«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է ԼՂՀ ԱԺ պատգամավոր, Մարտական խաչի ասպետ Վահան Բադասյանը:
– Պարոն Բադասյան, ի՞նչ եք կարծում՝ ինչո՞ւ հիմա՛ Սերժ Սարգսյանը որոշեց այսպիսի կոշտ գնահատական տալ Գագիկ Ծառուկյանին:
– Սա պայմանավորված է անհավասարակշռությամբ և խուճապով: Երկրում ճգնաժամային իրավիճակ է, երկրի ինքնիշխանության կորուստ, երկրում տիրում է հանրապետականների՝ ամբողջությամբ «Ապահով Հայաստանի» ծաղրանք, քաղաքացիների հանդեպ արհամարհանք, սեփական թիմակիցների վայրագությունների և անօրեն գործողությունների տարափ: «Ով մեզ հետ չէ՝ նա հայ չէ» կարգախոսը բերեց-հասցրեց նրան, որ ապահով Հայաստան է ստեղծվել միայն մի խումբ մարդկանց համար, և այդ խմբի անդամներից մեկը եթե հանդգնում է ընդդիմանալ, ապա նրան սպասվում է այդպիսի պատիժ: Եթե 8 տարի իմացել է (ինքը Սահմանադրության երաշխավորն է), որ կատարվում են հանցագործություններ, որոնք ինքը կոծկում է, ապա անձամբ Սերժ Սարգսյանը դրանց երաշխավորն է և ուրեմն՝ պետական հանցագործ: Փրկություն չունեն ինքն ու իր թիմակիցները: Հիմա իր թիմակիցները բորենու պես հարձակվել են շեֆի կողմից նշված մարդու վրա: Սա ամենամեծ նամարդությունն է: Դա ցավ է բոլորիս համար: Ես իսկապես ցավով եմ ասում, որ մեր հայրենիքը հայտնվել է այսպիսի իրավիճակում: Մեր, այսպես կոչված, քաղաքական էլիտան իրար դեմ հանեց ազատամարտիկներին, ամենամոտ մարդկանց, հարազատներին, ընկերներին, հիմա էլ իրենք հոշոտում են սեփական ընկերներին, իրենց կողքին կանգնած ընկերներին: Սա մեծ քաոս է, որը վերածվելու է չգիտեմ ինչի:
– Այսինքն՝ այս դեպքում հնարավոր է ներքաղաքական պատերա՞զմ:
– Այո, քաղաքացիական պատերազմի հոտ է գալիս, որովհետև սա նշանակում է հասարակական համերաշխության խախտում ամենաբարձր աստիճանից: Այս խուճապը վերածվելու է քաղաքացիական ընդհարումների: Եվ սա կանխել է պետք, բայց ո՞վ պետք է կանխի: Այժմ քաղաքական էլիտայում և հասարակական տրամադրություններում մի մարդ, մի սուբյեկտ չեն թողել, որ կարողանա կանգնի ու ասի՝ ամո՛թ է, վե՛րջ տվեք: Վերջին ուժը գուցե Ղարաբաղի իշխանություններն էին, բայց նրանց էլ Սերժ Սարգսյանը փչացրեց Բերձորի իրադարձությունների ժամանակ: Չկա այլևս մի ուժ ու միտք, որ կարողանա կանգնեցնել այս հոսքը:
– Ի՞նչ եք կարծում՝ այս դեպքում կուսակցությունը կենսունակ կլինի՞, այսինքն՝ կգոյատևի՞ ԲՀԿ-ն, մանավանդ որ Սերժ Սարգսյանը խոսեց այնտեղ առկա առողջ տարրերի մասին:
– Դա արդեն երկրորդական է, արդեն տակտիկայի հարց է: Դա շատ պարզ մեսիջ է՝ ուղարկված այնտեղից, որտեղից որ պետք է կատարվի առնետավազք: Ես այս ամենը համարում եմ մեծ թատրոն և մեծ ողբերգություն, և սա շատ տհաճ երևույթ է:
– Եռյակն այս պահին ի՞նչ գործողություն պետք է կատարի: Հնարավո՞ր են լայնամասշտաբ հանրահավաքներ, և դրանցով հնարավո՞ր է երկրում փոփոխության հասնել:
– Իհարկե՝ ոչ: Ես նման բան չեմ սպասում, և կարծում եմ, որ պետք էլ չէ, որովհետև Գագիկ Ծառուկյանը մինչև վերջ չի էլ կարող կանգնել: Դա ցույց տվեց նրա մասնակցությունը նախագահական ընտրություններին: Նա վախենում է ընդդիմություն կոչվելուց, ասում է՝ ես այլընտրանք եմ: Իսկ ի՞նչ է այլընտրանքը. այլընտրանքը հիբրիդ է, անպտուղ մի հասկացություն, քաղաքական հիբրիդային խոսք: Իրենք չկարողացան համարձակությամբ ասել այն, ինչ կատարվում է: Եվ տեսնում եք նրա թույլ կողմերը՝ տնտեսական հանցագործություններ, չբացահայտված հանցագործություններ… Նույնը Ծառուկյանը կարող է ասել Սերժ Սարգսյանի վերաբերյալ՝ Սաշիկներ, հարկեր, տուրքեր և այլն: Մի խոսքով՝ խառնված է քաղաքական դաշտը, և բանը բանից անցել է:
– Ռոբերտ Քոչարյանի վերադարձը այս պարագայում ավելի՞ է հստակեցվում, նկատի ունեմ նույն ԲՀԿ լիդերի կարգավիճակում:
– Ես միշտ դեմ եմ եղել վերադարձերին, ինչը նույնպես վատ է: Պատկերացնո՞ւմ եք՝ ես այնքան հիասթափված եմ այս ամենից, որ եթե Ռոբերտ Քոչարյանը պետք է գա ու միասնության կոչ անի, իր ախպերությունը մի կողմ դնի, հայտարարի իր սխալների, արարքների մասին, գնահատական դա դրանց և խոստանա, որ դրանք չեն կրկնվի և հասարակական համերաշխության կոչ անի, ապա ես կարծում եմ, որ նա կարող է ծանր հրետանու նման իջնել: Բայց նա դա պետք է անի լուրջ կեցվածքով: Նա եզակի մարդկանցից մեկն է, որ գուցե կարող է այս վիճակից դուրս բերել, ուրիշ ոչ մի բան ես չեմ տեսնում:
– Բայց հանրությունը հիշողություն ունի…
– Ես կարծում եմ՝ եթե նա կարողանա իր մեջ ուժ գտնել և գնահատական տալ իր ժամանակաշրջանին ու իր արատներին, ապա նա ոչ միայն կինքնամաքրվի:
– Այսինքն՝ ընդհուպ մինչև Մարտի մե՞կը:
– Ամեն, ամեն գործողություն: Եթե նա ինքնամաքրվի, նոր միայն կարող է իջնել քաղաքական դաշտ և հավասարակշռել այդ դաշտը, եթե ոչ, ապա համաժողովրդական շարժումը չգիտեմ՝ ինչպես պետք է սկսվի: Մի խոսքով՝ ես սրանում շատ ծանր երևույթ եմ տեսնում: