Այսօր առավոտյան կրկին կտրուկ լարվել է իրավիճակը հայ-ադրբեջանական սահմանում, ինչի հետևանքով, ըստ պաշտոնական հաղորդագրության, ադրբեջանական դիվերսիոն փորձը կանխելիս հայկական կողմը ունեցել է 3 զոհ և չորս վիրավոր: Ըստ այդ հաղորդագրության՝ ադրբեջանական ջոկատը ոչնչացվել է: Սակայն դա, իհարկե, մեղմ ասած՝ շատ փոքր մխիթարություն է այն ցավի, որ մենք ունենում ենք յուրաքանչյուր հայ զինվորի կորստի համար: Իսկ այս անգամ մենք կորցրել ենք 3 զինվոր:
Լարվածության հերթական դրսևորումը առանձնահատուկ բնույթ է կրում այն պատճառով, որ ըստ էության այն հաջորդել է Երևանում Սերժ Սարգսյանի արած հայտարարությանը, որ վերաբերում էր Ադրբեջանին վաճառվող ռուսական զենքին: Սերժ Սարգսյանը հայտարարել էր, որ այդ խնդիրը պետք է լուծվի, այլապես վատ կանդրադառնա հայ-ռուսական հարաբերության վրա, և որ հայ զինվորը փաստորեն գիտակցում է, որ իր վրա կրակում են ռուսական զենքից:
Այս՝ իրականում աննախադեպ հայտարարությանը փաստորեն հաջորդեց հերթական միջադեպը շփման գծում, ինչը ուղղակի կամ անուղղակի կարող է հանդիսանալ Սերժ Սարգսյանի հայտարարության պատասխանը:
Իհարկե, հայկական դիրքերի վրա հերթական անգամ ոչ թե Ռուսաստանը, այլ Ադրբեջանն է հարձակվել, սակայն խնդիրն այն է, որ այդ հարձակումը տեղի է ունեցել Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունից անմիջապես հետո, ինչը նշանակում է, որ Բաքուն չէր կարող նման սադրանքի գնալիս հաշվի չառնել այդ հայտարարության հանգամանքը:
Փաստորեն Բաքվի այդ սադրանքը գալիս է հավաստելու Սերժ Սարգսյանի խոսքերի և բարձրացված խնդրի իրավացիությունը: Սա էլ իր հերթին նշանակում է, որ Բաքուն ըստ էության գործնական, իրեղեն ապացույց է ավելացնում Սերժ Սարգսյանի խոսքերին, թարմ ապացույց և ռուսական կողմին էլ ըստ էության զրկում հակափաստարկներից: Իսկ սա էլ իր հերթին նշանակում է, որ Բաքուն այսպիսով իր կողմից է լուրջ հարված հասցնում Ռուսաստանին:
Մինչդեռ ինքնին հասկանալի է, որ Ադրբեջանը նման բանում շահագրգռված լինել չէր կարող, և ուրեմն եթե գնացել է նման քայլի, ապա պարզապես համաձայնեցնելով Ռուսաստանի հետ և վստահ լինելով, որ Ռուսաստանը դա չի դիտարկելու որպես հարված Հայաստանի հանդեպ Կրեմլի դիրքերին:
Ադրբեջանը Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունից հետո գնալով այդ քայլին՝ եթե Ռուսաստանի ուղղակի ցուցումն էլ չի կատարել, ապա վստահ է եղել, որ Ռուսաստանին այդ քայլը պետք է՝ որպես Հայաստանին հասցված հարված այն «հանդգնության» համար, որ իրեն թույլ է տվել պաշտոնական Երևանը նման հայտարարությամբ: Եվ միգուցե ոչ միայն նման հայտարարությամբ, այլև ընդհանրապես վերջին օրերին իր քաղաքականության օրակարգում, այսպես ասած, հակառուսականության տոնայնության աճով, որպիսին անուղղակիորեն նաև Հայաստան-Եվրոպա հարաբերությունների շուրջ քննարկումների ակտիվացումն է, Երևանում «Եվրանեսթի» խորհրդարանական վեհաժողովի անցկացումը, որի ընթացքում մեկ այլ՝ գրեթե սենսացիոն իրողություն է տեղի ունեցել՝ Երևանի նիստում ընդունվել է ռուսական ագրեսիայի դեմ Ուկրաինային աջակցող փաստաթուղթ: Եվ իր լրումն այդ ամենի էլ Սերժ Սարգսյանն այսօր Բրյուսելում մասնակցում է ԵԺԿ գագաթնաժողովին:
Ամենայն հավանականությամբ, Ռուսաստանը Ադրբեջանի միջոցով, ընդ որում՝ հերթական անգամ Ադրբեջանի միջոցով, այսպես ասած՝ ամբողջական պատասխան է տալիս Հայաստանին «անհնազանդության» համար՝ ցույց տալու, որ Հայաստանը շատ թանկ կվճարի ինքնուրույն անգամ կեսքայլի համար:
Այս իրավիճակում, բնականաբար, հարցեր են առաջանում՝ կապված և սահմանային անվտանգության մակարդակի բարձրացման հետ, և նաև Հայաստանի քաղաքական պահվածքի: Ի՞նչ է անելու Երևանը, նահանջելո՞ւ է, ինչպես 2013-ին, թե՞ այս անգամ չի տրվի շանտաժին ու սպառնալիքներին, հատկապես որ այն անգամը վկայեց, որ հանձնվելը ապահովություն չի երաշխավորում, և տեղի է ունենում լրիվ հակառակը:
Համենայնդեպս, Հայաստանը մի անգամ կեսքայլից հետո նահանջել է՝ դրանով, ըստ էության, կորցնելով ավելի շատ, քան ձեռք բերելով:
