Իշխանություն-ընդիմություն կոնֆիգուրացիայում դոմինանտ են եղել էքսցեսները:
Տեր-Պետրոսյանի օրոք Դաշնակցության նկատմամբ իրականացվեցին բռնություններ, իսկ 1996-ի նախագահական ընտրություններից հետո ընդդիմության հանդեպ բռնությունները շարունակվեցին նոր թափով:
Քոչարյանի օրոք նրա հրահանգով կատարվեցին 2004-ի վայրագությունները և 2008-ի մարտի 1-ի սպանդը: Սերժ Սարգսյանը լիազորությունները ստանձնել է 2008-ի ապրիլին, և նրա օրոք ընդդիմության հանդեպ չեն իրականացվել այնպիսի գործողություններ, ինչպիսիք եղել են նախորդների ժամանակ:
Մարտի 17-ի հանրահավաքից հետո իշխանություն-ընդդիմություն պարտիայում գտնվեց պատային իրավիճակից դուրս գալու քաղաքակիրթ ելք: Կողմերը չգնացին արկածախնդրության, մերժվեց «Ո՞վ ո՞ւմ» կապիտուլյացիայի ենթարկեց տղայական հարցադրումը: Արդյունքում քաղաքական գործընթացները շարունակվում են դիտարկվել քաղաքական հարթությունում:
Պատկերավոր ասած` Տեր-Պետրոսյանը հաշվարկեց, որ նախագահականում իրեն չեն սպասում, ուստի ելնելով բարեկրթությունից շարժվեց ոչ թե Բաղրամյան 26, այլ «Ազատության» հրապարակ, իսկ Սերժ Սարգսյանը բարեկրթորեն և հեռակա կարգով Տեր-Պետրոսյանին ընդունեց «Ազատության» հրապարակում:
Իշխանություն-ընդդիմություն կնճիռը քննարկելիս ուշագրավ է «Առավոտ»-ի խմբագրականի հետևյալ հատվածը. 1992 թվականին ընդդիմությունը հանրահավաք էր անցկացնում նախագահականի մոտ` «Լևոն, հեռացիր» կարգախոսով: Ընդդիմության ներկայացուցիչներին ընդունել էր Տեր-Պետրոսյանը: Հանդիպման ժամանակ վեճ սկսվեց, թե որքան ժողովուրդ կա նստավայրի մոտ: Նախագահը փոքր թիվ էր ասում, ընդդիմադիրներն` ավելի մեծ: Ի վերջո, Տեր-Պետրոսյանն ասաց. «Թող լինի միլիոն: Միևնույն է, հանրահավաքի պահանջով ես հրաժարական չեմ տա»: Հրաժարական չտվեց և ճիշտ էլ արեց, հակառակ դեպքում կապացուցեր, որ ամեն ինչ կախված է նրանից, թե ով է ավելի բարձր բղավում:
Եթե այդ տրամաբանությունը ուժի մեջ էր այն ժամանակ, ապա ինչո՞ւ այն արդիական չէ այսօր (Տես «Առավոտ» 26-ը փետրվարի 2011 թվական): Հավելեմ, որ քաղաքական գործընթացներում ժողովրդի վարքագիծը տարաբնույթ է: 1988-ին ժողովուրդը պահանջում էր «Դեմիրճյան, հեռացիր», իսկ 1998-ին վանկարկում` «Դեմիրճյան, վերադարձիր»: 1996-ին ժողովուրդը պահանջում էր «Լևոն, հեռացիր», իսկ 2008-ին վանակարկում` «Լևոն, վերադարձիր»: Միգուցե սա՞ է քաղաքական իրականության փայլն ու թշվառությունը:
1804թ., երբ Նապոլեոնը հռչակվեց կայսր, ժողովուրդը փողոցներում դիմավորում էր նրան: Տեսնելով խանդավառված բազմությանը` Նապոլեոնը եղբորն ասաց. «ժողովուրդը նույնպիսի ոգևորություն կդրսևորի, երբ մի օր ինձ տանեն կառափնարան»: