Վրաստանի պաշտպանության նախարար Ալասանիան հայտարարել է, որ Ուելսի գագաթնաժողովի արդյունքը կլինի Վրաստանում ՆԱՏՕ-ի համատեղ ռազմաբազայի մասին որոշումը: Գագաթնաժողովում ՆԱՏՕ-ն Վրաստանի հետ հարաբերությունները խորացնելու որոշումներ է կայացրել, որով Վրաստանի հետ համագործակցության մակարդակը հասցրել է, այսպես ասած, թիվ մեկ աստիճանի, որը ամենասերտ մակարդակն է անդամությունից առաջ:
Այս որոշումները անկասկած պայմանավորված են ներկայիս աշխարհաքաղաքական իրավիճակով և, բնականաբար, հանդիսանում են նաև Վրաստանի Եվրաասոցացման համաձայնագրի քաղաքական արդյունքներ, որոնք կոչված են զսպելու Ռուսաստանի հավանական ագրեսիան նաև Վրաստանի դեմ:
ՆԱՏՕ-ի այս որոշումները, հատկապես Վրաստանում համատեղ ռազմաբազայի առկայությունը, ըստ էության, արմատապես փոխում են իրավիճակը հարավկովկասյան տարածաշրջանում: Ամենակարևորն այն է, որ Վրաստանում ՆԱՏՕ-ի ներկայությունը կլինի տարածաշրջանային անվտանգության և կայունության հուսալի գործոն, ինչը բխում է Հայաստանի շահերից:
Այս համատեքստում շատ ուշագրավ է նույն գագաթնաժողովի շրջանակում Սարգսյան-Ալիև հանդիպումը կազմակերպած ԱՄՆ պետքարտուղար Ջոն Քերիի հայտարարությունն այն մասին, որ ղարաբաղյան հարցում լարվածությունը բացառվում է: Այլ կերպ ասած՝ ամերիկյան կողմը ոչ միայն կոչ է անում հակամարտության կողմերին, առաջին հերթին՝ բնականաբար, Ադրբեջանին, այլ նաև ըստ էության ՆԱՏՕ-ի շրջանակում նախաձեռնվում է լարվածությունը բացառող մեխանիզմների կիրառում, այն է՝ ՆԱՏՕ-ի ներկայություն հակամարտության գոտուն հնարավորինս մոտ՝ այսպիսով ի ցույց դնելով այն, որ բացառման մասին խոսքերը և հայտարարությունները ոչ միայն դիվանագիտական հռչակագրեր են, այլև կան դրանց կշիռ հաղորդող կոնկրետ գործողություններ:
Այս համատեքստում խնդիրը ներկայում դառնում է այն, թե ինչ կոնկրետ գործողություններ կհաջորդեն ՆԱՏՕ-ի այս մտադրությունների և որոշումների կայացումից հետո: Նախ՝ բնականաբար, խնդիր է, թե ինչ արագությամբ և օպերատիվությամբ պետք է իրականություն դառնան սույն որոշումները Վրաստանի կապակցությամբ, և մյուս կողմից՝ խնդիր է նաև այն, թե ինչ քայլեր կհակադրի դրանց Ռուսաստանը, քանի որ ՆԱՏՕ-ի ներկայությունը Վրաստանում արդեն ըստ էության Ռուսաստանի համար ոչ միայն Վրաստանն է անդառնալի կորուստ դարձնում, այլև սկզբունքորեն հակադիր դիրքեր է կառուցում Ռուսաստանի համար ողջ տարածաշրջանում:
Իհարկե, հնարավոր է մեկ այլ տարբերակ՝ Ռուսաստանը որոշակի զսպվածությամբ ընդունի այս իրողությունը, եթե ՆԱՏՕ-ն էլ գործնականում Վրաստանում իր գործողություններին զուգընթաց դե ֆակտո, իհարկե, ճանաչի Արևելյան Ուկրաինայում Ռուսաստանի գերակայությունը, ըստ էության՝ հաղթանակը:
Ըստ որում, այդ տարբերակը քիչ հավանական չէ՝ նկատի առնելով և այն, որ Արևմուտքը Ռուսաստանի հանդեպ որպես հիմնական հարվածի մեխանիզմ դիտարկում է պատժամիջոցների կիրառումը, և այստեղ Արևելյան Ուկրաինայի ազատագրումը ամենևին էլ գերակա խնդիր չի դիտվում Արևմուտքի համար, այլ հակառակը՝ դիտվում է Ռուսաստանին շարունակաբար թուլացնելու միջոց, ինչը, բնականաբար, նվազեցնելու է նաև Կովկասում դիմադրության ռուսական ռեսուրսները:
Մնում է, որպեսզի սրան զուգահեռ՝ Արևմուտքը Կովկասում ՌԴ դիմադրողականության կորստի պարագայում հնարավորինս մեծացնի, այսպես ասած, արատավոր էֆեկտի՝ ապակայունացման «կույր» և «վա բանկ» փորձերի հակազդման կամ զսպման մեխանիզմները: