Տնտեսական ճգնաժամի պատճառով հրաժարական է տվել Պորտուգալիայի վարչապետը: Հայաստանի վարչապետը ոչ միայն չի պատրաստվում հրաժարական տալ կամ գոնե հրապարակավ ներողություն խնդրել հասարակությունից սոցիալ-տնտեսական լրջագույն և ծանրագույն կացության համար, այլ նույնիսկ որոշել է, որ բոլոր «պարերը պարել» են, ու մնացել է գյուղացուն կով կթել սովորեցնելը:
Սերժ Սարգսյանի ագրագային կոչին հավատարիմ, վարչապետն ու նախարարները անցել են գյուղերով և գյուղացիներին կով կթելու կանոններն են սովորեցնում: Կարծես մինչ այժմ կովերին ոչ թե գյուղացիներն էին կթում, այլ կովերն ինքնակթվում էին: Հիշո՞ւմ եք խորհրդային դարաշրջանի հայտնի սլենգը, թե կթվորուհիներն ու խոհարարուհիները կարող են պետություն կառավարել:
Եթե ԽՍՀՄ-ում դա դեկլարատիվ, ձևական կոչ էր, ապա անկախ Հայաստանում խորհրդային դեկլարացիաները կարծես թե դառնում են իրականություն, և կթվորները երկիր են ղեկավարում:
Չէ, ինչպես ասում են՝ սա Ռիո դե Ժանեյրոն չէ, սա երևի Ռիո դե Ժանեյրոյի գոմն է, որտեղ ղեկավարությունը մարդկանց իսկապես դրել է անլեզու կենդանու տեղ և բանը հասցրել արդեն ցինիկ զավեշտի, այն դեպքում, երբ երկրում ահռելի չափերի է հասնում աղքատությունը, չքավորությունը, հասարակության առողջապահական խնդիրները, արտագաղթի ծավալները:
Հասարակությունը հիվանդանում է բառիս բուն իմաստով, մնում է սոված, երկիրը դատարկվում է, իսկ այդ ամենի մասին մտածելու և այդ ամենի ուղղությամբ լուրջ քայլեր և ֆունդամենտալ միջոցառումներ իրականացնելու փոխարեն, իշխանությունը սկսել է իրեն ագրարային համալսարանի դասախոսի պես պահել: Հայաստանի գյուղատնտեսությունն, իհարկե, բավական հետ է մնացել գյուղատնտեսական այն տեխնոլոգիաներից և մեթոդներից, որոնք կիրառվում են ժամանակակից ֆերմերության մեջ:
Իհարկե, տեխնոլոգիական և մեթոդաբանական խնդիրները շատ կարևոր են և ազդում են գյուղատնտեսության արդյունքի վրա: Սակայն խնդիրն այն է, որ պետությունը պետք է զբաղվի ոչ թե գյուղացիներին տարրական կրթություն տալով, ինչը գյուղացիները հակառակ ձևով ավելի լավ կարող են անել պաշտոնյաների հանդեպ, այլ իրականացնի քայլեր, որոնք Հայաստանում կնպաստեն գյուղի տեխնոլոգիական և մեթոդաբանական վերելքին:
Իսկ դրա համար պետք է, որ իշխանությունը, քարոզչության փոխարեն, գերադասի զբաղվել կոնկրետ գործով, պայքարի շուկաներում տիրող մենաշնորհների դեմ, երբ գյուղացիները ստիպված են լինում ենթարկվել քաղաքում շուկաների բիզնեսով զբաղվող օլիգարխներին և հայտնվել նրանց գնային քաղաքականության թելադրանքի տակ՝ ստիպված լինելով յոլա գնալ իրենց մնացող գրոշներով:
Ահա այս մեխանիզմների մասին պետք է մտածի իշխանությունը, ոչ թե կով կթելու մեխանիզմ բացատրի գյուղացիներին: Երբ երկրում կսկսեն գործել իրապես ազատ շուկայական սխեմաներ, այդ դեպքում գյուղացին նաև տեխնոլոգիական զարգացման և մեթոդաբանական աճի մասին մտածելու ժամանակ կունենա:
Սա է իշխանության անելիքը` ապահովել նպաստավոր պայմաններ ցանկացած ոլորտի զարգացման համար, իսկ թե ինչպես զարգանալ՝ արդեն սուբյեկտներն իրենք ավելի լավ կգտնեն ճանապարհն ու ավելի արագ կանցնեն այդ ճանապարհով: Եվ բացի այդ, եթե հայ գյուղացուն պետք է կրթել, ապա դրա համար պետք է ձևավորել տարբեր խմբեր և ինստիտուտներ, ոչ թե այդ գործով պետք է զբաղվեն վարչապետն ու նախարարները:
