Երեկ երեկոյան Հայաստանի ինտերնետ կապը կաթվածահար էր եղել: Պատճառը Վրաստանում տեղի ունեցած վթարն էր: Այսինքն՝ բավական է, որ Վրաստանում մի վթար տեղի ունենա ինտերնետ մալուխի հետ կապված, ու Հայաստանը կհայտնվի տեղեկատվական շրջափակման մեջ: Եվ դա՝ 21-րդ դարում, երբ տեղեկատվական շրջափակում ասվածը նույնիսկ արաբական կամ իսլամական դիկտատուրաների համար է դառնում աներևակայելի բան: Բայց Հայաստանում երևակայելին աներևակայելի է դառնում, իսկ աներևակայելին էլ դառնում է իրական: Այդպիսին է ժամանակակից Հայաստանը, որ իբր տեղեկատվական տեխնոլոգիաների կենտրոն է ուզում դառնալ, որ իբր տեխնոպարկեր է ուզում կառուցել, բայց առայժմ միայն կով կթելու տեխնոլոգիան է, որ յուրացրել է ըստ արժանվույն:
Անկեղծ ասած, երբ ժամեր շարունակ գտնվում էինք ինտերնետ ճգնաժամի մեջ, փորձեցինք մեր խմբագրության մալուխները գոլ ջրով լվանալ, խնամքով չորացնել, մտածելով, թե գուցե օգնի, և մալուխների «ինտերնետատվությունը» բարձրանա: Բայց չօգնեց: Մտածում էինք նույնիսկ, որ համակարգիչներն արդեն կովերով փոխարինելու ժամանակն է, քանի որ թերևս միայն կով կթելու հարցում է, որ Հայաստանը մնացել է ինքնաբավ պետություն: Իսկ եթե լուրջ, ապա ոչ թե ծիծաղելի, այլ ողբերգական է, երբ 21-րդ դարում պետությունը կարող է ժամեր շարունակ զրկված լինել ինտերնետ կապից: Եվ կրկնակի ողբերգական է, որ դա այն պետությունն է, որի իշխանավորները առիթ-անառիթ հայտարարում են Հայաստանը տարածաշրջանային չգիտես ինչ կենտրոնների վերածելու մասին, հայտարարում են մեր տեխնոլոգիական առաջընթացի, G4 կամ չգիտես էլ ինչ սերնդի տեխնոլոգիաների ներդրման մասին:
Այդ իշխանության համար երկրի բնակչությունը ավելին չէ, քան Օստապ Իբրահիմովիչի համար վասյուկինցիները, որոնց կարելի է խաբել շախմատով, որոնց կարելի է տիեզերական մրցաշարերի մասին հեքիաթներով կերակրել: Այդ օրինակով, հայաստանցիներին էլ կերակրում են՝ ինչով ասես, բայց բավական է, որ Վրաստանում, ասենք, մի նավ անցնի ծովով և անզգուշորեն վնասի մալուխը, Հայաստանի իշխանությունը հայտնվում է բանկրոտի վիճակում:
Ու մերօրյա կոմբինատորները, թերևս, չպետք է մոռանան, թե ինչ պատահեց հետո իրենց «նախատիպին», և թե ինչպես նա կարողացավ մի կերպ ճողոպրել կատաղած վասյուկինցիների ձեռքից: Այնպես որ, Բենդերի ընթացքն էր գուցե հետաքրքիր ու գայթակղիչ, բայց վերջը այնքան էլ ուրախ չէր: Համենայն դեպս, որևէ հասարակություն չի սիրում, երբ իրեն երկար ժամանակ ապուշի տեղ են դնում:
