«Առաջին լրատվական»-ի զրուցակիցն է սոցիոլոգ Կարեն Սարգսյանը։
-Այսօր տեսնում ենք բազմամարդ Ազատության հրապարակ: Եթե զուգահեռներ անցկացնենք 2008-ի հետ, ո՞րն է ներկա հանրահավաքների առանձնահատկությունը:
-Առաջին հերթին հիմա ագրեսիան է ավելի քիչ, որն այն ժամանակ կար, իսկ հիմա չեմ տեսնում: Հիմա ես ավելի շատ տեսնում եմ ռացիոնալ հոգնածություն իշխանություններից: Սա նշանակում է, որ այս հրապարակը շատ ավելի վտանգավոր է: Եթե նախորդը կարելի էր բերել մի իրավիճակի, երբ ամբոխը կգնա գործողությունների, այս հրապարակը նման գործողությունների չի գնա, այլ գնալու է մինչև վերջ: Իրականում սա միակ ելքն է, որպեսզի մեզ մոտ հերթական գարուն չլինի, այս անգամ՝ կովկասյան:
-Մինչև վերջ գնալ ասելով՝ ի՞նչ նկատի ունեք:
-Կամ կկործանվի պետությունն ու ազգը, կամ այս իշխանությունները կգնան: Այս պայմաններում «եռյակը» ոչ թե խթանող է, այլ հասարակական պահանջ: Սոցիոլոգիայում կա երկու տարբերակ. մեկն այն է, երբ հավաքում ես քո շուրջ մարդկանց և քո գաղափարներով նրանց տանում ես, այժմ «եռյակը» ոչ թե գաղափարներ է առաջարկում, այլ քիչ թե շատ հասկանալով, թե ինչ է ուզում հասարակությունը՝ տեղավորվում է նրա ցանկությունների մեջ:
Այն, ինչի մասին խոսում են «եռյակի» ղեկավարները, դա պարզ է, անգամ պետական վիճակագրությամբ է երևում, որի դեմ ոչ մի նորմալ փաստարկ չկա: Մարդիկ ուղղակի գնալու են մինչև վերջ: Դա չի նշանակում, որ հրապարակում կանգնած ուժը կհաղթի. ուղղակի կամ կվերանա պետությունը, կամ այս իշխանությունները կհեռանան:
2015-ի նախաշեմին, երբ ազգը պիտի միավորվեր ու դուրս գար միջազգային ասպարեզ, իրենք «խուրդեցին» ողջ ազգն ու տնտեսությունը, պետական ու ազգային գաղափարախոսությունը: «Եռյակի» առաքելությունն այն է, որ այս շարժումը կառուցողական ճանապարհով տանեն, որ ագրեսիան չիշխի:
-Կարծում եք՝ «եռյակն» իսկապես ցանկանում է համակարգային փոփոխություննե՞ր իրականացնել, և արդյոք հրապարակի բազմամարդությամբ հնարավո՞ր է հասնել փոփոխությունների:
-Միանշանակ՝ այո: «Եռյակն» այս պահին ենթարկվում է զանգվածային գիտակցությանը: Խոսքն այն մասին է, որ հիմա «եռյակը» հայտնվել է ճիշտ տեղում, ճիշտ ժամանակին, և եթե «եռյակը» դա չանի, ապա ինչ-որ մի այլ ճանապարհ կգտնվի: Դուք չեք կարող եռացող ջուրը փակ տարածքի մեջ պահել, այն մի տեղից պիտի դուրս գա: Անգլերենում կա «Safety valve» (անվտանգության փական) արտահայտությունը, այսինքն՝ մի տեղից պիտի բացվի, որ գոլորշին դուրս գա: «Եռյակն» այսօր այդ գործառույթն է կատարում, և այս դեպքում «եռյակը» միակն է, որ իշխանություններին ձեռք է տալիս:
-Դուք նշում եք, որ «եռյակը» ենթարկվում է հանրության ցանկություններին ու հանրային գիտակցությանը, սակայն Տեր-Պետրոսյանը հայտարարեց, որ ոչ մի ինքնագործունեություն չպիտի լինի, որոշումները կայացնելու են «եռյակի» ղեկավարները, իսկ հանրությանը վերապահված է դրանց ենթարկվողի դերը:
-Հասարակությունը պատրաստ է դա լսելու: Այսօր մենք ունենք մի վիճակ, երբ կառավարությունում աշխատում է միայն տնտեսական բլոկը: Ընդհանրապես չունենք սոցիալական բլոկ: Այսօր եթե ինչ-որ բաներ են փորձում անել, անում են ֆինանսների ու էկոնոմիկայի նախարարությունները:
Ինձ համար անհասկանալի էր, որ հեռացրին Արմեն Գևորգյանի նման մարդուն: Դա նույնն է, որ «Բարսելոնայում» որոշեն, որ Չավին պիտի հեռանա խաղադաշտից: Հարցը անձերը չեն: Պարզապես կային մարդիկ, որոնք այնպիսի որոշումներ էին կայացնում, որ Արևմուտքը, Ռուսաստանն ու ներքին քաղաքական դաշտը դրանք ընդունում էին: Եթե այդ մարդիկ դուրս են գալիս կառավարությունից, նշանակում է՝ կուրսի կտրուկ փոփոխություն է տեղի ունենում: Չմոռանանք նաև, որ ներկա խորհրդարանն ընտրվել է այն ժամանակ, երբ մեր երկիրը գնում էր եվրոպական ինտեգրման: Իրենք ընտրվել են եվրոպական դրոշի տակ, ու այսպիսի կտրուկ փոփոխությունն անլուրջ է:
-Կարո՞ղ ենք արձանագրել, որ Հովիկ Աբրահամյանի կառավարությունը տապալվեց՝ հաշվի առնելով մի շարք իրադարձություններ: Մասնավորապես, նա հայտարարում էր, որ Մեդվեդևն է գալու, սակայն չեկավ, մեկնեց ԱՄՆ և չհանդիպեց այդ երկրի առաջին դեմքերի հետ, նրա նախաձեռնած «Շրջանառության հարկի» մասին օրենքը հետաձգվեց:
-Այո, անցած ուրբաթ օրվանից տապալվեց այս կառավարությունը: Հովիկ Աբրահամյանն ընդամենը գործիք է այն ուժերի ձեռքին, որոնք կանգնած են նրա հետևում: Այս իշխանությունը չունի նույնիսկ արտաքին քաղաքականություն: Նախկինում վարկանիշային վերլուծություն էինք անում, քաղաքական գործիչների առաջին հնգյակում միշտ կար այն ժամանակվա ԱԳ նախարար Վարդան Օսկանյանը: Հիմա հարցումների ժամանակ մոտ 20 տոկոսը անգամ ԱԳ նախարարի անունը չեն կարողանում հիշել: Դա նշանակում է, որ արտաքին քաղաքականություն չկա, կամ առնվազն չի լուսաբանվում:
Ավելին՝ տեսանյութում:
