Անկախ այն բանից` կլինի՞ Հայաստանում արտահերթ ընտրություն, թե՞ չի լինի, միեւնույն է, ծիծաղ է առաջացնում որեւէ իշխանական գործչի հայտարարությունն այն մասին, թե Հայաստանում արտահերթ ընտրություն չի լինի:
Ահա եւ ՀՀԿ մամլո խոսնակ Շարմազանովն է հայտարարել, որ ընդդիմությունը հույսը կտրել է արտահերթ ընտրությունից, դրա համար էլ պատրաստվում է հերթական ընտրության: Մի կողմ թողնենք, թե ինչի հույս ունի ընդդիմությունը, տվյալ պարագայում Հայ ազգային կոնգրեսը, ու թե ինչին է նա պատրաստվում: Խնդիրն այն է, որ գրեթե ոչ մի երկրում չի կարող լինել այնպես, որ իշխանության ներկայացուցիչը հայտարարի, առավել եւս իշխող կուսակցության խոսնակը, որ երկրում լինելու է արտահերթ ընտրություն:
Կարող եք չէ՞ պատկերացնել, թե նման հայտարարությունից հետո ինչ կլինի այդ երկրի կամ այդ խոսնակի հետ: Կա°մ այդ խոսնակին կհեռացնեն իշխող կուսակցության շարքերից, կա°մ էլ իշխանական համակարգը կմատնվի քաոսի: Որեւէ իշխանություն չի խոստովանում, որ ինքը պատրաստվում է կամ գոնե մտքի ծայրով անցկացնում է, որ կարող է ստիպված լինել գնալ արտահերթ ընտրության:
Հետեւաբար, արտահերթ ընտրություն չլինելու, չսպասվելու, բացառելու մասին իշխանական որեւէ գործչի հայտարարություն տրամաբանորեն զուրկ է քաղաքական արժեք ներկայացնելուց: Այդ առումով, Հայաստանի իշխանությանն ընդհանրապես անիմաստ է արտահերթ ընտրության հետ կապված հարց ուղղելը, ինչպես որ դա անիմաստ է որեւէ երկրի իշխանությանն ուղղելու պարագայում:
Բայց Հայաստանի պարագայում կա մի առանձնահատկություն:
Այստեղ իշխանությունը ոչ թե մտածում է արտահերթ ընտրության հնարավորության մասին, բայց չի խոստովանում բարձրաձայն, այլ իշխանությունը Հայաստանում գաղափար անգամ չունի հերթակա՞ն, թե՞ արտահերթ ընտրությամբ է Հայաստանում հանգուցալուծվելու ներքաղաքական լրջագույն ճգնաժամը: Այդ հարցի պատասխանը չի կարող իմանալ մի իշխանություն, որն իր ձեւավորման մեկնարկից ի վեր փորձում էր իշխանական դիրքերի երաշխիքներ, լեգիտիմություն որոնել արտաքին գործընթացներում, գերտերությունների մայրաքաղաքներում:
Եվ այժմ եթե Սերժ Սարգսյանը կենտրոնացել է ներքին խնդիրների վրա, դա ամենեւին չի նշանակում, որ արտաքին ճակատում նա ստացել է անհրաժեշտ երաշխիքներն ու հանգիստ ձեւով ձեռնամուխ է եղել ներքին կյանքում իր ծրագրերն իրականացնելուն:
Հակառակը` այն, որ Սերժ Սարգսյանն այսօր խորհրդակցություններ է իրականացնում եւ փորձում է ջանք չխնայել հասարակությանը համոզելու համար, որ շուտով շատ բան կփոխվի, վկայում է, որ նա իր ուզած երաշխիքները արտաքին ճակատում այդպես էլ չստացավ: Դրա համար էլ նա ստիպված է ելքեր որոնել երկրի ներսում: Իսկ այդ որոնումները կարող են արդյունք տալ միայն այն դեպքում, երբ որոնողը հանրայնորեն լեգիտիմ է:
Այսինքն` Սերժ Սարգսյանը նախ պետք է լեգիտիմություն որոնի, որ նոր հետո գտնի ծանր իրավիճակից դուրս գալու ելքեր: Իսկ ընտրությունները որեւէ իշխանության համար լեգիտիմություն գտնելու ամենաօպտիմալ եւ առաջնային տարբերակն են, առավել եւս, եթե լեգիտիմության խնդիրը առաջանում է կեղծված ընտրությունների հետեւանքով:
Ահա թե ինչու Հայաստանում արտահերթ ընտրությունների հրամայականը ոչ միայն ընդդիմության շուրթերին է, այլ ճգնաժամի ծառի վրա, որի արմատները կեղծված ընտրություններն են: Իսկ ծառի վրայից պտուղը կամ ինքդ ես քաղում, երբ գալիս է ժամանակը, կամ այն ինքն է ընկնում` ժամանակից շուտ: Ու որեւէ մեկը չի կարող գուշակել, թե կընկնի՞ արդյոք, եւ ե՞րբ կընկնի ճյուղից կախված արտահերթը: