Երևանում ստեղծված իրավիճակում «միջօրե» է՝ բառի բուն և պատկերավոր իմաստով: Այնպիսի տպավորություն է, որ կողմերի մոտ Բաղրամյան փողոցի երկրորդ գիշերից հետո տեղի է ունենում ուժերի վերադասավորում՝ հավանաբար, երրորդ գիշերվան ընդառաջ: Համենայնդեպս, այսօր արդեն ըստ էության առավել հրատապ է դառնում հարցադրումը, թե ինչ է լինելու հետո, ինչ քայլեր ունեն անելու իշխանությունները, և ինչ քայլեր ունեն անելու քաղաքացիները: Կլինի՞ երրորդ գիշեր, թե՞ հանգուցալուծումը կլինի ավելի վաղ:
Մի բան պետք է արձանագրել դրականորեն՝ երկրորդ գիշերն անցավ առանց բռնության, և այս իմաստով պետք է արձանագրել և քաղաքացիների, և նաև իշխանությունների հաղթանակը, կամ այլ կերպ ասած՝ պետության հաղթանակը: Սակայն սա, իհարկե, ընդամենը ակնթարթային հաղթանակ է այն մարտահրավերների կողքին, որ ունի պետությունը և, ըստ էության, շարունակում է ստանալ այս ընթացքում էլ: Եվ սրանցից է, մասնավորապես, ռուսական անդրադարձը հայաստանյան իրադարձություններին: Այս անդրադարձներում ավելի ու ավելի ակտիվանում և ըստ էության սպառնալից չափերի է հասնում գնահատականը, թե Երևանում տեղի է ունենում զինված հեղաշրջում՝ ինչպես Ուկրաինայում:
Ինչու են ռուսական տեղեկատվական, ըստ որում՝ համապետական տեղեկատվական միջոցները, ինչպես նաև մինչև անգամ Պետդումայի պատգամավորները նման կերպով համառորեն փորձում «սև կատու փնտրել մութ սենյակում՝ հատկապես, երբ այնտեղ կատու չկա»՝ մնում է միայն գուշակել: Սակայն, ինչպես երևում է, ռուսական քարոզչամեքենան կա՛մ ցանկալին համառորեն փորձում է ներկայացնել իրականության տեղ և լուծել քարոզչական մանր խնդիրներ, կա՛մ էլ ուղղակի Ռուսաստանը Հայաստանի իշխանություններին մղում է ուժային լուծումների, և գուցե թե հենց այդ պատճառով էլ երկրորդ խաղաղ գիշերից հետո ռուսական քարոզչամեքենան ինտենսիվացրել է գնահատականները «զինված հեղաշրջման», «մայդանային զարգացումների» վերաբերյալ, և բանը հասել է նույնիսկ այնտեղ, որ ՌԴ Դաշնային խորհրդի սենատորը Սերժ Սարգսյանին խորհուրդ է տալիս դասեր քաղել Ուկրաինայից: Այսինքն՝ կարծես թե ռուսական կողմը պաշտոնական Երևանին մղում է ուժային հանգուցալուծման:
Այս պայմաններում լուծումների խնդիրը դառնում է առավել քան հրատապ: Սերժ Սարգսյանը այդ միջոցին Էջմիածնում մասնակցելով Քըրք Քըրքորյանի հիշատակին նվիրված արարողություններին՝ ելույթ է ունեցել և խոսել Հայաստանի ամրության և ապագայի մասին: Հայաստանի ամրությունն ու ապագան կախված է նաև այն որոշումից, որ Սերժ Սարգսյանը կկայացնի ստեղծված իրավիճակում: Նա կարծես թե դադար է վերցրել, ըստ որում՝ նկատելի է, որ դադար է հրամայվել ողջ իշխանությանը, և երևանյան իրավիճակի վերաբերյալ իշխանական մեկնաբանություններ գրեթե չկան: Կա՛մ Սերժ Սարգսյանը մտածում է և հորդորել է բոլորին ավելորդ խոսքերով չշեղել և իր համար հետո խնդիրներ չառաջացնել, կա՛մ էլ Սերժ Սարգսյանը որևէ հարթակում զբաղված է իրավիճակի հանգուցալուծման ուղիներ որոնելով: Ըստ որում, դա կարող է լինել և ներքին, և արտաքին որևէ հարթակ:
Ինչ կարող են անել քաղաքացիները: Եթե նրանց պահանջը բավարարվի, ապա, բնականաբար, քաղաքացիները կարձանագրեն հաջողությունն ու կավարտեն քաղաքացիական պայքարի հաջող մի էջ՝ ուսանելի հետևություններ անելով հետագա անհրաժեշտ առիթների համար: Եթե նրանց պահանջը բավարարվի մասնակի, ապա այստեղ քաղաքացիների ընտրությունն է՝ բավարարվե՞լ, թե՞ ոչ: Եթե ոչ, ապա, բնականաբար, կառաջանա հաջորդ քայլերի խնդիր:
Այստեղ, իհարկե, կան խնդիրներ, ինչպես ցույց տվեցին Բաղրամյան փողոցի երկու երեկոները: Այսինքն՝ մինչև Բաղրամյան որոշումը կայացվել է, իսկ ահա Բաղրամյանից «հետո»-ի վերաբերյալ որոշումների կայացման հարցում նկատելի են խնդիրներ: Քաղաքացիների համար թիվ մեկ հրամայականը պետք է լինի այդ խնդրի հաղթահարումն ու որոշումների կայացման արդյունավետ մեխանիզմի արագ գալը, ինչը կարող է պետք լինել շատ մոտ ապագայում և պահանջել ճկունություն:
Ինչ-որ առումով Բաղրամյան փողոցում իրավիճակը փակուղային է և նյարդերի պայքար է, թե ում նյարդերը առաջինը տեղի կտան՝ քաղաքացիների՞, թե՞ իշխանությունների, ոստիկանության: Երկու դեպքում էլ հետևանքը կլինի բոլորի համար կործանարար, որքան էլ իշխանությունները տոնեն պյուրոսյան հերթական հաղթանակը:
Այս առումով ուժային լուծումը միակն է, որ պետք է բացառել, և դրան գնացողը, սադրողը, սխալվողը իսկապես պետականադավ է: Եվ այս իմաստով էլ քաղաքացիների արդարացի պահանջի անտեսումը կնշանակի, որ պետականադավության քայլը կատարում է իշխանությունը։