ՀՀԿ-ականները կարծում են, որ ոչիշխանական եռյակի հանրահավաքային ալիքը կմարի: Նման կարծիք ունի ԱԺ ՀՀԿ խմբակցության քարտուղար Գագիկ Մելիքյանը: Իսկ խմբակցության ղեկավարն էլ մի քանի օր առաջ հայտարարել էր, որ եթե պաշտոնների հարց առաջանա, եռյակը կքանդվի: Հանրապետականների հույսը ակնհայտ է՝ եռյակը կքանդվի, ալիքը կմարի:
Այս ընթացքում քանդվում և մարում է պետությունը, մարում է ժողովրդագրական պատկերն այս պետությունում, սակայն ՀՀԿ-ին սա չի հետաքրքրում: ՀՀԿ-ի համար դա վտանգ չէ: Ի՞նչ է եղել որ. թող պետությունն էլ քանդվի, ժողովրդագրական պատկերն էլ մարի: Ե՛վ բողոքողները քիչ կլինեն, և՛ քիչ կլինի նաև ամեն հարկի-անհարկի պատասխանատվությունը զանազան հարցերի համար, որոնք պայմանավորված են լինելու պետությամն գոյությամբ:
Կլինի գաղութ, և հարկ կլինի միայն պատասխանատվություն կրել գաղութում մետրոպոլիայի իշխանությունը հսկելու համար: Որևէ լուրջ քաղաքական պատասխանատվություն, կարևոր որոշումների անհրաժեշտություն չի լինի: Ո՞ւմ են դրանք պետք, գլխացավանքից բացի, ոչ մի բան չեն տալիս, պարբերաբար նյարդային լարում են առաջացնում, մեկ էլ կարող է Սերժ Սարգսյանը մտահոգ դեմքով գալ ու ինչ-որ տհաճ կամ լարված բան ասել, լարել բոլորին, սթրեսի ենթարկել: Իսկ այդ ամենն առողջությանը վնաս է, դրա համար էլ գաղութից լավ բան չկա՝ պետք է միայն նայել, որ հանկարծ կայսրության կենտրոնին բան ասող չլինի:
Պետությունն ու դեմոգրաֆիան թող քանդվեն ու մարեն, հոգ չէ: Հոգ է եռյակը, քառյակը կամ վեցյակը, նայած թե ում համար ինչպես: Հոգ է, որովհետև այստեղ իսկապես իշխանության կռիվ է, քանդվող պետության ռեսուրսների համար կռիվ է, նաև կռիվ է մետրոպոլիայի ռեսուրսների համար, որոնք պետք է տրվեն արդյունավետ «տեղապահին», որը ամենալավը կհսկի մետրոպոլիայի շահերը: Այնպես որ, այստեղ քանդվելը կամ մարելը գտնվում է ՀՀԿ-ի ուշադրության կենտրոնում, հուզում է ՀՀԿ-ականներին, հետաքրքրում է նրանց: Այստեղ մի բան է, որը նրանց կյանքի որակի, անվտանգության և այլնի հետ կապ ունի, կապ ունի նրանց հետ:
Այն, ինչ կոչվում է Հայաստանի Հանրապետություն, պետություն, պետականություն, դա ՀՀԿ-ի, ՀՀԿ-ականների, նրանց կուսակցական առաջնորդների հետ ոչ մի կապ չունի: Կապ ունի այնքանով, որ միջոց է հարստանալու համար, այսինքն՝ մի գանձերի «կղզի», որը շարունակաբար դատարկում են: Եվ կան ուժեր, որոնք հավակնում են իրենք լինել առաջին դատարկողը, իրենք բաշխեն դատարկածը, իրենք լինեն բաշխման չափերը գլխավոր որոշող ուժը: Իսկ սա ՀՀԿ-ի համար իսկապես ռիսկ է, անգամ կյանքի ու մահվան հարց: Այլապես ՀՀԿ-ին, ՀՀԿ-ականներին, նրանց առաջնորդներին, խմբակցությունների ղեկավարներին, քարտուղարներին թե քարտուղարուհիներին չպետք է հետաքրքրեին քառյակի կամ եռյակի կամ հնգյակ-վեցյակի հանրահավաքները: Նրանց պետք է հետաքրքրեր պետության, հասարակությանը վիճակը, պետք է հետաքրքրեին այն խնդիրները, որոնք մարդկանց բերում են հանրահավաքի, որոնք հանում են մարդկանց բողոքի կամ ստիպում են արտագաղթել, որոնք չքավորության են մատնել Հայաստանի բնակչությանը, որոնք պետությունն են կանգնեցրել սնանկության եզրին: Մինչդեռ Հանրապետական կուսակցության թե՛ կուսակցական առաջնորդներին և թե՛ միջին ու ստորին շարքերին անհրաժեշտ է, որ ողջ ուշադրությունը կենտրոնանան հենց իրենց և այսպես ասած՝ ոչիշխանական ուժերի հարաբերությունների վրա, որ հասարակությունը խաղադրույքային ազարտով տարվի և տեսնի, թե վերջում ով է շահելու և ինչքան՝ մոռանալով, որ ինքը կորցնում է:
ՀՀԿ-ի իշխանությունը ոչ միայն հասարակությանը խաղամոլ է դարձնում բառի բուն իմաստով՝ ըստ էության մեծ թափ տալով խաղատներին, վիճակախաղերին և բուքմեյքերական գրասենյակներին, այլ նաև հասարակությանը խաղամոլ է դարձնում նաև հասարակական-քաղաքական կյանքի իմաստով՝ նրանց գցելով ազարտի մեջ և ստիպելով այդ կյանքին նայել հենց նույն խաղադրույքային պրիզմայով՝ ով ում:
