2015 թվականին Հայաստանի համար ամենակարևոր իրադարձությունն անկասկած Ցեղասպանության 100-րդ տարելիցն է: Համենայնդեպս, երևի թե չկա որևէ իրադարձություն, որի մոտ այս հարցը լինի երկրորդը: 100-րդ տարելիցին Հայաստանը մոտենում է շատ արագ փոփոխվող աշխարհի պայմաններում, մոտենում է մի վիճակում, երբ Հայաստանի ռազմավարական դաշնակիցը ռազմավարական հարաբերություններ է փորձում հաստատել նրա հակառակորդ Ադրբեջանի և անբարյացակամ հարևան Թուրքիայի հետ:
Սրան զուգահեռ՝ Հայաստանը կլոր տարելիցին մոտենում է ԵՏՄ-ի անդամ դարձած, ինչն ըստ էության էապես նվազեցնում է Հայաստանի արտաքին մանևրերի հավանականությունը: Միևնույն ժամանակ, Հայաստանին զսպող այդ շրջանակն էլ գտնվում է միջազգային զսպողակի ազդեցության տակ, և Ռուսաստանի հանդեպ պատժամիջոցները անկասկած կշարունակվեն:
Նման պայմաններում ավելորդ է երևի թե խոսել Հայաստանի արտաքին քաղաքականության մասին: Արտաքին քաղաքականություն իրականացնելու ունակ լինելու դեպքում Հայաստանը չէր հրաժարվի Եվրաասոցացման պայմանագրից և չէր հանձնվի Ռուսաստանին: Հետևաբար Հայաստանի արտաքին քաղաքականություն չկա: Հայաստանին 100-րդ տարելիցի ընթացքում վերապահված կլինի ինչ-որ դեր: Թե ով է գծել այդ դերը կամ ավելի շատ ում որոշմամբ է գծվել այդ դերը՝ այնքան էլ հստակ չէ, սակայն որ այն կա և Հայաստանն ինչ-որ բան խաղալու է՝ կարելի է չկասկածել:
Հստակ է, միանշանակ է, որ Հայաստանն իր խաղը չի խաղալու, և այստեղ շատ մեծ նշանակություն ունի թուրք-ռուսական ռազմավարական բնույթի համագործակցությունը: Թուրքիան Ռուսաստանի հետ հարաբերությունները խորացնում է Հայաստանի ինքնուրույն խաղի շրջանակները նվազեցնելու համար՝ քաջ պատկերացնելով Հայաստանի վրա ռուսական ազդեցությունը:
Այս պայմաններում 100-րդ տարելիցից կարելի է շատ բան սպասել, ինչից, սակայն, կշահի՝ ով ասես, միայն ոչ՝ Հայաստանը: Հայաստանի համար սա կլինի ընդամենը մի թատրոն, որտեղ միգուցե նորից լավ խաղալու համար կքաշքշեն Էդուարդ Նալբանդյանի թշերը, և ամեն ինչ դրանով կավարտվի:
Մինչդեռ ակնհայտ է, որ Ցեղասպանության խնդիրը և հատկապես նման տարելիցը Հայաստանի, Հայաստանի իշխանությունների համար պետք է լիներ Ցեղասպանության հարցում հայկական մոտեցումների ֆունդամենտալ վերանայումը և ադապտացումը համաշխարհային ներկա իրողություններին:
100-րդ տարելիցը պետք է լիներ ոչ թե կազմակերպչական միջոցառում, այլ դրսևորվեր ակտիվ քաղաքականության, հայտարարությունների, նախաձեռնությունների տեսքով: Սակայն, իհարկե, լավ է, որ ներկայիս իշխանությունները դա չեն անում և կրավորական դիրքում են: Որովհետև երբ նրանք դուրս են գալիս այդ դիրքից և փորձում են ինչ-որ կրեատիվներ, նախաձեռնություններ անել, մենք անմիջապես գոլ ենք բաց թողնում մեր դարպասը, ընդ որում՝ անասելի հրճվելով դրանից:
