Վաղը Թուրքիայում տեղի կունենան խորհրդարանական ընտրություններ, որոնք այս երկրի և ընդհանրապես տարածաշրջանի ու աշխարհի համար կարող են ունենալ պատմական նշանակություն: Բանն այն է, որ եթե գործող նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի կուսակցությունը կարողանա ամրապնդել իր իշխանական դիրքերը և հաղթել ընտրություններում, ապա Էրդողանն իրականություն կդարձնի սահմանադրական փոփոխությունների իր մտադրությունը և Թուրքիայի իշխանությունը կկենտրոնացնի նախագահական ինստիտուտի ձեռքում: Համենայնդեպս, Էրդողանն էական քայլ կատարած կլինի այդ ուղղությամբ: Իսկ սա, ըստ էության, նշանակում է արդեն բոլորովին այլ Թուրքիա, նոր Թուրքիա: Սա էլ իր հերթին նշանակում է, որ այդ Թուրքիան կարող է հանդես գալ նոր միջազգային և տարածաշրջանային վարքով, նոր հարաբերություններ հաստատել հարևանների և միջազգային կարևոր դերակատարների հետ:
Այս իրողությունը էական նշանակություն ունի Հայաստանի համար, և այսօր, իհարկե, շատ կարևոր հարց է, թե ինչպիսի Թուրքիայի հետ է գործ ունենալու Հայաստանը հունիսի 7-ից հետո: Անկախ այն բանից, որ երկու երկրների միջև այսօր չկան դիվանագիտական հարաբերություններ, այնուհանդերձ հայ-թուրքական հարաբերությունները միջազգային օրակարգի կարևոր հարց են և մնալու են այդպիսին: Հայաստանն ու Թուրքիան էլ մնալու են հարևաններ, իսկ սա նշանակում է, որ Թուրքիայի ինչպիսին լինելը Հայաստանի համար անվտանգության կարևոր հարց է, քաղաքականության կարևոր հարց է:
Երևանը պետք է պատրաստ լինի բոլոր հնարավոր տարբերակներին, քանի որ Էրդողանի ծրագրերի իրականացման պարագայում Թուրքիան կարող է պարզապես կոշտացնել իր դիրքորոշումը նաև Հայաստանի հետ հարցերում: Համենայնդեպս, նախընտրական շրջանի վերջին օրերին Էրդողանը հանդես եկավ հայերի հասցեին մեղադրանքով՝ ասելով, որ հայկական լոբբին մեկն է այն գործոններից՝ միասեռականների և արևմտյան մամուլի հետ, որոնք ցանկանում են Թուրքիայի մասնատում և փլուզում: Այս հայտարարությունները արդեն իսկ արժանացել են Վաշինգտոնի մտահոգությանը, սակայն թե այդ մտահոգությունը կոնկրետ ինչ ձևով կարտահայտվի Թուրքիա-ԱՄՆ հարաբերությունների վրա՝ շատ դժվար է ասել:
Ինչ ձևով կզարգանան Ռուսաստան-Թուրքիա հարաբերությունները հունիսի 7-ից և Էրդողանի հայտնի մոտեցումներից հետո՝ ևս դժվար հարց է, բայց հայ-թուրքական հարաբերությունների առումով շատ կարևոր: Ըստ էության, Էրդողանը առնվազն 70 տոկոսով արտահայտել է նաև ռուսական մոտեցումներ՝ միասեռականների և արևմտյան մամուլի մասով, և այստեղ ընդհանուր լեզուն ակնհայտ է: Ինչ վերաբերում է հայերին, ապա այստեղ էլ, ըստ էության, ռուսներն ու թուրքերը, մեծ հաշվով, ընդհանուր լեզու գտնում են, համենայնդեպս, վերջին 100 տարին ունի դրա, ցավոք սրտի, ողբերգական ապացույցները:
Հետաքրքրական է, որ Թուրքիան ըստ էության պատմական ընտրության առաջ կանգնած է հենց հարյուրամյակի սահմանին, որ անցել է 1915-ի ողբերգական իրադարձություններից: Ինչպիսին է լինելու գալիք հարյուրամյակը՝ էապես կկանխորոշվի կամ կուրվագծվի վաղը Թուրքիայում կայանալիք ընտրություններով, որի արդյունքները այսպես, թե այնպես Թուրքիայում կլինեն ճակատագրական, հետևաբար նաև շատ կարևոր կլինեն Հայաստանի համար:
