Ռեժիսոր, դերասան Նարեկ Ղափլանյանն արդեն երեք տարի է՝ ապրում է Միացյալ Նահանգներում: 2014-ը նրա համար հիմնարար տարի է հետո գալիք տարիների համար. շատ հետաքրքիր միջավայր, նոր ծանոթություններ… ավելի շատ ապագայի հետ կապված ծրագրեր կան:
–Նարեկ, լավ է լինել Հայաստանում առաջի՞նը, թե՞ դրսում, հազարավոր քեզ նմանների կողքին, որտեղ դժվար է ռեալիզացվելը:
-Հայաստանը փոքր տեղ է, և փոքր տեղից ամենավատ բանն էլ անես, շատ հեշտ ճանաչվում ես: Բայց ինձ համար ավելի կարևոր է՝ սիրված լինես մարդկանց կողմից և միշտ կարողանաս ճիշտ բան մատուցել, այն, ինչ մարդկանց հաճելի կլինի: Ինչ վերաբերում է այստեղ իմ գործունեությանը, ապա շատ մեծ ծրագրեր չունեմ, որտեղ ճանաչված լինեմ, բայց կարևորը՝ կարողանամ տեղ գտնել ինքս արտահայտվելու, ինքս իմ տեսակը, իմ ցանկությունը, իմ աշխարհայացքը ցույց տալու:
–Նկատի ունեմ այն, որ համայնքից դուրս Միացյալ Նահանգներում շատ դժվար է ճանաչման տանող ճանապարհը:
– Համայնքում ճանաչված լինելը շատ հեշտ է, քանի որ խոսքը փոքր լսարանի մասինէ, և շատ բարդ բարդ ճաշակ ունեցող հանդիսատես չէ մեր հանդիսատեսը: Դրա համար երբեք չեմ փորձել հասնել ճանաչման. անհետաքրքիր է այդ տեսակը:
–Ձեր դերասան, ռեժիսոր ընկերներից շատերը հաստատվում են Միացյալ Նահանգներում: Հայաստանում այդքան դիսկոմֆո՞րտ է:
-Հայաստանում, ինչ խոսք, չես կարող ասել, որ շատ կոմֆորտ է, հարմարավետ: Սուտ կլինի ասել, որ բոլորն իրենց գործում իրենց լավ են զգում. չեմ կարծում և չեմ տեսնում: Ինչ վերաբերում է Միացյալ Նահանգներում իմ հաստատվելուն, սուտ կլինի ասել, թե երազել եմ այստեղ գալ: Ուղղակի գործով ստացվեց, եկա այստեղ«Կորած-մոլորվածը Հայաստանում» ֆիլմի երաժշտությունը գրելու, հետո ուրիշ առաջարկներ եղան, և զգացի, որ շուկան ավելի մեծ է, մնացի այստեղ ու շարունակում եմ այստեղ աշխատել: Հայաստանը լքելու կոնկրետ երազանք չի եղել:
–Բայց չէ՞ որ Հայաստանում էլ ռեալիզացման խնդիր չունեիք:
-Որպես դերասան՝ Հայաստանում պետք է նորից սերիալների մեջ մնայի, ինչն ինձ համար շատ անհետաքրքիր է: Թատրոնով չես կարողանում որևէ ծախս փակել, չես կարողանում գումար աշխատել: Ֆիլմարտադրությունը չի մեծանում, չունի ինչ-որ պահանջներ: Իմ տեղը չեմ գտնում այդտեղ:
–Այդպես էլ որևէ մեկը մեծ բեմեր չի նվաճում, Հոլիվուդ չի հասնում:
– Հոլիվուդը ինչ-որ նշանակետ չէ հասնելու համար, յուրաքանչյուրն իր բնագավառում լավ տեսակ պետք է լինի, կարևոր նշանակետը դա է: Հարցը Հոլիվուդ հասնելը չէ:
–Ո՞ր դեպքում Հայաստան կվերադառնաք ոչ թե հյուրի կարգավիճակով, այլ ապրելու, երբ ավելի մեծ դա՞շտ կլինի ռեալիզացման, կյանքի որա՞կը կփոխվի:
-Ես Հայաստանը չեմ լքել, ոչ էլ, կարծում եմ, Հայաստանն է ինձ լքել: Մենք իրարից չենք բաժանվել, ուղղակի կլինեմ այնտեղ, որտեղ կկարողանամ աշխատել և ապրել: Մի տեսակ դժվար է աշխատել մի տեղում և ապրել մյուս տեղում: Բայց Հայաստաը լավ տեղ է, սիրում ենք, չենք լքել, պարզապես չենք կարողանում այնտեղ աշխատել: Մեր գործը այնտեղ պարզապես հետաքրքիր չէ մեզ, չենք բավարարվում մեր գործի արդյունքներով:
–Իսկ հետևո՞ւմ եք այդտեղից այստեղ նկարահանվող սերիալների որակին:
– Ես երեք տարի է, ինչ Հայաստանից դուրս եմ եկել, և բոլորովին տեղյակ չեմ՝ ինչ է տեղի ունենում: Տանն էլ հեռուստացույց չունեմ:
–Հայաստանի ներքաղաքական կյանքո՞վ էլ չեք հետաքրքրվում:
-Բոլորովին: Ցանկացած հետաքրքրությունս հանգեցնում է նյարդային լարման, սթրեսի: Փորձում եմ չհետաքրքրվել, քանի որ որևէ դրական բան չեմ տեսնում, որևէ դրական ինֆորմացիա չի գալիս:
–Հիմա Հայաստանը, ըստ Ձեզ, հայացքը դեպի արևմո՞ւտք, թե՞ Ռուսաստան պետք է ուղղի:
– Ինձ թվում է՝ նախևառաջ ինքներս մեզ պետք է նայենք: Մեր դժբախտությունը գալիս է նրանից, որ արևմուտք, արևելք, հյուսիս, հարավ ենք նայում: Մենք մեզ մինչև չգտնենք, ոչ մի տեղ չենք լինի: Կնայենք այնտեղ, որտեղ որ ուզեն, երբ այդպես է դրված հարցը: Մեզ պետք է գտնենք, թե ով ենք մենք: Մենք շատ ենք հեռացել մեզնից:
– 2015-ին ի՞նչ ցանկություններ կան:
-Աշխատանքային ցանկություններ են: Ուզում եմ՝ բոլորի աշխատանքային ծրագրերը հանգեցնեն լավին, բարուն…Բոլորի աշխատանքային ծրագրերը թող ծառայեն մեր երկրում բարին տարածելուն: