Ադրբեջանի արտգործնախարարությունը հայտարարություն է տարածել, որով միջազգային հանրությանը հորդորում է պատժամիջոցներ կիրառել Հայաստանի դեմ՝ վերջին օրերի սահմանային լարվածության պատասխանատվությունը դնելով Երևանի վրա: Դա հայտարարություն է, որը պետք է արած լիներ Հայաստանի ԱԳՆ-ն: Բայց Հայաստանի ԱԳՆ-ն վերջին օրերին վերածվել էր լռության ամրոցի, իսկ արտգործնախարար Նալբանդյանը, երբ գնդակոծվում էին Հայաստանի սահմանամերձ գյուղերը, երբ դիվերսիոն խմբերը մեկը մյուսի հետևից փորձում էին ներթափանցել Հայաստանի սահման, և հայ զինծառայողներն իրենց կյանքի գնով կասեցնում էին այդ փորձերը, խոսում էր Հայաստանի համար Եվրասիական տնտեսական միության նպատակահարմարության մասին: Եվ սա այն դեպքում, երբ ինչ Հայաստանը ոտք է դրել Եվրասիական միության արահետին, մեկը մյուսի հետևից հարվածներ է ստանում և՛ ազգային շահերին, և՛ ազգային արժանապատվությանը, և՛ ազգային անվտանգությանը. հարվածներ է ստանում Մոսկվայից, Աստանայից, Բաքվից, չորս կողմից:
Ահա այս պարագայում Հայաստանի ԱԳՆ-ն խոսում է ոչ թե այս ամենի մասին, այլ ԵՏՄ-ին անդամակցելու որոշման անսասանության մասին: Սա, իհարկե, արդեն դժվար է ԱԳՆ որակել, սա պարզապես մի գործակալական կառույց է, որը Հայաստանում կատարում է երրորդ երկրի շահերի սպասարկում և լռում կամ խոսում է երրորդ երկրի շահերից ելնելով: Եվ, ըստ էության, արդեն կարևոր էլ չէ, թե որն է այդ երրորդ երկիրը, թեև այս պարագայում իհարկե ակնհայտ է, որ խոսքը Ռուսաստանի մասին է: Որովհետև երբ Հայաստանի սահմանները գրոհում են, լռում է մեկ էլ Հայաստանի անվտանգության, այսպես ասած, թիվ մեկ դաշնակիցը՝ Ռուսաստանը, որը սպառազինություն է մատակարարում Հայաստանի սահմանները գրոհող Ադրբեջանին: Այսինքն՝ Ռուսաստանը հարձակողական սպառազինություն է մատակարարում մի երկրի, որը գնդակոծում է Հայաստանի խաղաղ բնակավայրերը: Եվ այսքանից հետո ցինիզմի ու զավեշտի գագաթն է հրադադարի խախտման վերաբերյալ մտահոգություն հայտնելու մասին ՌԴ ԱԳՆ հայտարարությունը:
Հրադադարի խախտման մասին մտահոգություն կարող են հայտնել այն երկրները, որոնք Ադրբեջանին մինչև ատամները չեն զինում: Իսկ երբ Ռուսաստանը չորս միլիարդ դոլարի սպառազինություն է մատակարարում Ադրբեջանին, իսկ հետո էլ մտահոգվում, երբ Ադրբեջանը կրակում է Հայաստանի վրա, ապա սա արդեն ուղղակի անբարոյություն է՝ մեղմ ասած: Հայաստանի ԱԳՆ-ն պետք է խոսեր այդ մասին, եթե սպասարկելու լիներ Հայաստանի շահերը: Այս օրերին հասարակության ակտիվ հատվածը սոցցանցերում դժգոհում էր արտգործնախարարության լռությունից և պասիվությունից: Այս սպասումներն ու դժգոհությունները իրականում ավելորդ են: Հայաստանի ԱԳՆ-ից պետք է մի բան սպասել՝ հայտարարություն ինքնալուծարման մասին: Այլևս, միայն դա կարող է լինել այդ կառույցի ղեկավարության միակ ադեկվատ քայլը վերջին մեկ տարվա գործունեությունից հետո:
Սա չի նշանակում, որ մինչ այդ ԱԳՆ գործունեությունը Հայաստանի շահերից էր բխում: Պարզապես վերջին մեկ տարում ԱԳՆ-ն անցավ, ըստ էության, բոլոր «կարմիր գծերը»:
Իսկ ընդհանրապես, այս ամենն իհարկե արտաքին քաղաքականության ոլորտում պետական քաղաքականության ու մտածողության բացակայության հետևանք է: Դրա արդյունքում է, որ Հայաստանը կորցրել է ԱԳՆ-ն՝ որպես արտաքին քաղաքականություն վարող կառույց: Եվ այդ կորուստը ըստ էության տեղի է ունեցել արդեն ավելի քան մեկ տասնամյակ: Հայաստանի արտաքին քաղաքականությունն այդ ընթացքում պարփակվել է ընդամենը «սպասել և հուսալ» ռոմանտիկ փիլիսոփայության շրջանակում՝ առարկայական գործունեությունը կենտրոնացնելով զուտ ներկլանային տնտեսական գործունեության արտաքին աջակցություն և կապեր ապահովելու խնդրի վրա: Արդյունքում արտաքին քաղաքականությունը՝ որպես պետական քաղաքականության փիլիսոփայության կարևոր մաս, դուրս է մնացել շրջանակից, իմաստազրկվել, դարձել անգամ ավելորդ բեռ և ի վերջո հանձնվել երրորդ պետության: Ղարաբաղի խնդրում Հայաստանի դիվանագիտական անզորությունը այդ գործընթացի բացասական էֆեկտներից մեկն է:
