Thursday, 28 03 2024
Սուրեն Պապիկյանը ծանոթացել է նաև ՀՀ ռազմարդյունաբերության նորագույն նմուշներին
Հանրակրթության նոր չափորոշիչի ներդրմանը զուգահեռ դասարաններում կկրճատվի աշակերտների թիվը. Անդրեասյան
ՔՊ նիստում քննարկվել են եվրոպական կուսակցական միությունների գաղափարախոսությունները
«Դժվարին որոշում եմ կայացրել` չհավակնել Բարձրագույն դատական խորհրդի դատավոր անդամի թափուր տեղին». Վազգեն Ռշտունի
«Ռուսաստանը հաջողության է հասնում այնտեղ, որտեղ դրա կարիքն ունի»․ Պուտին
Հրազդանում մթնոլորտային օդում փոշու պարունակությունը գերազանցել է սահմանային թույլատրելի կոնցենտրացիան
Վլադիմիր Վարդանյանը կմասնակցի Մարդու իրավունքերի եվրոպական դատարանի դատավորների ընտրության հանձնաժողովի նիստին
Ծեծի է ենթարկել իր անչափահաս դստերը և փորձել սեռական հարաբերություն ունենալ նրա հետ
Այն, ինչ կներվի Բաքվին, չի ներվի Երևանին. Կրեմլը բաց է խաղում
ԵՄ ներկայությունը Բաքվին հանգիստ չի տալիս
Ադրբեջանը «կլրջացնի՞» ՀԱՊԿ-ի հետ ընկերությունը
Ազատագրվել ռուսական կախվածությունից. եվրաինտեգրման առաջնահերթությունները
Դիմակներն այլևս հանված են. Մոսկվան հանձնում է իր ամենաարժեքավոր ագենտին
Տղամարդը դանակահարել է նախկին կնոջն ու նրա քրոջը
Հայաստանը «դիվերսիֆիկացնում է» քաղաքականությունը, Ռոսատոմը մոդեռնիզացնում է Մեծամորի ԱԷԿ-ը
Գործակալ հիշեցնող Շահրամանյանը
Բաքվի խոշոր «խաղադրույքը»
Կլիմայի փոփոխության բացասական ազդեցությունը նկատելի է գյուղատնտեսության և տնտեսության մի շարք այլ ճյուղերում. փոխնախարար
Ռուսաստանում տեղի ունեցած ահաբեկչության գործով նոր կասկածյալ է հայտնվել
Արմեն Գևորգյանը ԵԽԽՎ դիտորդական առաքելության կազմում կհետևի Հյուսիսային Մակեդոնիայի նախագահական ընտրություններին
Մի համագործակցության խրոնիկա
Հայաստանը չունի ավելի ուժեղ զենք, քան միջազգային իրավունքը. չկրակելը խելամիտ չէ
Սասունցի Դավթի դարաշրջանը չէ. ԱՄՆ-ից ակնկալիքներին զուգահեռ պետք է ամրապնդել պետությունը
Երևանում ծառի ճյուղը թեքվել և ընկել է էլեկտրական լարերի վրա. փրկարարները մասնատել են ծառի ճյուղը
21:40
Ղազախստանի դեսպանատունը խորհուրդ է տվել լքել Օդեսայի և Խարկովի մարզերը
Վիճաբանություն և ծեծկռտուք՝ անչափահասների մասնակցությամբ․ կա վիրավոր
Քանի՞ մարդ է թունավորվել Հայաստանում
«Հայաստանի և Ռուսաստանի հարաբերություններում ստեղծված իրավիճակը լավատեսություն չի ներշնչում»․ Լավրով
Բաքվի անհիմն մեղադրանքն ու խորամանկ խաղը Բրյուսելից առաջ
«Կրոկուսի ահաբեկչության հեղինակներն Ուկրաինայից զգալի գումարներ և կրիպտոարժույթներ են ստացել»․ ՌԴ ՔԿ

Մարդիկ պետք է կարոտեն քեզ. Աշոտ Ղազարյան

«Առաջին լրատվական»-ի «Սիրանկյուն» հաղորդաշարի հյուրն է դերասան, հումորիստ Աշոտ Ղազարյանը:

Պարոն Ղազարյան, վերջին տարիներին Դուք ավելի շատ ռեալիզացվում էիք հայկական համայնքներում, մասնավորապես՝ Լոս Անջելեսում, քան Հայաստանում: Ի՞նչն է պատճառը:

Այս վերջին տարիներին ավանդույթ է դարձել: Ամեն տարի դեկտեմբերին ինձ հրավիրում են, հյուրախաղերս, ելույթս է լինում Լոս Անջելեսում հունվարի 12-ին կամ 13-ին: Այս տարի նաև Բոստոն հրավիրեցին, շատ ուրախ և լավ անցավ, լավ երեկո էր: Մի խոսքով՝ ամեն տարի այդ ժամանակ  գնում եմ, ձմեռներն այնտեղ անցկացնում, քանի որ ձյուն չկա. չեմ կարողանում ցրտին շատ դիմանալ:

Բայց այս տարի ձմեռ չարեց մեր մոտ:

Դա իմ բախտից էր: Ցուրտ ժամանակներն այնտեղ եմ անցկացնում, դե այնտեղ ցուրտ չկա, ձմեռ չկա, հետո նոր վերադառնում եմ: Ելույթներս կազմակերպում է իմ լավ ընկերը՝ Լևոն Թրավլի սեփականատեր Կարպիս Թիթիզյանը, և ամեն անգամ հրաշալի դահլիճում՝ «Ալեքս» թատրոնի 1500 տեղանոց սրահում տեղի է ունենում մոնոներկայացումս: Գնում եմ, խաղում եմ ու գալիս եմ: Այս տարի էլ գնացինք, մի ընկեր ունեմ, կատակով ասում է՝ «Ցավդ տանեմ, գալիս են 15 հոգու անուն են գրում, առավոտից իրիկուն գովազդներ, բայց կես դահլիճ էլ չի լցվում: Մենակ գալիս ես, նկարները կպցնում են, մեկ-երկու հարցազրույց է լինում հեռուստատեսությամբ, ու լիքը դահլիճ է»: Եվ իսկապես, ծանոթ մարդիկ են գալիս՝ տոմս չեմ կարողանում տալ, տոմս չի լինում

Ամեն անգամ նոր ներկայացումնե՞ր են:

Իհարկե, նոր ծրագրով: Հո նույնը չե՞ն գա նայեն: Իրենց մոտ այդպես ընդունված էլ է՝ Սթենդ ափ քոմեդի, ամերիկացիները, հայերը չէ, շատ են անում: Իրենք սիրում են այդ ժանրը: Մեջը մտնում է  և երգ, և պար, և հումոր, և կրկնօրինակում:

Ինչո՞ւ մոնոներկայացում: Մենք հիմա տեսնում ենք տարածված խմբակային կատարումներ:

Այդպես էլ եմ անում, այդպես էլ է լինում: Օրինակ՝ մինչև դա ես ներկայացումներ եմ տարել: Ինչ որ այստեղ խաղացել եմ, գնացել եմ այնտեղ եմ խաղացել, բայց այնտեղի դերասանների հետ: Լոս Անջելեսում հրաշալի դերասաններ ունենք, օրինակ՝ Լևոն Շարաֆյան, Ալլա Թումանյան: Մեր տաղանդավոր դերասանների մեծ մասը այնտեղ է: Իրենց հետ եմ խաղում, որովհետև այսքան մարդ տանելը, հետ բերելը, որովհետև մարդ ես՝ կարող է գնաս, ու դեսպանատունն այդ մարդուն մերժի: Այնպես որ՝ գնում եմ, այդ դերասանների հետ 10-20 օր փորձ ենք անում ու խաղում ենք: Մինչև դա խաղացել եմ Վահրամ Սահակյանի «Մեր օրերի երգը» և «Բարև, ես մնում եմ»:

Այստեղ, սակայն, պասիվ եք, ինչո՞ւ:

Ես այստեղ պասիվ չեմ, ուղղակի իմ գաղտնիքն ասեմ, եթե նկատել եք, սկսած իմ առաջին օրվանից՝ մի երկու տարի լավ ելույթներ եմ ունեցել, իսկ հետո լռել եմ: Հետո նորից մի երկու տարի ամեն տեղ՝ հեռուստատեսություն, թատրոն, ելույթ եմ ունեցել, հետո էլի լռել եմ: Ես սենց մի բան ունեմ, դրա համար էլ ասում են՝ ո՞նց է, որ 15 տարեկանից սկսել ես սրամիտների դպրոցից, մինչև հիմա ճանաչված ես ու մինչև հիմա պահանջարկ ունես: Պետք է թողնես ժողովուրդը կարոտի քեզ, պետք է ժողովրդին չհոգնեցնես: Նույն մարդն ես, նույն ձայնը, նույն շարժումները, նույն դեմքը, նույն միմիկան: Տարբեր կերպարներ ես խաղում, բայց նույն մարդն ես: Մարդիկ պետք է կարոտեն քեզ: Շատ անգամ ասում են՝ էն Աշոտն ի՞նչ եղավ, կարո՞ղ է գնացել է: Դա լավ է, բեմում, ասպարեզում երկար մնալու համար դա շատ լավ է: Այդ ընթացքում աստղերը շատ են եկել, փայլել են ու գնացել են, նորից փայլել են ու գնացել են, ես սենց հանգիստ ինձ համար քայլելով գալիս եմ ու գնում եմ:

Բայց Ձեր ընկերներից շատերն իսկապես գնացին ու  հաստատվեցին հենց Լոս Անջելեսում: Այս խնդրին ինչպե՞ս եք վերաբերվում: Ինքներդ տարվա ինչ-որ ամիսներ ապրելով Լոս Անջելեսում մտածե՞լ եք այնտեղ բնակություն հաստատելու մասին:

Եթե ես մտածած լինեի և ուզենայի, հիմա վաղուց այնտեղ էի, նունիսկ շատ-շատ տարիներ առաջ ինձ հրավիրել են: Այնտեղ հեռուստատեսություններ կան, ասում են՝ կգաս իրար հետ հետաքրքիր հեռուստանախագիծ կանցկացնենք: Երբեք չի ձգել այնտեղ գնալն ու մնալը: Ես Կալիֆոռնիան համարյա անգիր արդեն գիտեմ: Ուր ասեք՝ եղել եմ, ինչ ասեք՝ տեսել եմ, ինչ ասեք՝ վայելել եմ: Հիմա գնում եմ, ինձ կարոտն է տանում, ընկերների կարոտը: Գնում եմ ընկերներիս եմ տեսնում, շփվում ենք: Շատ ժամանակ ոչ մի տեղ էլ չեմ գնում, ընկերներիս հետ անցկացնում ենք իմ ելույթները, հետո գալիս եմ: Շատ լավ ընկերներ ունեմ, ինձ կարոտն է տանում, այնտեղ երբեք չեմ ուզի մնալ: Իսկ ինչ վերաբերում է, որ արվեստագետ ընկերներս մնում են՝ ես իրենց էլ չեմ մեղադրում: Ում ինչպես հարմար է, որտեղ հարմար է՝ թող այնտեղ էլ մնա, դա չի նշանակում, որ ինքը այնտեղ մնաց, ուրեմն վատ հայրենասեր է կամ վատ հայ է, ոչ, մարդ է, այսօր այդպես է պահանջում: Եթե մենք մի քիչ հետ ենք գնում, Ավետիք Իսահակյանից, Փափազյանից բռնած բոլորը դրսերում են եղել, Թամանյանը դրսերում է եղել: 1921թ. է, որ Մյասնիկյանը եկավ և բոլորին ետ կանչեց:

Բայց հիմա համատարած են գնում: Օրինակ՝ վերջերս Արա Ղազարյանը «Ֆեյսբուքում» մի գրառում էր արել, որ եթե տարիներ առաջ հայ դերասանի դժվար էին փնտրում, գտնում և քասթինգ անում, ապա հիմա այնքան շատ են, որ անգամ ընտրությունն է դժվարացել: Սա վտանգավոր միտում չէ՞:

Չէ, չէ, կգան:  Ես հետները խոսում եմ, ժամանակը կգա, բոլորն էլ կգան: Դե հիմա լավ է, հարմար է, իրենց լավ են զգում, կարողանում են ընտանիք պահել՝ այնտեղ են: Վաղը, մյուս օրը լավ եղավ՝ կգան: Հետները երկու բառ Երևանի մասին խոսում ես՝ աչքերը լցնում են: Չեն կարողանում առանց Երևանի՝ սուտ է: Ես միշտ ասել եմ ու էլի ասում եմ՝ երեխան, որը ծնվել է դրսում, ասենք՝ Լոս Անջելեսում: Իր մանկությունն անցնում է այնտեղ, իր մանկության ընկերներն այնտեղ են, հիմա ոնց որ իր հայրենիքը նա լինի: Չգիտի Հայաստանը, մենակ լսել է պապիկներից ու իր ծնողներից: Հեռուստատեսությամբ տեսել է Մասիսը, հրապարակը, ժամացույցը, բայց հերիք է մի անգամ, որ ծնողները այս երեխային բերում են այստեղ, երեխան լավ իմաստով ասած «թունավորվում է», ամեն տարի ուզում է գա: Այնքան խորհրդավոր է մեր հողը, որ չեն կարող չսիրել: Հերիք է մի անգամ գան, արդեն սիրահարվում են ու չեն կարողանում գնալ:

Հայրենիքից դուրս հնարավո՞ր է մշակութային արժեքներ ստեղծել, որովհետև բոլորս էլ գիտենք՝ Լոս Անջելեսում կամ այլ համայնքներում ինչ կասկածելի որակներ գոյություն ունեն:

Ամեն դեպքում հումքը այստեղից է գնում: Ուզածդ արվեստագետը էլի սնվում է այստեղից: Այնտեղ ինչ-որ բաներ լավ են անում, կա որ միջակ են անում, բայց դե հայրենիքում արվեստն ավելի պինդ ոտքեր, պինդ արմատներ ունի, հողի վրա պինդ է կանգնած: Բացի այդ, այնտեղ շատ չեն ներկայացումներ անում: Հավաքվում են  դերասաններով, մի որևիցե պիես են բեմադրում, խաղում են, մի երկու անգամ խաղում են ու վերջանում է: Իսկ այստեղ «Տաքսի, տաքսին» վերցնենք՝ 1000 տարի խաղացել են ու խաղում են:

Ձեր ժանրը բավականին փոփոխությունների է ենթարկվել այս տարիների ընթացքում: Նախ ուզում եմ իմանալ Ձեր կարծիքը բոլոր այն խմբերի, երիտասարդների վերաբերյալ, որոնք նոր մոտեցումներ են ցուցաբերում ժանրում: Ինչպե՞ս եք վերաբերվում այդ փոփոխություններին:

Կան լավ փոփոխություններ և կան միջին ու վատ փոփոխություններ, որը լավն է՝ մնում է, ավելի զարգանում ու կատարելագործվում է, որը չէ՝ կամաց-կամաց դուրս է գալիս: Ուղղակի այսպիսի մի բան կա՝ ամեն մեկն իր շուկան ունի, ամեն մեկն իր լսողն ու հանդիսատեսն ունի: Չնայած այդ հանդիսատեսն էլ փոփոխական է: Այն դպրոցը, որ ես ունեմ, ես շատ բան եմ անում, որ եթե ոչ բոլորը դառնան լավ դերասան, գոնե լավ հանդիսատես լինեն:

Իսկ ունե՞ք տաղանդավորներ: Տարիներ շարունակ Դուք այդ դպրոցը հիմնել եք, ստեղծել եք: Ի՞նչ են անում այդ երեխաները հետո, ունե՞նք վառ անհատականություններ, տաղանդներ:

Բոլորի ճակատին չի գրված, որ իրենք պետք է աստղեր լինեն: Դա արդեն Աստված է տալիս: Մենք տաղանդավոր երեխային վերցնում ենք հղկում ենք, մաքրում ենք, ճիշտ ուղու վրա ենք դնում: Շատ շնորհալիներ կան: Օրինակ՝ իմ դպրոցն ավարտած երեխաների մեծ մասն ընդունվում է Կինոյի և թատրոնի պետական ինստիտուտ: Առանց որևէ մեկի մոտ հատուկ պարապելու: Հենց մեր ինստիտուտից գնում են, հանձնում են քննություններ, ընդունվում են: Հիմա եթե հանկարծ մտնում եմ Կինոյի և թատրոնի ինստիտուտ, մեծ մասն իմ ուսանողներն են:  Ամեն տարի 10-12 հոգի, այսինքն՝ այն մարդիկ, ովքեր ավարտել են, այդ տարիքի են արդեն: Ու շատերն արդեն նկարահանվում են, ֆիլմերում են, ներկայացումներում են: Այնպես որ՝ արդյունքը երևում է: Հետո կարևոր գնահատականներից մեկն է, որ այս երեխաներին ես կարողանում եմ փողոցից կտրել: Այս երեխաները գոնե լավ քաղաքացի են դառնում, լավ հայ են դառնում և լավ հանդիսատես վաղվա համար, իսկ ով էլ շնորհքով է,  հասնում է ինչ-որ արդյունքի:

 

Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ տեսանյութում:

Բաժիններ
Ուղիղ
Լրահոս
Որոնում