Դատելով իշխանության ճամբարում առկա տրամադրություններից՝ կարելի է արձանագրել, որ իշխանությունն ունի իրենից մի մեծ աղետ վանած լինելու զգացողություն:
Հասկանալի է, որ, տեսնելով մարտի 17-ին Կոնգրեսի հանրահավաքի բազմությունը, իշխանությունը կարող էր լուրջ տագնապներ ունենալ, եւ հիմա կարող է թեթեւացած շունչ քաշել, քանի որ Կոնգրեսը չգնաց ռադիկալ գործողությունների, չհրահրեց ավելի ռադիկալ տրամադրություններ հասարակության շրջանում, այլ փորձեց զսպել դրանք: Իշխանությունը դա համարում է իր հաջողությունը, իր հանդուրժողության արգասիքը, իսկ Կոնգրեսն էլ դա համարում է իր հաջողությունը: Կան նաեւ գնահատականներ, թե դա երկուստեք հաջողություն է, եւ այդպիսով թե՛ իշխանությունը, թե՛ Կոնգրեսը, ըստ էության, հասել են փոխընդունելի մի տարբերակի, երբ ոչ մեկը իրեն լիարժեք հաղթող չի զգում, բայց նաեւ ոչ ոք իրեն պարտված չի զգում: Սակայն պետք է արձանագրել, որ այս պարագայում սրանք շատ հարաբերական եւ տեսական դատողություններ են եւ այդպիսին կմնան այնքան ժամանակ, քանի դեռ չի հասնի երկրի առաջ ծառացած արմատական հիմնախնդիրների լուծումները տեսնելու եւ շոշափելու ժամանակը:
Հայ ազգային կոնգրեսը մարտի 1-ի հանրահավաքում ձեւակերպել է հստակ օրակարգ՝ բաղկացած 15 կետից: Այդ օրակարգը ներառում է հասարակական-քաղաքական կյանքի բոլոր կարեւորագույն հիմնախնդիրները: Առայժմ իշխանություն-ընդդիմություն տիրույթում այդ օրակարգը չի սկսել գործել: Համենայնդեպս, հասարակության համար դեռ տեսանելի չէ կոնկրետ համագործակցություն դրա շուրջ: Հետեւաբար, կողմերից որեւէ մեկի համար դեռ վաղ է խոսել հաղթանակի կամ պարտության, կամ փոխադարձ ընդունելի տարբերակի մասին: Ընդհանրապես, այդ մասին խոսելու իրավունք ունի միայն հասարակությունը, եւ քաղաքացիները պետք է արձանագրեն, թե ինչպիսին է իրավիճակը: Այդ իմաստով հասարակության համարժեք պահանջը, թերեւս, կարող է լինել այն, որ կողմերին պարտադրվի անցնել առավել առարկայական շփումների: Եթե այդպիսի շփումների պատրաստակամություն կա, ապա դրանք արդյունավետ կարող են լինել միայն առարկայական բնույթ ստանալու դեպքում, երբ իշխանությունն ու ընդդիմությունը խնդիրների մասին կխոսեն առավել կոնկրետ: Համենայնդեպս, միայն այդ դեպքում կարող է հաստատված կամ ուրվագծվող շփումը հանրային եւ պետական շահի տեսանկյունից լինել արդյունավետ եւ նպաստավոր:
Այդ պարագայում, երբ շփումը առարկայական է, օրակարգը՝ հստակ, հարցադրումները՝ կոնկրետ, հասարակությունն ինքը հնարավորություն է ստանում կառավարել պրոցեսը իր վերաբերմունքով եւ արձագանքներով, եւ այդ պրոցեսի արդյունքները մեծապես պայմանավորված են լինում հենց հասարակության ազդեցությամբ… Այդ հարցում առավել շահագրգռված պետք է լինի ընդդիմությունը, քանի որ իշխանության հետ հարաբերության տիրույթում ընդդիմության ուժը միայն ու միայն հասարակությունը կարող է լինել, գործընթացի հասարակական վերահսկելիությունը: Եթե դա չապահովվի, ապա մանիպուլյացիաների իշխանական զինանոցը օբյեկտիվորեն շատ ավելի մեծ է, եւ վաղ թե ուշ այն կարող է անել իր գործը:
