Երկու օր է՝ հայկական լրատվամիջոցները հեղեղված են ադրբեջանցիների կողմից ԼՂՀ սահմանին խոցած, ղարաբաղյան զինուժին պատկանող ռազմական ուղղաթիռի կործանման շուրջ մեկնաբանություններով: Հայկական կողմը վստահեցնում է՝ պատասխանը չի ուշանա:
ԼՂՀ ԱԺ անկախ պատգամավոր Վահան Բադասյանի կարծիքով՝ դեռ վաղ է կատարվածին մեկանաբանություններ տալը, քանի որ կատարվածին նախ պետք է տրվի պաշտոնական մեկնաբանություն, թե ինչու այդպես եղավ: Ըստ Վ. Բադասյանի՝ եթե զինվորը անզգուշորեն զոհվում է, փաստի առթիվ քրեական գործ է հարուցվում, որ տեսնեն՝ հրամանատարական կազմը զինվորին ճիշտ ուղղություն տվե՞լ է, թե՞ ոչ և այլն:
«Հիմա ես կարծում եմ, որ ճիշտ չէ՝ բոլորս միանգամից հարձակվենք լրիվ մի ուղղությամբ: Պետք է նախնական մեկնաբանությունը պաշտպանության նախարարությունից լսենք՝ նոր: Չէ՞ որ չեզոք գոտում է ընկել: Բայց ինչո՞ւ է չեզոք գոտում ընկել, սխալվե՞լ է, ճի՞շտ ուղղություն են տվել, թե՞ ոչ: Չէ՞ որ դա հարձակում չի եղել, եղել է զորավարժություն: Եթե իրոք խփվել է մեր տարածքում, ապա պետք է դրա համարժեք պատասխանը տալ: Դրանք ռազմական խնդիրներ են, որոնք չի կարելի լրատվամիջոցներով այսքան արծարծել ու գնահատական տալ»,- հավելեց Վահան Բադասյանը:
Մեզ մոտ զորավարժություններ են անցկացվում: Զորավարժություններն առհասարակ միջազգային հանրության բոլոր օղակներում՝ թշնամի թե բարեկամ երկրների մոտ ընդունված գործելատեսակ է: Դա խաղաղ գործընթաց է: Սակայն, ըստ Բադասյանի, ադրբեջանցիների կողմից հրապարակված տեսանյութից էլ երևում է, որ ուղղաթիռները վտանգ չեն ներկայացնում, որովհետև նրանք հանգիստ թռչում էին, կարելի էր նաև չխփել: Եվ սա նույնն է, որ ազերի դիպուկահարը խրամատից երևացող գլուխ տեսնելով՝ կրակում ու սպանում է՝ անտեսելով գործընթացի խաղաղ լուծումը:
«Որպեսզի իրենք դա չանեն, պետք է վախենան: Չեն վախենում, որովհետև հայկական կողմից համարժեք պատասխան չկա: Մենք էլ ունենք առավելություն, պետք է օգտագործենք: Դա մեր առաջին գծից ոչ հեռու իրենց բնակավայրերն են: Մենք պետք է անպայման դրանք կրակի տակ առնենք, թեկուզ խաղաղ բնակչությանը: Կարող է՝ ինձ դրա համար քննադատեն, բայց ոչ, սա էլ ընդունված է, և սա էլ միջազգային լեզվով է: Միջազգային հանրության համար հասկանալի լեզվով է սա: Իրենց համար հասկանալի կլինի, որովհետև այստեղ խաղաղ բնակչությունը, գտնվելով խրամատից այնկողմ, ծափահարում է, երբ դիպուկահարը զինվոր է սպանում, ուրեմն նա պետք է վախենա, որ զսպի իր զինուժին, որպեսզի չվնասի խաղաղ մարդկանց, դիրքում կանգնած խաղաղություն պահող զինվորին:
Եթե պատերազմական գործողություն լինի, ապա դա ուրիշ հարց է: Բայց չկա պատերազմական վիճակ, կա խաղաղության պայմանագիր, իսկ դա իրենք անում են, որովհետև «արխային են», հայկական կողմը չափից դուրս հանդուրժողական է, և այդ հանդուրժողականությունը նույնիսկ հասնում է անտարբերության աստիճանի: Չեն տալիս համարժեք պատասխան: Օրինակ՝ եթե ես լինեի պաշտպանությա նախարար, հրաման կտայի առաջին գծի երկայնքով ինչքան բնակավայր կա, բոլորին կրակոցներով ճնշել: Ես պատերազմի կոչ չեմ անում, բայց համարժեք պատասխան է պետք: Նրանք տարբեր տեսակի զենքեր են բերում և կրակում են, իսկ մենք դա կարծես թե թույլ ենք տալիս: Ռուսաստանը, որ մեր գործընկերն է համարվում, բայց մեր գործընկերը չի՞ զինում ու սադրում Ադրբեջանին, որ պատերազմ հրահրի»,- հավելեց զրուցակիցս:
Ինչ վերաբերում է միջազգային հանրության արձագանքին, հայտարարություններին, Վահան Բադասյանը համարում է ձևական հայտարարություն:
«Ես հիշում եմ, 1990-ական թթ. բոլորն էլ իրենց հայտարարություններն անում էին, բայց մենք մեր գործն էինք անում: Մեզ ոչնչացնում էին: Մենք տրամաբանությամբ ենք շարժվել և մարդկային լեզվով ենք արել ամեն ինչ: Մենք ազատագրել ենք, որովհետև սպառնում էին մեր խաղաղ բնակչությանը: Մենք ոչնչացրինք այն կրակակետերը, որտեղից սպառնում էին մեր խաղաղ բնակչությանը: Քանոնը դրել չափել ենք, մեր սահմանային բնակչության 20-25 կմ-ը ապահովել ենք, որովհետև այն հրանոթները, որոնք ազերները ունեին, այդ հեռավորությունից էին կրակում: Ուզեինք՝ առաջ կգնային, բայց չենք ուզել, չէ՞: Խնդիր չեմ տեսնում, մենք մեր պատմական մյուս շրջանները կազատագրեինք՝ Իսմայիլի շրջանը, Վարդաշենը, բայց չարեցինք, որովհետև այդքան էր պետք»,- հավելեց Վահան Բադասյանը:
Հարցին ի պատասխան՝ ինչի՞ կհանգեցնի այս լարումը սահմանին, զրուցակիցս նշեց, որ այսպիսի երևույթներով լարումը չի մեծանա, լարումը կմեծանա ուրիշ գործոններով, իսկ այդ գործոնները չկան: Պատերազմի նախադրյալներ առայժմ չկան: Առանց նախադրյալների դեռ ոչ մի անգամ պատերազմներ չեն եղել: Ընդհարումներ կարող են լինել, բայց պատերազմ՝ ոչ:
