Այսօր երեկոյան՝ ժամը 18-ին, Ազատության հրապարակում կրկին հավաք է կազմակերպում «Ոչ թալանին» քաղաքացիական նախաձեռնությունը: Երեկ գիշեր և այսօր լուսադեմին Բաղրամյան փողոցում տեղի ունեցած իրողություններից հետո այս հավաքը առանձնահատուկ բնույթ է ստանում: Սա յուրօրինակ «անվանականչ» է լինելու նախօրեին տեղի ունեցած «ճակատամարտից» հետո, որը խաղաղ ցուցարարների դեմ տվեց և «հաղթանակով» ավարտեց ոստիկանությունը:
Բաղրամյան փողոցի իրադարձությունները դեռ վերլուծվելու անհրաժեշտություն ունեն: Միանշանակ դատապարտելով խաղաղ ցուցարարների հանդեպ ոստիկանության կիրառած բռնությունը՝ այնուամենայնիվ մենք պետք է ընդունենք նաև, որ քաղաքացիական կամ քաղաքական պայքարի ցանկացած կարևոր հանգրվան իր որևէ արդյունքի կամ արդյունքի բացակայության դեպքում կարիք ունի վերլուծվելու, հանգամանալից դիտարկվելու: Ի վերջո, եթե կա արդյունք, ապա դրա վրա պետք է կառուցվի հաջորդ քայլի մշակումների տանող աշխատանքը, եթե չկա արդյունք, ապա բնականաբար պետք է ուսումնասիրվի, թե ինչու չկա:
Այս ամենը, սակայն, այսօր ամենակարևորը չեն իհարկե: Ամենակարևորն այն է, որ չպետք է թույլ տալ, որ տեղի ունեցածը վերածվի հիասթափության ու հուսահատության հերթական առիթի: Իսկ նման վտանգը մեծ է: Հերթական անգամ Հայաստանում քաղաքացիների պայքարը բախվում է ուժային պատին: Եվ սա արդեն, ըստ էության, մի ցիկլ է, որը նույնիսկ ապրիորի առաջացնում է հիասթափություն և անտարբերություն: Առավել ևս՝ մեծ վտանգ կա, երբ հերթական անգամ ցիկլը կրկնվում է՝ առաջ բերելով անհուսության, «նրանց դեմ խաղ չլինելու» զգացումներ և այն հանրային շրջանակներում, որոնք կողքից են հետևում ամենին, և նաև անմիջականորեն տվյալ շարժման մասնակիցների շրջանակում, որոնք գուցե ոգևորության մեջ չէին սպասում, որ իրենց հետ էլ կարող են վարվել այնպես, ինչպես Բաղրամյան փողոց շարժվող բոլոր ուժերի հետ:
Ահա այս հերթական հիասթափությունն ու հուսալքությունը կանխելն է խնդիրը, որը և, երևի թե, գլխավորը պետք է լինի այսօր տեղի ունենալիք հանրահավաքում:
Սրան զուգահեռ, սակայն, կարևոր է ոչ միայն հուսալքությունից ու հուսահատությունից, այլև ցանկացած էմոցիոնալ ընկալումներից զերծ մնալը, նույնիսկ անտեղի ոգևորությունից, պաթոսից, որոշակի զայրույթից և դրա վրա կառուցվող եզրահանգումներից ու գնահատականներից: Հարկավոր է իրավիճակից հետո սթափություն, հարկավոր է չհուսահատվել, սակայն միևնույն ժամանակ չտրվել ավելորդ ոգևորության:
Չպետք է լինի էմոցիայի վրա կառուցված ոչ մի քայլ: Բոլոր քայլերը պետք է անել հաշվարկված: Լավ է ուշ, քան չհաշվարկված, երբ հայտնի չէ, թե որն է լինելու հաջորդ քայլը, երբ չկան ըստ իրավիճակի պահեստային քայլեր: Հավաքը, «անվանականչը» պետք է լինի գոտեպնդումի, հաստատակամության, հետևողականության, անկոտրում կամքի հավաք, սակայն միաժամանակ նաև սթափ մտքի, որը կլուծի գլխավոր հարցը՝ կանխել որևէ ապատիայի խորացում և վերականգնել աշխատանքային տրամադրությունը:
Սա իհարկե շատ բարդ խնդիր կլինի՝ մանևրել ապատիայի կամ ծայրաստիճան զայրույթի և դրանից բխող էմոցիոնալ մղումների միջև, գտնել ոսկե միջինը և դրա վրա վերականգնել ուժային պատին բախված շարժման հավաքականությունը: Սակայն սա նվազագույն խնդիր է, որը չլուծելու դեպքում հետագայում խնդիրները կհաջորդեն մեկը մյուսին:
Եվ ուրեմն, ամենագլխավորը էմոցիաների ֆիլտրումն է: Դրանք չեն կարող լավ խորհրդական լինել, հատկապես էքստրեմալ իրավիճակներում: Իսկ այսօր իրավիճակը էքստրեմալ է, հետևաբար այն ունի կառավարվելու ավելի մեծ անհրաժեշտություն, քան սովորական պարագայում: Իսկ կառավարումը պահանջում է սառնասրտություն, համբերություն, ռազմավարություն:
