Արևելյան Հայաստանի վերջին 100-ամյա պատմության ընթացքը, որի հասարարակական-քաղաքական համակարգի բնութագիրն է ցարիզմը, ստալինիզմը, ցինիզմը, հայ ժողովրդի համար այդպես էլ չդարձավ ազգահավաք` արդարացի ազգային պետություն կերտելու համար: Մեր սերունդը, որը շարունակում է ապրել այդ դարաշրջանին բնորոշ կարգերով, կարող է կորցնել իր մայրենի բնօրրանի մի մասում ապրելու իրավունքը:
Ժամանակ չունենք այլևս այս կառավարությանը հանդուրժելու, որը դարձյալ շարունակում է հարստահարելով կոտորել ժողովրդին: Բայց միևնույն ժամանակ կարող ենք արձանագրել, որ այս կառավարությունը, գտվելով խուճապի մեջ, սարսափում է ժողովրդի ընդվզումից: Եվ օրուգիշեր ոչ միայն սուտ խոստումներ է հրապարակում, այլ նաև փորձում է միջոցներ ձեռնարկել իր հակահայկական իշխանությունը երկարացնելու համար, որի ապացույցներից են փետրվարի 17-ին ստորագրված կոալիցիոն հուշագիրը, §Հավաքների ազատության մասին¦ նոր օրենքի ընդունման նախաձեռնումը և այլն: Ակնհայտ է, որ սարսափը պատել է Հանրապետության նախագահին, Ազգային ժողովին, կառավարության այրերին, դատարաններին և քրեակատարողական հիմնարկներին:
Պատմությունը կարծես կրկնվում է. 1901թ.-ին Մեծն Զորավար Անդրանիկը գնալով ինքնազոհության, իր զինվորների հետ պաշարվելով Առաքելոց Վանքում, չհաշտվելով թուրքական բռնակալության հետ, բարձրացնելով հայ ժողովրդի ոգին` ցույց տվեց, որ հայ ժողովուրդը պատրաստ է և ունակ մարտնչելու ազատության ու արժանապատիվ ապրելու համար: Առաքելոց վանք մտած թուրք կառավարական պատվիրակությանը Անդրանիկը ներկայացնում է իրենց պահանջները, որոնցից առաջինը քաղաքական բանտարկյալներին ազատ արձակելն էր: Ներկայացված պահանջներից կատարվում է միայն հենց դա. բանտից ազատ են արձակվում 31 հայ բանտարկյալներ: Այդ ինքնապաշարումը ցնցում է թուրքաց կառավարությանը, բարձրագույն մարմիններին և օտար դեսպաններին, իսկ հայության սրտում նոր ուժով բոցավառում ազատության կռվի հուրն ու մարտնչումը` այդ սրբազան մաքառմանը հաղորդելով ժողովրդական գույնով հեղափոխական շունչ ու ոգի:
Այսօր եկել է մեր ժամանակը, երբ ամեն ինչ տրված է մեզ, և օրհասական է դարձել Մեծ հայրենիքի փոքր մասում մեր ձեռքերում պահել մեր հայրենի հողը, մեր
տանջված ժողովրդի ֆիզիկական գոյությունը: Այլևս մենք իրավունք չունենք անտարբեր մնալ և անփույթ պահել մեզ: Ահազանգը համահայկական է, հասցեատերը բոլորս ենք: Թույլ չտանք, որ հայոց հայրենիքը կրկին դատարկվի իր զավակներից և կարոտ մնա նրանց` առանց իսկական տիրոջ թողնելով հայեցի քաղաքակրթությունը:
Այստեղից` այս նվիրական հրապարակից, նոր գոյամարտ է սկսվել հանուն մեր ժողովրդի բարօրության և արժանապատիվ ապրելու: Մենք բոլորս և յուրաքանչյուր քաղաքացի զինվոր ենք` հանուն արդարության և ազատության վերանվաճման սկիզբ առած ազատամարտում:
Այսօր էլ արդիական ու կենսունակ է հնչում սիրելի Զորավարի պատգամը. §Հոս` այդ նուիրական հաստատութեան մէջ, նոր գոյամարտ մը պիտի մղէինք ցեղին բարօրութեան և խաղաղիկ կեանքին համար¦:
