Ադրբեջանական SalamNews.org կայքի փոխանցմամբ, ռուս քաղաքագետ Ալեքսեյ Վլասովն անդրադարձել է ղարաբաղյան հիմնախնդրի կարգավորմանը.
«Զինադադարի կնքումից անցել է շուրջ 17 տարի: Ռուսաստանը ռազմական միջամտության հնարավորություն ունեցել է ղարաբաղյան հակամարտությունում, սակայն նա այդ հնարավորությունը բաց է թողել: Դա կարող էր տեղի ունենալ հակամարտության սկզբում: Հենց այդ ժամանակ Ռուսաստանը կարող էր և պետք է վճռական գործեր` միջհամայնքային բախումների շարունակության կանխման համար:
Եթե Ռուսաստանն այն ժամանակ փորձեր ղարաբաղյան հակամարտությունը լուծել այնպես, ինչպես որ այժմ Լիբիայի պարագայում է, ապա դա նրան չէր հաջողվի, քանի որ այդ գործընթացին կցանկանային մասնակցել նաև ոչ տարածաշրջանային խաղացողները:
Դրա համար էլ որևէ այլ ուղի չի մնացել, որով էլ այժմ առաջ է շարժվում նախագահ Մեդվեդևը` աջակցելով բանակցային գործընթացը: Դրա համար էլ ես չեմ կարծում, թե Ղարաբաղի հարցում Ռուսաստանի կոշտ միջոցների դիմելը հավանության կարժանանար ոչ տարածաշրջանային խաղացողների կողմից:
Այստեղ խաղի կանոններն այլ են: Այստեղ իրավիճակը դատավորների հարցում նույնպես այլ է, ինչը նշանակում է, որ ավելորդ է Ղարաբաղի հարցում հակալիբիականի նման կոալիցիայի ձևավորումը:
Ապագայում իրավիճակը չի ենթարկվի արմատական փոփոխությունների: Կողմերն աստիճանաբար կհանգեն ինչ-որ փոխզիջման, սակայն դա տեղի կունենա միայն այն ժամանակ, երբ դրան պատրաստ կլինեն թե´ Բաքուն, թե´ Երևանը:
Այժմ Ռուսաստանն իր վրա վերցրել է լուրջ հեղինակային ռիսկ, ինչը, սակայն, չի կարելի ասել այլ խաղացողների պարագայում: Ինչ վերաբերում է ղարաբաղյան հակամարտությունում Ռուսաստան-Թուրքիա ձևաչափի ստեղծմանը, ապա պետք է նշել, որ ռուս-թուրքական հարաբերություններում Լեռնային Ղարաբաղը ընդամենը հարցերից մեկն է:
Թուրքիան Հարավային Կովկասում և Կենտրոնական Ասիայում սեփական խաղ է վարում, և ոչ բոլոր հարցերում են Մոսկվայի ու Անկարայի շահերը համընկնում:
Չնայած արտաքնապես երկու երկրների միջև հաստատվել են ջերմ հարաբերություններ, նրանք նախկինի նման շարունակում են մնալ մրցակիցներ: Չնայած Էրդողանն ու Գյուլը նոր քաղաքականություն են վարում, Թուրքիան շարունակում է առավել շատ կողմնորոշված մնալ դեպի Արևմուտք, քան դեպի այլ ուժային կենտրոններ: Դրա համար էլ Մոսկվան շատ զգուշորեն պետք է մոտենա Անկարայի հետ մերձեցմանը:
Հնարավոր է, որ Ռուսաստանն ու Թուրքիան ունենան ինչ-որ ընդհանուր դիրքորոշումներ, որոնք հնչել են 2008 թվականի ռուս-վրացական օգոստոսյան պատերազմից հետո, երբ Թուրքիան առաջ քաշեց Կովկասում կայունության ու անվտանգության հարթակի ստեղծման գաղափարը:
Սակայն այս ամենը դեռ մնում է թղթի վրա: Նրանք հետագա քայլերն անելու համար նախ պետք է վստահեն միմյանց: Ներկայիս դրությամբ Մոսկվայի ու Անկարայի միջև անհրաժեշտ մակարդակի վստահության մթնոլորտ չկա»:
Հիշեցնենք, որ Ռուսաստանում ամենևին էլ չեն մոռացել, որ իրենք ժամանակին 12 խոշոր պատերազմ են մղել (ներառյալ` Առաջին համաշխարհային պատերազմը) Թուրքիայի (Օսմանյան կայսրություն) դեմ:
