«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է քաղաքագետ Արմեն Գրիգորյանը:
-Վերջերս Փարիզում Սերժ Սարգսյան-Ալիև հանդիպմանն ընդգծվեց հակամարտության խաղաղ կարգավորման այլընտրանքի բացակայությունը: Պայմանավորվածություն ձեռք բերվեց կողմերի միջև շարունակել բարձր մակարդակի բանակցությունները: Օրերս տեղի ունեցածը քաղաքագիտական տեսանկյունից ի՞նչ է:
-Հակամարտության խաղաղ կարգավորումը` բանակցությունների միջոցով, ուժի կիրառման բացառմամբ, կարևորագույն սկզբունք է: Սակայն դրա այլընտրանքի բացակայությունը նշելը դարձել է մի տեսակ ձևական, հերթապահ բնույթ ունեցող արտահայտություն, քանի որ մի կողմից` միջնորդները, տվյալ դեպքում` Սարգսյանին և Ալիևին հյուրընկալած նախագահ Ֆ. Օլանդը, դա պարտադիր են համարում, սակայն մյուս կողմից` Ի.Ալիևն այնպիսի քամահրանքով է վերաբերվում թե՛ բանակցություններում հայկական երկու կողմերը ներկայացնող Հայաստանի իշխանություններին, թե՛ միջնորդներին, որ իր համար անվտանգ է համարում լարվածության ուժեղացումը` թե՛ ներքին խնդիրներ լուծելու, թե՛ ԼՂ հակամարտության կարգավորման գործընթացի ձևաչափը փոխելու փորձեր անելու համար:
–Այս պարագայում ո՞րը պետք է լինի մեր անելիքը:
-Նախևառաջ սադրանքներին չենթարկվելը: Որոշ «ասֆալտի ֆիդայիների»և այլ հաստիքային հայրենասերների Բաքվի մատույցները հասնելու խոստումները կամ այլ խրոխտ հայտարարությունները դրական ազդեցություն չեն կարող ունենալ: Իսկ ավելի նեղ` մասնագիտական տեսանկյունից, ինչպես բազմիցս նշվել է, պետք է իրավիճակային քաղաքականություն վարելուց հրաժարվել: Վերջին տարիներին Հայաստանի ԱԳՆ-ի և առհասարակ` միջազգային ասպարեզում Հայաստանի պաշտոնական ներկայացուցիչների աշխատանքի որակն այդ առումով խիստ անբավարար է: Դրա ապացույցներից է նաև մոտ մեկ ամիս առաջ ԵԽԽՎ-ում Հ.Նաղդալյանի խայտառակ ելույթը և դրան զուգընթաց ոչ նպաստավոր զարգացումները:
-Որքանո՞վ սա կարող է հրահրված լինել արտաքին գործոնով:
-Առնվազն այնքանով, որ թե՛ ուղղաթիռը խոցելու համար օգտագործված հրթիռային համակարգը, թե՛ Ադրբեջանի զինանոցում եղած առավել ժամանակակից և հզոր զինատեսակները մատակարվել են Հայաստանի «դաշնակից»Ռուսաստանի կողմից:
-Միջազգային հանրությունը կրկին հակամարտության երկու կողմերին կոչ է անում ձեռնպահ մնալ իրավիճակի լարումից, այն դեպքում, երբ ակնհայտ է, որ սադրող ու հարձակման դիմող կողմը Ադրբեջանն է: Ինչո՞վ է պայմանավորված, որ միջազգային հանրությունը անգամ նման ակնհայտ դեպքերում փորձում է հավասարության նշան դնել ՀՀ-ի և Ադրբեջանի միջև: Որքանո՞վ է արդարացված նման մոտեցումը, և արդյոք այն ավելի ազատ չի՞ արձակում Ադրբեջանի ձեռքերը:
-Միջազգային կառույցների աշխատաոճից է բխում մինչ հետաքննության ավարտը եզրակացություններ չանելը, իսկ ավելի լայն առումով` պարիտետի, հավասարակշռության պահպանումը` գոնե ձևականորեն: Սակայն դրան ավելանում է նաև քաղաքական նպատակահարմարության գործոնը: Իսկապես, դա չի նպաստում Ադրբեջանի սանձարձակ գործելաոճը փոխելուն, հրադադարի ռեժիմն ապահովելուն, ինչպես նաև արդյունավետ բանակցությունների նախապայման հանդիսացող վստահությունն ապահովելուն: Այս առումով կարելի է զուգահեռ անցկացնել քաղաքական նպատակարմարության գործոնի ազդեցության մեկ այլ դեպքի հետ: 2008թ. ռուս-վրացական պատերազմի նախապայմանների և ընթացքի ուսումնասիրությունը ԵԱՀԿ կողմից այնքան «չեզոք»և «անկողմնակալ»էր (տվյալ դեպքում, թերևս, արդարացված է այդ բառերը չակերտներում գրելը), որ ըստ էության ավելի ազատ է արձակել Ռուսաստանի ղեկավարության ձեռքերը:
