Հոկտեմբերի 10-ի հանրահավաքին կհնչի՞ իշխանափոխության պահանաջ, թե՞ չի հնչի: Այս հարցը դարձել է հանրահավաքի գլխավոր ինտրիգը: Դժվար է ասել՝ հանրահավաքի կազմակերպիչներն են հասունացրել այդ ինտրիգը, թե երևի ոչ, որովհետև նրանց համար նման ինտրիգը այնքան էլ ձեռնտու չէ: Խնդիրն այն է, որ հասունացնելով նման ինտրիգ, կազմակերպիչները, այսինքն՝ ոչ իշխանական ուժերը, ըստ էության իրենք իրենց դնում են որոշակի ծուղակի մեջ: Նման իրավիճակը երևի թե պատկերացնելի է նրանց համար: Կազմակերպիչները մեկ այլ ինտրիգ են փորձում հասունացնել՝ առաջին դեմքերի մասնակցության հարցը: Իսկ իշխանափոխության ինտրիգը ավելի շուտ հասունացրեց հասարակությունն ինքը՝ պարբերական հարցադրումներով, որ հնչում էին նաև լրատվամիջոցների շուրթերից: Կազմակերպիչ ուժերն ուղղակի ստիպված էին արձագանքել և քանի որ չէին կարող միանշանակ մերժել իշխանափոխության խնդիրը, ստիպված սկսեցին տալ պատասխաններ, որոնք ոչ «այո» և ոչ էլ «ոչ» տրամաբանության մեջ էին: Արդյունքում այդ հարցը դարձավ հանրահավաքի գլխավոր ինտրիգը:
Սակայն ինտրիգ, որը ըստ էության զուրկ է տրամաբանությունից: Հանրահավաքը տեղի է ունենալու հոկտեմբերի 10-ին, այսինքն՝ այն օրը, երբ Մինսկում ամենայն հավանականությամբ կստորագրվի Հայաստանի անդամակցության պայմանագիրը: Խոսքը Եվրասիական միությանն անդամակցության մասին է: Սակայն նույնիսկ չստորագրվելու, այսինքն՝ հերթական անգամ հետաձգվելու պարագայում այս գործընթացն արդեն լիուլի ի ցույց է դրել այն, որ Հայաստանի ճակատագրի հետ կապված հարցերն այլևս վաղուց դուրս են եկել Հայաստանի վերահսկողությունից և գտնվում են Ռուսաստանի տիրույթում: Այսինքն՝ Ռուսաստանն է որոշելու՝ Հայաստանը անդամակցի Եվրասիական միությանը, թե ոչ: Եվ եթե այս հարցը Ռուսաստանն է որոշելու, ապա առնվազն միամտություն է կարծել, որ Ռուսաստանը չի որոշելու, թե ով է Հայաստանում լինելու իշխանություն: Չի կարող երկրի ճակատագրի, տեղի ու դերի հարցը Ռուսաստանը որոշել, իսկ իշխանության հարցը թողնել ինքնահոսի:
Եվ եթե անգամ թողնում են, ապա, բնականաբար, հարյուր տոկոս երաշխիքով, որ միևնույն է՝ այդ իշխանությանը կպարտադրվի այն, ինչ նախորդին: Իսկ այդ դեպքում, բնականաբար, որևէ իմաստ չի մնում իշխանափոխության մեջ, հատկապես եթե դրան ձգտող ուժերը չեն համարձակվում որևէ կերպ դեմ արտահայտվել Հայաստանի շահերին՝ հակառակ ընթացող ռուսական գործողություններին: Եթե նրանք չեն կարողանում դեմ լինել՝ լինելով այսպես ասած՝ իշխանությունից դուրս, ինչպե՞ս են իշխանություն լինելով դեմ լինելու, եթե Ռուսաստանն ունի այդքան լծակներ: Եվ ուրեմն, այստեղ է թաքնված իշխանափոխության պահանջի բացակայությունը:
Այսինքն՝ ոչ թե ԲՀԿ-ն իշխանության մաս է կամ Սերժ Սարգսյանից է վախենում և դրա համար իշխանափոխության անուն չի տալիս, այլ պարզապես այսօր, այս իրավիճակում իշխանափոխության պահանջ դնելը նշանակում է դնել պահանջներ Ռուսաստանի դեմ: Հայաստանում քաղաքական այս համակարգի պայմաններում իշխանափոխություն հնարավոր է միայն Ռուսաստանից պահանջել, ուրիշ ոչ մեկից: Իսկ այդ դեպքում իշխանափոխության պահանջը իսկապես անիմաստ է դառնում, որովհետև Ռուսաստանը Հայաստանում իշխանության հարց որևէ մեկի պահանջով չէ, որ լուծելու է: Այդ հարցն արդեն կախված է լինելու առավել գլոբալ քաղաքական զարգացումներից: Հայաստանում իշխանափոխության պահանջը իսկապես անիմաստ է: Եթե որևէ մեկը դնում է նման նպատակ, ապա այն կամ իրականացնում է, կամ չի կարողանում իրականացնել և գնում է տուն:
