2015 թվականն արդեն իր իրավունքների մեջ է, ու թեև մենք ըստ էության տարվա մեջ կհայտնվենք 12 օր հետո՝ շնորհիվ հայրենի կառավարության աննախադեպ որոշման, տարին մեզ համար լինելու է իսկապես դժվար և բարդություններով լի: Եվ այս իրավիճակը լինելու է ամենուր, մեր պետության կենսագործունեության, հասարակական օրգանիզմի բոլոր ոլորտներում, ինչն էլ, բնականաբար, իր ազդեցությունն է թողնելու նաև մեր անձնական ոլորտների, անհատական, ընտանեկան կյանքի վրա:
Ցանկալի չէ, իհարկե, տարին սկսել տագնապով: Եվ տագնապ չկա էլ: Մարտահրավերները, խնդիրները, թնջուկները, լուծում պահանջող հանգույցները կյանքի անբաժանելի ուղեկիցն են մշտապես ու կլինեն այդպիսին: Մեզ թող չթվա, որ այլ՝ ավելի բարեկեցիկ կյանքով, բարձր կենսամակարդակով ապրող, ավելի հզոր և ազդեցիկ դիրքերի հասած հասարակությունները չունեն խնդիրներ, այլևս չունեն մարտահրավերներ և չեն մտածում դրանք հաղթահարելու մասին: Իրականում միգուցե նրանց խնդիրներն ու մարտահրավերները ավելին են, քան մերը: Ինչքան մեծ են ձեռքբերումները, այնքան դժվար է դրանք պահպանելը: Ինչպես ասում են՝ հեշտ է առաջատար դառնալը, դժվարը առաջատարությունը պահելն է: Եվ մենք նաև մեր օրինակով ենք դա տեսնում:
Մենք, իհարկե, համեմատական հեշտությամբ հաղթեցինք մեր կռիվը մեզ մի քանի անգամ գերազանցող թշնամու հետ պայքարում, սակայն տանուլ ենք տալիս խաղաղությունը մենք ինքներս մեզ, մենք չենք կարողանում ըստ արժանվույն պահել մեր հաղթանակը: Եվ ուրեմն որքան մեծ են հաջողությունները, այնքան մեծ է պատասխանատվությունը, և մեծ են խնդիրներն ու մարտահրավերները: Պարզապես հաջողությունները հաջողություն են նաև նրանով, և միգուցե առաջին հերթին նրանով, թե տվյալ հասարակություններն ու պետությունները ինչքանով են կարողացել իրենց ապահովել խնդիրները լուծելու ունակ ինստիտուտներով, լուծման բերող մեխանիզմներով: Այսինքն՝ հաջողությունը, հաղթանակը, ձեռքբերումը խնդիրներից մեկընդմիշտ ազատվելը չէ, այլ դրանց լուծման հարցում վարպետության, արդյունավետության, կատարելագործման հասնելը: Սրանով են ըստ էության տարբերվում հաջողակ ազգերը, ժողովուրդները, հասարակությունները, պետությունները անհաջողակներից:
Եվ այստեղ պետք է լինի մեր պայքարն ու նպատակը՝ որպես պետություն ունեցող ժողովուրդ, ազգ, հասարակություն, որպես համայն հայություն, որի մրցունակության և անվտանգության գրավականը կարող է լինել միմիայն կայացած պետությունը:
Եթե մենք չառաջնորդվենք այս մտայնությամբ և չափորոշիչներով, ապա մենք դոփելու ենք տեղում, և ինչպես ամեն տարի՝ այս տարին էլ 12 ամիս անց կառնի իրենը, և մենք կրկին կմնանք որպես հերթական տարուց մերը չառած ազգ, ժողովուրդ, հասարակություն:
