Սահմանադրական փոփոխությունների գործընթացը, որ նախաձեռնել է Սերժ Սարգսյանը, և որը, ըստ էության, լինելու է առաջիկա քաղաքական օրակարգի գերակա հարցը,-այլ խնդիր է, թե ինչքանով հիմնավորված և պատճառաբանված,- ըստ էության, ինքնին զուտ օղակ է իշխանության ձևավորման կամ վերադասավորման այն գործընթացում, որն ուղղված է 2017-18 թվականների ընտրական ցիկլին: Եվ այստեղ քաղաքական դաշտի համար առավել առաջնային մոտիվացիաները խորհրդարանական ընտրությունների արդյունքների հետ են կապված, թե ովքեր են այս անգամ հայտնվելու խորհրդարանում, որովհետև ակնհայտ է, որ, այսպես ասած, ընդդիմադիր դաշտում չկա այն անհրաժեշտ ուժային բևեռը, որը իշխանությունների համար հարց կդարձնի խորհրդարանում հայտնվելը: Եվ ուրեմն հարցը շարունակում է, որպես այդպիսին, հրատապ լինել ընդդիմությունների համար: Սերժ Սարգսյանը մի քանի օր առաջ հայտարարելով, որ մտահոգություններ ունի կառավարության մոդելի փոփոխության հետ կապված, միաժամանակ հայտարարեց, որ քաղաքական ուժերի հետ հանդիպումները խորացրել են այդ մտահոգությունները: Նա մի բավական հետաքրքիր արտահայտություն արեց, որ քաղաքական ուժերի մի մասը պատրաստ է աջակցել փոփոխություններին, սակայն պայմանով, որ իրենք էլ անմիջական մասնակցություն ունենան մշակումներին: Այլ կերպ ասած, Սերժ Սարգսյանն ակնարկում էր, որ աջակցության պայմանը խորհրդարանական մանդատներն են:
Բնական է, որ բոլորին չի կարող բավականացնել, եթե հաշվի առնենք, որ 131 մանդատների մեծ մասն էլ պետք է լինի ՀՀԿ-ին, այլապես որևէ բան Սերժ Սարգսյանի համար անիմաստ է դառնում, ըստ որում՝ անիմաստ է դառնում սկսած առնվազն Գագիկ Ծառուկյանին քաղաքականությունից հեռացնելուց:
Եվ այս իմաստով, իհարկե, ազատ մանդատները հազիվ 50-60-ն են, որոնց մի մասն էլ, բնականաբար, Սերժ Սարգսյանը պետք է, այսպես ասած, բուֆերային մանդատներ դարձնի, այսինքն՝ մանդատներ, որոնք դե ֆակտո իրենն են, սակայն դե յուրե կարող են այս կամ այն դերակատարությունն ունենալ տարբեր անուններով: Ասել է թե, ազատ մանդատների քանակը շատ ավելի քիչ է, քան հասարակական այս կամ այն չափի իրական ռեսուրս տնօրինող ուժերի քանակը: Հետևաբար առաջանում է բարդ մաթեմատիկական խնդիր:
Ինչ խոսք, այն իրողությունը, որ չկա ազդեցիկ քաղաքական ուժ, դյուրացնում է լուծումը, այն իմաստով, որ եթե ինչ-ինչ ուժեր դուրս մնան խորհրդարանից, նրանք չունեն հետընտրական ցնցումներ առաջ բերելու ռեսուրսներ: Սրան զուգահեռ, սակայն, չպետք է բացառել, որ սահմանադրական փոփոխությունների շրջանակում հրապարակ կգա մի գաղափար, որը Սերժ Սարգսյանն արդեն իսկ հնչեցրել է մի քանի տարի առաջ: Իսկ նման գաղափարները, անկասկած, չեն հնչում և կորչում, դրանք մնում են իշխանության զինանոցում՝ անհրաժեշտ պահին կիրառելու համար:
Խոսքը վերաբերում է երկպալատ խորհրդարանի գաղափարին: Բացառված չէ, որ Սերժ Սարգսյանը, այսպես ասած, հնարավորինս լայն քաղաքական սպեկտրի գոհացնելու համար դիմի երկպալատ խորհրդարանի տարբերակին և այդպիսով ընդլայնի, այսպես ասած, մանդատների բազան կամ, այլ կերպ ասած, կարկանդակը, որի համար ընթանում է պայքարը Հայաստանում: Ըստ որում՝ այստեղ իհարկե բոլորին բավարարելը առանցքային, ռազմավարական նպատակը չի լինի: Ռազմավարական նպատակը կլինի խորհրդարանի երկու պալատների այսպես ասած մրցակցայնության ապահովումն ու այդ միջոցով փոխադարձ զսպումների մեխանիզմի ձևավորումը, ինչը անհրաժեշտ է համակարգի կառավարելիության համար:
Լուսանկարը` PAN Photo-ի
