«Մենք հիմնականում երկու խնդիր ունենք»,- «Առաջին լրատվականի» հետ զրույցում այսօր ասաց Ինֆորմացիոն տեխնոլոգիաների ձեռնարկությունների միության գործադիր տնօրեն Կարեն Վարդանյանը` պատասխանելով այն հարցին, թե ի՞նչ է պետք ՀՀ-ին տեղեկատվական տեխնոլոգիաների ոլորտը զարգացնելու համար:
«Եթե մենք ուզում ենք, որ այս ոլորտն աճի, երիտասարդությունը պետք է գնա այս ոլորտի բիզնես, այսինքն`զբաղվի ձեռներեցությամբ հենց այս ոլորտում: Իհարկե, հիմա էլ են երիտասարդները գնում, բայց տեմպերը մեզ չեն գոհացնում. տարեկան ստեղծվում է մոտ 30 ընկերություն, բայց պետք է տարեկան նոր 300 ընկերություն, որ լուծվեն երկրի առջև ծառացած խնդիրները, այն է` այլ ոլորտներում (տնտեսության մեջ, կառավարությունում, բանակում) տեղեկատվական տեխնոլոգիաների կիրառումը»,- ասաց Կ. Վարդանյանը` հավելելով, որ սրա համար համապատասխան ենթակառուցվածքներ են պետք, և որ այս հարցը շոշափվել է ՀՀ նախագահ Սերժ Սարգսյանի հետ վերջին հանդիպման ժամանակ:
«Պայմանավորվածություն է ձեռք բերվել, որ մենք որոշակի հայեցակարգ ներկայացնենք այս հարցի վերաբերյալ, այսպես կոչված` «ճանապարհային քարտեզ»: Մյուս խնդիրը, որը կապված է առաջինի հետ, կրթության խնդիրն է: Այսօր մենք, ըստ էության, ունենք 15% որակյալ կրթություն, այսինքն` ավարտածների միայն այդքան տոկոսն է ի վիճակի անմիջապես անցնել աշխատանքի:
Եթե մենք ուզում ենք տարեկան գոնե 300 նոր ընկերություն, ուրեմն պետք է տարեկան առնվազն 1000 որակյալ կադրեր ստանանք բուհերից: Մենք այսօր կարող էինք տարեկան մոտ 2000 հոգով աճել ոլորտում, բայց չենք աճում, որովհետև կրթական ոլորտը բացարձակապես ուրիշ նպատակներ է հետապնդում: Կամ միջազգային կազմակերպությունների թելադրանքով ինչ-որ ռեֆորմներ են անում, որը կրթական համակարգը քանդում է, կամ էլ կաշառակերությունն ու կոռուպցիան խեղդում են ամեն ինչ»,- ասաց Կ. Վարդանյանը:
Նրա խոսքով, այս հարցի լուծման համար անհրաժեշտ է նաև, որ Հայաստանը կողմնորոշվի` ինքը ցանկանո՞ւմ է արդյոք գնալ տեխնոլոգիական զարգացման ճանապարհով, թե՞ այլ ճանապարհներով: Այն դիտարկմանը, թե այս ոլորտը համարվում է գերակա ճյուղ կառավարության համար` սկսած 2001թ.-ից, Կ. Վարդանյանը պատասխանեց, թե որևէ պետական ծրագրում հստակ նշում չկա այն մասին, որ ՀՀ-ն պետք է դառնա տեխնոլոգիական երկիր: «Կան տարբեր ուղղություններ` մեկն ասում է տուրիզմ, մյուսը` հանքարդյունաբերություն, երրորդը` գյուղատնտեսություն և այլն: Այսինքն` հստակ կողմնորոշվածություն, թե մեր երկիրը 10 տարի հետո ինչպիսին է լինելու, չկա` այդ թվում` նաև որևէ փաստաթղթում: Հենց հասարակական համաձայնություն եղավ այդ առումով, կրթությունը կգնա մեր ցանկալի ճանապարհով»,- նշեց Կ. Վարդանյանը:
