալի մատական ազգ են, ուստիև նրանք փողոց դուրս եկան առանց Արևմուտքի կողմից որևէ «օգնության», թեև ինչ-որ մեկը պնդում է, որ առանց ԱՄՆ-ի չի եղել: Երևի ինչ-որ արևմտյան հիմնադրամներ կարող էին օգտվել դրանից, բայց ցուցարարների դուրս գալու պատճառը վարչակարգը տապալելու ցանկությունը չէր, այլ զգացողությունը, որ իրենք կարծես աղբ լինեն խոշոր բիզնեսի ոտքերի տակ»,- գրում է կայքը:
«Բավական է լինել Հայաստանում և Երևանում՝ տեսնելու համար մայրաքաղաքի հարուստ թաղամասերի և մնացած աղքատ երկրի տարբերությունը, որտեղ մարդիկ սպառվում են ինչ-որ ծիրան աճեցնելով, որ ծայրը ծայրին հասցնեն»,- նշվում է հոդվածում: Բայց, ախր, Երևանի «երիտասարդ բուրժուազիան է դուրս եկել փողոց» հարցադրաման ի պատասխան՝ հեղինակն ասում է. «Ամենաաղքատ շերտերը երբեք հեղափոխության շարժիչ չեն եղել, նրանք այն մարդիկ են, ում սոցիալ- էթիկական գիտակցությունը բարձր զարգացած է: Հայ քաղաքական գործիչները հիմար չեն, ուստի ընդառաջ գնացին ժողովրդին: Քանի որ թեև հայերը բաժանված են տարբեր խմբերի, նրանք, միևնույն է, ընտանիք են»:
«Ինչո՞ւ նույն իրավիճակը, որը մենք հիմա տեսնում ենք Հայաստանում, հնարավոր չէ Ռուսաստանում»,- հարցնում է հեղինակը:- Որովհետև առաջին՝ մեր եկամուտներն ավելի բարձր են, քան հայերինը, նաև բնակչության իներտությունն է ավելի մեծ: Բնակչությունն ատոմացված է: Հայաստանում բողոքի շարժումը պետական ԶԼՄ-ների մակարդակով արգելափակելը կամ մարգինալացնելը շատ ավելի բարդ է, իսկ ցուցարարների հետ հաշվի չնստել ընդհանրապես հնարավոր չէ: Մեծ է հավանականությունը, որ բարիկադի այն կողմում կանգնած լինի ոստիկաններից մեկի հարազատը: Իսկ Ռուսաստանում ոստիկաններն ու ցուցարարները շատ ավելի են օտարացած իրարից: Այստեղ կարելի է Վլադիվոստոկից Հատուկ նշանակության ոստիկանության ջոկատներ Մոսկվա տանել: Ռուսաստանի հսկայական տարածությունը իշխանությունների և կորպորացիաների գործողությունների անվերահսկելիություն է ստեղծում: Այստեղ գիտակցաբար ոչնչացված են քաղաքական կուսակցությունները, մինչդեռ Հայաստանում ազգայնական Դաշնակցությունը արդեն 100 տարուց ավելի գոյություն ունի: Հայաստանում կուսակցությունները ֆեյք կազմավորումներ չեն, լուրջ քաղաքական ինստիտուտներ են, որոնք մեծ մոբիլիզացիոն ներուժ ունեն: Դժվար թե նրանք Սերժ Սարգսյանի հետ համաձայնեցնում են իրենց ծրագրերն ու քաղաքական գործողությունները: Այնտեղ իրական ընդդիմություն կա: Ռուսաստանում մոբիլիզացնող ինստիտուտներ չկան. այստեղ կուսակցությունները պետության կամ խոշոր մոնոպոլիստների հավելված են: Զանգվածային հեռուստատեսությունը համախմբող տարր չէ, այն օրակարգում չի դնում կարևոր սոցիալական խնդիրներ, այլ հակառակը՝ թմրեցնող գործիքի դեր է խաղում և աշխատում է «չքորել այնտեղ, որտեղ քոր է գալիս» սկզբունքով, ինչպես ասել է Սուրկովը: Հայաստանում չեն վախենում քորել»:
Լուսանկարը` PAN Photo-ի
