«Բարգավաճ Հայաստանը» փաստորեն հայտարարեց, որ պառլամենտում կողմ է քվեարկելու Եվրասիական միությանը Հայաստանի անդամակցության պայմանագրին: Կուսացկության ներկայացուցիչ Ստեփան Մարգարյանը խորհրդարանական ճեպազրույցների ընթացքում հայտարարել է, որ տնտեսական որևէ մի ինտեգրացիա բխում է Հայաստանի շահերից, իսկ ինքնիշխանության զիջումը կախված է ՀՀ իշխանություններից:
Այս մոտեցումը բոլորովին նոր չէ, իհարկե, և Հայաստանի ոչիշխանական ուժերը՝ ԲՀԿ-ի գլխավորությամբ, վաղուց են ՀՀԿ-ի և Սերժ Սարգսյանի հետ մրցակցության մեջ հենց այս հարցում՝ ով անդամակցության առավել հաճելի պայմաններ կապահովի Ռուսաստանի համար, այսինքն՝ ով Ռուսաստանն ավելի սիրելի կդարձնի Հայաստանի հասարակության համար:
Սրան զուգահեռ՝ որևէ կասկած չէր կարող լինել այն հարցում, որ ԲՀԿ-ն կողմ է լիելու ԵՏՄ-ին Հայաստանի անդամակցությանը: Ինչպե՞ս կարող է ԲՀԿ-ն դեմ լինել, եթե կուսակցության առաջնորդի համար Ռուսաստանը հայաստանյան բիզնեսների շուկա է, ըստ որում՝ մինչև անգամ Կրեմլի մակարդակով: Գագիկ Ծառուկյանին պատկանող ընկերության արտադրած խմիչքները մատակարարվում են Կրեմլ: Սա, իհարկե, մեծ պատիվ է ցանկացած հայաստանյան գործարարի համար, և շատերն իհարկե կերազեին նման պատվիվ: Ըստ որում՝ նաև հայաստանյան տնտեսության համար իհարկե օգտավետ է նման իրողությունը, սակայն երկրի համար աղետի է վերածվում իրավիճակը, երբ Կրեմլ խմիչք մատակարարող ընկերության սեփականատերն է դառնում ընդդիմության առաջնորդ: Ըստ որում՝ խնդիրը մատակարարման հասցեն չէ՝ լիներ Կրեմլ թե Սպիտակ տուն, թե Ելիսեյան պալատ: Եվ նաև Ծառուկյանն էլ չէ խնդիրը: Այդ ազգանվան տեղը կարող էր լինել Պողոսյան, Պետրոսյան, Քոչարյան կամ Սարգսյան: Խնդիրը այստեղ հենց այն է, որ նման բիզնեսի հետաքրքրություններ և շահեր ներկայացնող գործիչն է Հայաստանում ընդդիմադիր քաղաքական բևեռի առաջնորդը, լոկոմոտիվը, որոշում կայացնողը: Սա այն դեպքում, երբ Հայաստանում, ըստ էության, հիմնարար խնդիրը բիզնեսի և իշխանության տարանջատումն է: Այս սերտաճումն է հանդիսացել Հայաստանում կոռուպցիոն սխեմաների բյուրեղացման հիմքը և պետական անհաջողությունների առանցքը՝ բերելով նրան, որ Հայաստանը դե յուրե լինելով պետություն՝ դե ֆակտո վերածվել է մեկ այլ երկրի՝ տվյալ դեպքում Ռուսաստանի Դաշնության կցորդի:
Սակայն այսօր արդեն ակնհայտ է դառնում, որ Հայաստանում խնդիրը միայն բիզնեսի և իշխանությունների տարանջատումը չէ, այլ նաև բիզնեսի և, այսպես ասած, ընդդիմությունների կամ ոչիշխանությունների տարանջատումը: Բիզնեսը, այսինքն՝ կոմերցիոն շահերն են այսօր առաջ մղում արդեն ոչ միայն Հայաստանում իշխանությունների գործողությունները և մոտեցումները այս կամ այն ներքին կամ արտաքին գլոբալ հարցում, այլ նաև ընդդիմադիր համարվող կամ ոչիշխանական կոչվող ուժերի գործողություններն ու մոտեցումները: Այսինքն՝ այս տեսանկյունից Հայաստանի պետականության կոռոզիայի հիմք հանդիսացող խնդիրը, ըստ էության, ոչ միայն միլիմետր անգամ չի մոտեցել իր լուծմանը, այլ նույնիսկ նոր տիրույթներ է վերցրել և սույնով բնականաբար էլ ավելի ամրապնդվել, բնականաբար էլ ավելի բարդացնելով բիզնեսի և քաղաքականության տարանջատման հիմնարար խնդրի լուծումը հասարակության համար:
