Մեծագույն խոչընդոտ ունենք հասարակության համար՝ ապագայի մթությունն է

Այսօր վաղամեռիկ քաղաքագետ, հրապարակախոս Տիգրան Հայրապետյանի ծննդյան օրն է: Հայրապետյանը զոհվեց 1999 թվականի մարտի 9-ին Երևանի Բաղրամյան փողոցում (թիվ 76 դպրոցի մոտ)` վրաերթի ենթարկվելու հետևանքով:

«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրում այս օրերին, որպես հասարակագիտական ստուգատես, անցկացվում են քաղաքագետ, արևելագետ, հրապարակախոս Տիգրան Հայրապետյանի օրեր: Այսօր էլ նրա ծննդյան օրվա կապակցությամբ Վահան Արծրունու և կրթահամալիրի երգչախմբի համերգը տեղի ունեցավ:

«Տիգրանը եղավ իր ժամանակի ուսումնասիրողը: Ես, օրինակ, քաղաքագիտության նկատմամբ հետաքրքրությունը Տիգրանի հոդվածներով եմ բավարարել, և նա ինձ վրա ունեցել է ուղիղ ազդեցություն»,- «Առաջին լրատվական»-ի հետ զրույցում ասաց «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի տնօրեն Աշոտ Բլեյանը:

Նրա խոսքով, մեզ հիմա պակասում է մեր ապրած կյանքի, մեր ժամանակի, մեր երեխաների նկատմամբ հարգանքը, անտարբեր վերաբերմունք է: Մինչդեռ` կյանքը պետք է ապրես լիարժեք, հարգանքի հետ: Ըստ Բլեյանի` եթե փոխանցվեն գործիքներ` սեր, հմտություն, կարողություն և պատասխանատվություն, ուսումնասիրության արդյունքում դու պետք է քո կյանքի խնդիրները լուծես:

Հայագետ, հրապարակախոս Նազենի Ղարիբյանն էլ նշեց. «Մի կողմից մենք ասում ենք` անփոխարինելի մարդ չկա, մյուս կողմից` կյանքի ընթացքում հասկանում ենք, որ ամեն մարդ ունի իր տեղը, իր գործը, իր առաքելությունը, որ տանում է առաջ, և երբ այդ մարդն այլևս չկա, բացն ամեն դեպքում կա»:

Հիմա, ըստ նրա, առաջին հերթին` պրոֆեսիոնալ կազմակերպված քաղաքագիտական միտք չկա: Տիգրանը նաև հրապարակախոս էր, ու թեև հրապարակախոսություն կա Հայաստանում` քիչ թե շատ բարձր մակարդակի վրա, բայց քաղաքագիտական միտք, պրոֆեսիոնալ քաղաքագիտություն այնպես, ինչպես նա էր հասկանում, այնպես, ինչպես նա էր կարողանում վերլուծել, չկա: Նա կարծես մի առանձին դպրոց լիներ իրենով:

«Նա չհասցրեց այդ դպրոցը հիմնել և հիմնավորել: Ես անձամբ կուզենայի, որ նա կարողանար հիմնել այդ քաղաքագիտական դպրոցը` իր մեթոդաբանությամբ, պատմության քննությամբ և այսօրվա իրողությունների ճշգրիտ վերլուծությամբ, նաև Հայաստանի ապագա ռազմավարության մշակման քաղաքականությամբ»,- հավելեց Նազենի Ղարիբյանը:

Ըստ նրա` ինքը ոչ թե զուգահեռներ է անցկացնում Տիգրան Հայրապետյանի ժամանակների և այսօրվա միջև, այլ, ընդհակառակը, հակադրություններ, քանի որ 90-ականներին մեր կյանքը ծանր էր, ցուրտ էր, լույս չունեինք, պատրեազմի մեջ էինք, բայց 90-ականների հասարակության  սպասելիքները, ձգտումները, մղումներն էին տարբեր, համախմբվածություն կար ժողովրդի մեջ, մարդիկ հույս ունեին: Այսօր հակառակն է՝ ամեն ինչ կա, առօրյա ուտելիքի խնդիր չունենք, բայց մի մեծագույն խոչընդոտ ունենք հասարակության համար՝ ապագայի մթությունն է:

 

Ավելին՝ տեսանյութում: