Որևէ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ Հայաստանի ներքաղաքական կյանքում շատ մեծ է Ռուսաստանի ազդեցությունը, հետևաբար, հետևելով ռուսական ներքաղաքական, մասնավորապես ներիշխանական զարգացումներին, կարող ենք նաև որոշակի, թեկուզ մոտավոր պատկերացումներ կազմել Հայաստանի ներքաղաքական գործընթացների, դրանց հնարավոր զարգացումների մասին: Խոսքն, իհարկե, վերջնական եզրակացությունների մասին չէ, բայց որ կարելի է քիչ թե շատ իրատեսական պատկերացումներ կազմել՝ կարծես թե աներկբա է:
Այդ առումով բավական հատկանշական կարող է լինել Պուտին-Մեդվեդև փոխհարաբերությունների խնդիրը, որը երևի թե աստիճանաբար կսրվի դեկտեմբերին ՌԴ Պետդումայի ընտրության մոտենալուն զուգահեռ: Եթե դրան գումարվի նաև այն, որ հաջորդ տարի մարտին էլ Ռուսաստանը նախագահ կընտրի, ապա կարելի է պատկերացնել, թե ծավալման ինչպիսի պոտենցիալ կա Մեդվեդև-Պուտին փոխհարաբերություններում: Իսկ դրանք զարգանում են վայրիվերումներով: Մեդվեդևը մեկ դաս է տալիս Պուտինին, մեկ հաշտվում նրա հետ:
Վերջին դասը Լիբիայի առիթով էր, երբ Պուտինն Արևմուտքին մեղադրել էր «խաչակրաց արշավանքի» համար, իսկ Մեդվեդևը դատապարտել էր այդպիսի բնորոշումները: Ակնհայտ է, որ նրանք երկուսն էլ պայքարում են իշխանական ազդեցության համար, թեև կա նաև վարկած, որ իրականում լավ կազմակերպված խաղ է և Ռուսաստանը ղեկավարում է Պուտինը, իսկ Մեդվեդևը ընդամենը քող է Արևմուտքի աչքերին, որով Ռուսաստանը փորձում է մոդեռնացման և Արևմուտքի հետ ջերմ փոխհարաբերության ջատագով երևալ: Բայց այդ վարկածի պարագայում մի քիչ անհավատալի է թվում, որ Արևմուտքին հնարավոր է այդպես խաբել կամ այդպես երկար խաբել:
Ամենայն հավանականությամբ, Մեդվեդև-Պուտին դիլեման լուրջ է, ինչը նշանակում է, որ Ռուսաստանի համար մոտալուտ ընտրական փուլում այն բավական շոշափելի կարող է դառնալ: Այդ իմաստով ամենևին պետք չէ զարմանալ, որ «շոշափուկներից» մեկի դերում հայտնվի նաև Հայաստանը, քանի որ Հայաստանը վաղուց ի վեր Ռուսաստանի արբանյակ է, և ռուսական ներքաղաքական անցուդարձերը վաղուց ի վեր պրոյեկտվում են նաև Հայաստանում:
Մասնավորապես, մեծ է հավանականությունը, որ ինչքան սրվի Մեդվեդև-Պուտին թնջուկը, այնքան դրա սուր արձագանքները հավանական են դառնում նաև Հայաստանի իշխանական համակարգում: Այսինքն, այն կայունությունը և հանգստությունը, որ կարծես թե հաստատվել է համակարգում փետրվարի 17-ին ստորագրված կոալիցիոն հուշագրով, կարճ ժամանակում կարող է հօդս ցնդել, եթե Ռուսաստանում տեղի ունենան ներիշխանական բուռն զարգացումներ: Հայաստանի իշխանական համակարգի կայունությունը ոչ թե կոալիցիոն հուշագրերն են որոշում, այլ ռազմավարական գործընկերները, տվյալ դեպքում՝ Ռուսաստանը: Հարցն այն է, թե ինչն է որոշում կամ կանխորոշում Ռուսաստանի ներիշխանական կայունությունը:
