Հայաստանում ստեղծված տնտեսական իրավիճակը հղի է ոչ միայն սոցիալ-տնտեսական վտանգով ինքնին, երբ մարդիկ այլեւս ապրել չկարողանալով թողնում են երկիրն ու հեռանում, կամ պարզապես պետությունը տնտեսություն որպես այդպիսին դադարում է գոյություն ունենալ, հետեւաբար դադարում է ունենալ դիմադրունակության համակարգ` իմունային համակարգ: Հայաստանում առկա ծանր սոցիալ-տնտեսական վիճակը վտանգավոր է նաեւ նրանով, որ երկրում մեծացնում է իշխանության կախվածությունն օլիգարխիայից:
Այսօր օլիգարխներն են տնօրինում Հայաստանի տնտեսության գրեթե ամբողջ ծավալը: Իհարկե նրանք գործում են իշխանության հովանու ներքո, նրանք իշխանության ծնունդ են, բայց ի վերջո նրանցն է տնտեսությունը: Նրանց առանձին-առանձին իշխանությունը կարող է ինչ որ բան անել, սակայն ներկայումս իրավիճակը Հայաստանում այնպիսին է, որ անհրաժեշտ է գլոբալ հարված օլիգարխիային, եթե իշխանությունը, տվյալ դեպքում եթե Սերժ Սարգսյանը ցանկանում է ինչ որ բան փոխել, ազատականացնել, պայքարել մենաշնորհների եւ օլիգոպոլիաների դեմ եւ քաղաքացիների համար բացել տնտեսության թթվածինը, որից կարողանան օգտվել բոլորը, ոչ թե միայն մի քանի օլիգարխները: Այսինքն, կամ Հայաստանում իրավիճակը վերջնականապես գլորվում է դեպի անդունդ, կամ իշխանությունը պետք է գլոբալ գրոհ ձեռնարկի օլիգարխիայի դեմ: Իսկ դա նշանակում է, գլոբալ գրոհ ինքն իր դեմ, քանի որ իշխանությունը սնուցվում է հենց այդ օլիգարխներից` նրանք են ընտրություններ կեղծում, նրանք են իշխանության ստվերային բյուջեն կազմավորում, եթե հարկ է լինում նրանք են համալրում պետական բյուջեի պակասները, որ սոցիալական պայթյուն չլինի:
Պարզ է, որ Սերժ Սարգսյանի համար գրոհի տարբերակն ուղղակի անհնարին է, քանի որ նա «կընկնի» առաջին իսկ դիմադրությունից: Միեւնույն ժամանակ Սերժ Սարգսյանը չի կարող իրավիճակն այսպես թողնել, քանի որ նա կընկնի սոցիալական պայթյունից: Մնում է համոզելու տարբերակը: Այսինքն, Սերժ Սարգսյանը պետք է համոզի օլիգարխներին, որ իրենց բոլորի շահերից է բխում ինքզինքը մի քիչ նեղելն ու ժողովրդին մի քիչ շատ բաժին հանելը, որ պայթյուն չլինի: Կարծում ենք դժվար չէ կանխագուշակել, որ օլիգարխները հենց այնպես չեն համոզվելու եւ ամեն մեկը ինչ որ պահանջ է ներկայացնելու Սերժ Սարգսյանին կամ ներկայի, կամ ապագայի համար: Այսինքն, ներկայիս սոցիալ-տնտեսական անելանելի, ճգնաժամիյն իրավիճակը ուղղակիորեն մեծացնում է Սերժ Սարգսյանի կախվածությունն օլիգարխներից, ինչը նշանակում է, որ ներկայիս իրավիճակը հենց վտանգավոր է դառնում նրանով, որ երկրում մեծանում է օլիգարխիայի իշխանությունը:
Իսկ դա արդեն լրջագույն ռազմավարական մարտահրավեր է պետության համար, որովհետեւ պետության մասին կարելի է խոսել ավտորիտարիզմի պարագայում, կարելի է խոսել տոտալիտարիզմի պարագայում, բայց օլիգարխիայի դիկտատուրայի պարագայում արդեն պետության մասին խոսք լինել չի կարող: Օլիգարխիայի դիկտատուրայի պարագայում պետությունը դառնում է «տոնավաճառ բաց երկնքի տակ»: Ահա այդ ճանապարհին է այժմ Հայաստանը, իսկ դե յուրե նախագահ Սերժ Սարգսյանը ներկայումս չունի այդ ընթացքը կանխելու ունակություն:
Մինչդեռ ներկայումս այդ ընթացքը արդեն ուղղակիորեն սկսել է սպառնալ նաեւ հենց իրեն, ու թերեւս հենց իր իսկ շահից ելնելով Սերժ Սարգսյանն այսօր պարտավոր է գնալ արտահերթ ընտրությունների` լինի խորհրդարանական, թե նախագահական, քանի որ միայն այդ դեպքում է հնարավոր գեներացնել պրոցեսների քաղաքական սեգմենտը եւ կանխել օլիգարխիայի դիկտատուրան:
