Երեկ Վերահսկիչ պալատը տարածել է հայտարարություն, որը վերաբերում է պալատի նախագահ Իշխան Զաքարյանի և ՀՀԿ խմբակցության պատգամավոր Սպարտակ Մելիքյանի միջև հայտնի միջադեպին: Հիշեցնենք, որ Մելիքյանը ԱԺ ամբիոնից հայտարարել էր, որ Իշխան Զաքարյանը կաշառակեր է, և նրա անունից կաշառք են պահանջել Անանիա Շիրակացի համալսարանում ստուգումների ժամանակ, որը պատկանում է Սպարտակ Մելիքյանին: Իշխան Զաքարյանն էլ այդ մեղադրանքը համարելով զրպարտություն` դիմել էր դատարան:
Եվ ահա երեկ Վերահսկիչ պալատը տարածել է հաղորդագրություն, որտեղ նշվում է, որ Իշխան Զաքարյանն ու Սպարտակ Մելիքյանը մինչև դատական նիստը հանդիպել են ու զրուցել և պարզել են, որ տեղի ունեցածը թյուրիմացության արդյունք է, և կնքել են հաշտություն: Միայն թե հասկանալի չէ, թե ի՞նչն է թյուրիմացություն` այն, որ Զաքարյանը կաշառակե՞ր է, թե՞ այն, որ Զաքարյանը կարծում է, թե Սպարտակ Մելիքյանը զրպարտիչ է: Այսինքն` չնայած կնքված հաշտությանը, այդքան էլ պարզ չէ, թե ի վերջո կաշառակե՞ր է Զաքարյանը, թե՞ ոչ: Սրանով իրականում ևս մեկ անգամ բացահայտվում է Հայաստանի իշխանական համակարգի բնույթը, որտեղ հարցերը ոչ թե լուծվում են հրապարակայնորեն, թափանցիկ, այլ կուլիսներում, ինտրիգների և պալատական խարդավանքների միջոցով:
Բանն այն է, որ երբ Սպարտակ Մելիքյանը հանդես եկավ Իշխան Զաքարյանին կաշառակերության մեջ մեղադրող ելույթով, իշխանական ճամբարում մոլեգնում էր ներիշխանական հակասությունների գործընթացը: Հենց դրանով էլ, թերևս, պայմանավորված էր այն, որ իշխող կուսակցության խմբակցության պատգամավորը սենսացիոն մեղադրանք հնչեցրեց մի պաշտոնյայի հասցեին, որը հայտարարում է, որ իր գործունեությունն իրականացնում է Սերժ Սարգսյանի հետևողական աջակցությամբ: Այլ կերպ ասած` մեղադրելով Իշխան Զաքարյանին, Սպարտակ Մելիքյանը ըստ էության Սերժ Սարգսյանին էր մեղադրում:
Եվ ըստ երևույթին, ներիշխանական հակասությունների այդ փուլում Մելիքյանին դա միանգամայն հնարավոր է թվացել, ինչը կարծես թե խոսում է այն մասին, որ այդ փուլում երևի թե իշխող մեծամասնության որոշ շրջանակներ Սերժ Սարգսյանին արդեն նախագահ էլ չէին համարում: Սակայն հիմա արդեն, երբ ներիշխանական հակասությունները սանձահարվեցին կոալիցիոն նոր հուշագրով, պարզվում է, որ մեղադրանքները հանվում են, և Սպարտակի «ապստամբությունն» ավարտվում է փոխադարձ հաշտությամբ:
Ահա Հայաստանի իշխանական համակարգի էությունը` ոչ Սահմանադրություն, ոչ օրենք, ընդամենը քաղաքական կոնյունկտուրա, որի շրջանակում կա՛մ առաջանում են հակասություններ, կա՛մ հանգուցալուծվում են հակասությունները` որակվելով իբրև թյուրիմացություններ: Իրականում թյուրիմացությունները դրանք չեն, այլ այդ համակարգն ինքնին:
