Դերասան Վարդան Պետրոսյանն իր «Վարք Հայաստանի» ներկայացումն արդեն հասցրել է 4-5 անգամ բեմականացնել Հայաստանի տարբեր բուհերում` Վանաձորում, Երեւանում` Կոմիտասի անվան կոնսերվատորիայում, Գլաձորի համալսարանի, Ճարտարագիտական համալսարանի ուսանողների համար: Առաջիկայում հանդիպումներ կլինեն նաեւ ԵՊՀ, ՀՊՄՀ եւ այլ բուհերում: Ներկայացումը բացառապես նախատեսված է երիտասարդների համար: Դերասանի խոսքերով, սա թատերական ներկայացում չի կարելի համարել, այլ կարելի է համարել թատերականացված ներկայացում, թատերականացված հանդիպում ուսանողների հետ: Բացի այդ, բուհերի դասախոսական կազմը` դեկանները, ամբիոնի վարիչները, պրոռեկտորները եւ առավել եւս` ռեկտորները չպետք է ներկա գտնվեն ներկայացմանը: Նրա մեկնաբանությամբ, ստեղծագործական պրոցեսում շատ կարեւոր է, որ դասախոսը, որը քեզ փորձում է սովորեցնել, ասենք, նկարել, ժամանակ առ ժամանակ պետք է պարտադիր մենակ թողնի ուսանողին` շատ չկաշկանդելու համար, որ ուսանողը չկաշկանդվի նրա ներկայությունից: Ներկայացումները բացառապես անվճար են: «Ինչպես Աբովյանն է ասում, ես «Վերք Հայաստանին» գրելու համար փորձեցի դառնալ աշուղ, որ մարդկանց սրտի հետ կարողանամ խոսել, ես էլ փորձեցի դառնալ աշուղ, գնալ ինստիտուտները եւ խոսել ուսանողների սրտից»,- ասել է դերասանը:
Ներկայացման մեջ դերասանը զուգահեռներ է անցկացնում մեր այսօրվա կյանքի եւ Աբովյանի ժամանակների հետ` ցույց տալու մեր այսօրվա կյանքը, մեր կրթական համակարգը: Ներկայացումը բաղկացած է երկու մասից, առաջին մասում դերասանը խաղում է, երկրորդ մասում պատասխանում ուսանողների հարցերին, այն հարցերին, որոնց մասին ուսանողները շշուկով են խոսում, քննարկում, խնդիրներ, որոնց լուծումները չգտնելով` կարծես համակերպվել են: «Ես մտածում էի փոթորիկ առաջացնել նրանց մեջ, եւ այդ փոթորիկն առաջանում է», -ասել է դերասանը, նաեւ նկատել, որ միշտ առաջին հարցը ուսանողները դժվարությամբ են ձեւակերպում, բայց միշտ մի հարց է նրանց մեջ առաջանում. «Ի՞նչ անենք»:
Դերասանի վրա մեծ տպավորություն են թողել կոնսերվատորիայի ուսանողները, որոնք շատ հարցեր են ունեցել, հիմա նորից են ուզում դերասանի հետ հանդիպել:
Հարցին` թատերական ինստիտուտում խաղալու է, Վարդան Պետրասյանը պատասխանեց, որ ոչ, քանի որ ինքն ու թատերական ինստիտուտի ուսանողները չեն կարողանում ապահովել այն ինտիմությունը, որտեղ պետք է ծնվեն հարցերը:
